Folga, crise e outras lerias

Aló foi a primeira folga en contra do "tesoirazo" de Zapatero. Sendo realistas, o resultado non foi moi positivo para a clase traballadora. A propia CIG cifra o apoio á folga nun 50% que, loxicamente, varía dunha administración a outra ou dun centro de traballo a outro. É terríbel a apatía coa que a sociedade está a recibir uns recortes que non só cargan o custe da crise nas maiorías sociais, senón que lle dan continuidade a un modelo tan nefasto como o neoliberalismo.

Os poderes políticos e económicos foron quen de desviar a atención e sinalar como responsábeis da crise ao funcionariado e ao excesivo gasto do sector público. Pero...oian...se esta é unha crise financeira...non haberá que pedirlle contas ao capital financeiro? Pois non. A clave está en privatizar as ganancias e socializar as perdas. A clase traballadora cos seus impostos sufraga a través do FROB o rescate daqueles bancos endebedados por mor da especulación (financeira e urbanística) pero logo tamén ten que afrontar a reforma laboral, os recortes salariais e os despedimentos masivos.

E mentres todo isto acontece, a esquerda europea segue sen saber que facer. Que modelo contrapomos ao neoliberalismo? A socialdemocracia, dirán algúns. Pero iso aínda existe? Digo eu. Na península escandinava só en Noruega queda quen queira manter este modelo. No resto de Europa os partidos da Internacional Socialista son peores que a dereita. Se temos algunha dúbida, só temos que lembrar quen goberna en Grecia, Portugal ou o Estado Español e que tipo de políticas están a aplicar. Outros dirán que solución é o socialismo. Pode ser, pero eu pregunto: que socialismo? O soviético? Non grazas. Será entón esa idea á que lle chaman socialismo do século XXI? Pode ser, pero haberá que desenvolvelo.

Á esquerda europea fáltalle un modelo se sociedade que contrapoñer ao capitalismo neoliberal. Podemos contar con propostas concretas que vaian en boa dirección, pero falla un proxecto de totalidade. Por exemplo, o BNG presenta unha batería de medidas para saír da crise con bastante bo criterio, pero fáltalle unha idea final cara a que camiñar. Unha sociedade diferente, mellor, que contrapoñer ao que temos agora.

Outro dos problemas co que nos atopamos é que a esquerda política e sindical non é quen de transmitir a súa mensaxe e de encabezar mobilización algunha. Se alguén precisa unha mostra diso, que olle para a folga de hoxe. Recóntalle o salario un 5% aos funcionarios e damos grazas se sacamos á rúa á metade. Precisamos forzas políticas e sindicais que realmente sexan representativas da sociedade na que están inseridas. Abonda de organizacións conformadas por burócratas e políticos profesionais.