Pasaron xa seis anos desde que lancei Revolta Rockeira. Este blog serviume para experimentar e comezar a andar nisto das bitácoras de internet. Pero toca avanzar e mudar. Acabo de lanzar outro blog que levarei máis en serio e que me vai consumir moito tempo, así que dou por pechado Revolta Rockeira. Podedes seguirme en http://www.quebenquedei.blogspot.com

Grazas por estardes aí.

Ler máis...

NOTA: Este texto saqueino do blog que o escritor e xornalista George Monbiot ten no guardian.co.uk. É unha entrada do 23 de febreiro deste ano. Tiña a tradución practicamente lista desde hai meses, pero quedou perdida debaixo dunha morea de arquivos. Recupéroa agora porque o tema do que fala segue sendo de perigosa actualidade.

A industria tabaqueira utilízao, a US Air Force quere facelo...astrotufing- a utilización dun sofisticado software para esmagar a opinión da xente nos foros de internet - está en ascenso. Como o paramos?


Cada mes hai máis evidencias que suxiren que os comentarios online en fíos e foros están sendo secuestrados por xente que non é quen di ser.

O anonimato da web achega ás empresas e aos gobernos oportunidades douradas para levar adiante operacións de intoxicación: falsas campañas de base que crean a impresión de que un gran número de persoas están a solicitar ou a oporse a determinadas políticas. Este engano é máis probábel que apareza cando os intereses das empresas e os gobernos entran en conflito co interese xeral. Por exemplo, hai unha longa historia das compañías tabaqueiras creando grupos de astroturf para combater os intentos de regulación.

Despois do que escribín en decembro sobre o astroturfing online, contactou comigo un soplón. Era parte dun equipo comercial empregado para infestar os foros de internet e os fíos de comentarios en nome de clientes corporativos, promovendo as súas causas e discutindo con calquera que se opuxera.

Como o resto do seu equipo, finxía ser un desinteresado membro do público. Ou máis ben, para ser máis precisos, como unha multitude desinteresada de membros do público: empregaba 70 perfís tanto para evitar que o detectasen como para xerar a impresión de que había un apoio xeneralizado para os seus argumentos pro-empresariais. Revelarei máis información que me contou cando remate a investigación na que estou a traballar.

Semella que estas operacións están máis estendidas, son máis sofisticadas e están máis automatizadas do que puideramos imaxinar. Un grupo de hackers políticos obtiveron unha serie de e-mails dunha firma de ciber-seguridade estadounidense chamada HBGary Federal que suxerían que se está a desenvolver un importante arsenal tecnolóxico para afogar as voces da xente real.

Como informa o Daily Kos, estes e-mails amosan que:

– As empresas agora usan “software de xestión de personaxes” que multiplican os esforzos de cada astroturfer, creando a sensación de que hai un maior apoio para o que a compañía ou o goberno está intentando facer.

– Este software crea todo o mobiliario online que tería unha persoa real: un nome, contas de correo electrónico, páxinas web e social media. Noutras palabras, automaticamente xera unha imaxe moi semellante aos perfís auténticos, facendo moi difícil discernir a diferenza entre un robot virtual e un comentador real.

– As contas falsas poden manterse actualizadas reposteando ou pondo ligazóns de xeito automático a contidos xerados en calquera outra parte, reforzando a impresión de que os posuidores da conta son reais e activos.

– Os astroturfers humanos poden crear un pasado para estas contas, suxerindo que estiveron ocupados pondo ligazóns ou retuiteando durante meses. Ninguén sospeitará que acaban de chegar á escena co único propósito de atacar un artigo científico sobre o clima ou para debater en contra dos novos controis sobre o sal na comida-lixo.

–Cun uso intelixente dos social media, os astroturfers poden, en palabras da firma de seguridade, “facer que pareza que un personaxe estivo nun congreso e presentarse a si mesmo como un dos individuos claves como parte dese exercicio... Hai una gran variedade de trucos nos social media que podemos empregar para engadir realismo ás personaxes ficticias”.

Mais se cadra a revelación máis alarmante é a seguinte. A US Air Force licitou a unha serie de compañías para subministrarlle software de xestión de personaxes, que levarían adiante as seguintes tarefas:

a. Crear “10 personaxes por usuario, cun pasado, unha historia, detalles de apoio e presenza cibernética que sexa técnica, cultural e xeograficamente consistente... Estes perfís deben ser capaces de aparecer en calquera parte do mundo e interactuar a través dos servizos convencionais online e das plataformas de social media.

b. Automaticamente prover aos astroturfers con “IP seleccionadas ao chou a través das cales poden acceder a internet” (un endero IP é o número que identifica o ordenador). Ademais, teñen que cambiar todos os días “ocultando a existencia da operación”. O software debería tamén confundir o tráfico web do astroturfer co “tráfico doutra multitude de usuarios de fóra da organización. Esta mestura de tráfico prové unha excelente cuberta e unha poderosa denegabilidade”.

c. Crear “enderezos IP estáticos” para cada personaxe, permitindo a cada astroturfer “parecer a mesma persoa durante o tempo”. Tamén debería permitir “ás organización que frecuentem o mesmo sitio/servizo mudar facilmente os enderezos IP para parecer usuarios normais que se opoñen a unha organización”

Software como este ten o potencial de destruír internet como un foro para o debate construtivo. Isto pon en perigo a noción de democracia online. Artigos que ameazan cuestións con maior implicación comercial están ser a ser estropeados polo que parecen exércitos de trolls organizados – como podes ver ás veces en guardian.co.uk

Internet é un regalo marabilloso, pero tamén é un filón para os lobbys corporativos, especialistas en marketing viral e publicistas gobernamentais, que poden operar no ciberespazo sen regulación, responsabilidade ou medo de ser detectados. Daquela, permitídeme repetir a pregunta que xa formulei en artigos anteriores e que aínda non foi respondida: que debemos facer para combater estas tácticas? Ler máis...

NOTA: O post gana se o les con isto de fondo :)

Xa non teremos moitas máis oportunidades para ver a Judas Priest en directo. A xira mundial que os trouxo a semana pasada a Coruña será a derradeira. Unha vez rematada, tomaranse as cousas con máis calma. Seguirán a dar concertos, pero moi lonxe dos tours con centos de datas e que percorren medio mundo.

Malia non coller os seus anos dourados, podo presumir telos visto en directo dúas veces. No 2005, cando viñeron por vez primeira a Galiza, e a pasada semana. En ámbalas dúas ocasións eran momentos moi especiais para a banda. O retorno do vocalista Rob Halford ao grupo, e o tour mundial de despedida. Afortunadamente para nós, ao longo da súa carreira Judas Priest gravou unha morea de actuacións, polo que sempre podemos poñer eses álbums en directo e lembrar o que era escoitalos en vivo. Hoxe quero falarvos de dous deles que, na miña opinión, son bastante representativos.

Unleashed in the East gravouse en Xapón no 1979, durante a xira posterior ao lanzamento de Killing Machine (Hell Bent for Leather na edición dos EUA). Foi o primeiro álbum en vivo da banda e tivo tanta boa acollida como polémica. Sempre se dixo que este disco non era realmente en directo senón que estaba gravado en estudo. De feito, os fans daquela entón alcumárono Unleashed in the Studio. Anos despois, o guitarrista Glen Tipton admitiu que algunha liñas vogais de Halford tiveran que ser regravadas porque durante a actuación tiña problemas de gorxa, pero que mantiveran a maior parte. Controversias a parte, este álbum é un retrato do momento no que naceo heavy metal. Nesta época, Judas Priest xa superara a herdanza de predecesores como Led Zeppelin ou Black Sabbath e acababa de crear un son propio que cristalizaría definitivamente o ano seguinte co lanzamento do British Steel.

Entrando xa no contido do álbum, veremos que unha peza moi curta. Aínda que na versión remasterizada de 2001 se lle engadiran temas, o disco orixinal non supera os 45 minutos. Malia todo, concentra unha tremenda forza e parece ser moi representativo do que era un directo de Judas Priest por aquela entón. Musicalmente é moi sólido, e van tomando forma os duelos guitarreiros entre KK Downing e Glenn Tipton que caracterizarían os directos da banda. Cómpre unha especial mención á actuación que fan no tema Victim of Changes, que supera por todos lados á versión en estudo. De feito, é bastante habitual que nos recopilatorios inclúan este directo pola súa xenialidade. Pero o que realmente impresiona do álbum é a voz de Rob Halford. Regravada ou non, a forza e versatilidade que desprende en cancións como The Ripper ou The Sinner fannos entender por que este home está considerado un dos mellores vocalistas da historia do heavy metal.

O outro disco en vivo do que vos quería ten menos chicha. Editouse ou ano pasado co gallo do30 aniversario do British Steel, o seu álbum máis emblemático. Correspóndese cun concerto do ano 2009 que a banda deu en Florida e no que tocaron todo o British Steel xunto con algún tema de regalo. Non é que este disco sexa nada especialmente espectacular, como si o foi o Unleashed in the East, pero é unha boa mostra do que son a día de hoxe Judas Priest. Ademais, é curioso ver como tocan os seus grandes clásicos 30 anos despois. O tempo pasa por todos, e a voz de Halford xa non é a mesma. Aínda que non é quen de facer os agudos de antano, impresiona o desgarrador que pode ser ás veces.

É probábel que non poidamos ver a Judas Priest en directo nunca máis, pero con álbums coma estes nunca esqueceremos por que se gañaron o alcume de metal gods.



Podes escoitar o Unleashed in the East premendo aquí.

Podes escoitar a versión en directo do British Steel premendo aquí.

Ler máis...

A Nosa Terra, Vieiros, A Peneira, Galicia Hoxe e agora Xornal de Galicia. A sangría dos medios galegos parece non ter outro fondo que o da súa extinción. As crises mundiais da economía e do xornalismo cébanse coas cabeceiras que, en países coma o noso, empregan unha lingua minorizada e ollan a realidade desde unha perspectiva diferente. As causas deste comportamento xa foron analizadas con detalle na rede nos últimos meses: falla de axudas públicas, mala xestión empresarial, crise do papel, pouco compromiso da base social, etc. Por iso mesmo non quero seguir afondando neste autoflaxelamento, senón que prefiro achegar unha serie modestas reflexións sobre o futuro dos medios galegos.

O primeiro que nos debemos preguntar é se existe espazo para crear polo menos unha cabeceira de óptica galega na nosa lingua. As fracasadas experiencias anteriores pódennos levar a dicir que non, mais hai unha serie de factores que aínda achegan unha certa esperanza. Non podemos esquecer que no noso país hai unha vida cultural relativamente consolidada, que contamos cunha comunidade virtual galegofalante moi activa e que tanto as bases sociais do nacionalismo como do autonomismo poden ser moi receptivas a medios deste tipo. Malia todo, débense de introducir novidades na formulación destes proxectos para que marquen a diferenza a respecto dos fracasos anteriores e garantir a súa viabilidade.

O futuro do xornalismo pasa por internet, e no caso galego non vai ser menos. Os consumidores de información migran do papel á rede a pasos axigantados, e este problema afecta tanto ao New York Times como a La Voz de Galicia. The Guardian acaba de comezar cunha estratexia na que priorizará a súa versión dixital fronte á impresa, El Mundo hai xa tempo que comezou a apostar por plataformas online como Orbyt e mentres tanto, blogs persoais como The Huffington Post remátanse por converter en medios de cabeceira e págase unha millonada por eles. Neste contexto, volvermos teimudos sobre as publicacións en papel semella un erro. Mais o mundo de internet non é tampouco nada doado. Existe un serio problema co modelo de negocio que aínda hai que sortear. Mentres os grandes títulos internacionais tentan achar cal vai ser o mellor xeito de reconverterse en empresas reníbeis, no noso pequeno recuncho do mundo precisamos dunhas ideas sinxelas que nos dean para ir tirando. De entrada penso que debemos ser humildes co alcance que debe ter un medio deste tipo. A todos nos gustaría ter unha cabeceira en galego para enterarnos de todo o que pasa no país, desde economía a deportes, pasando por necrolóxicas e sucesos. Mais sexamos serios, iso non é factíbel. Polo menos de momento.Ao máximo que podemos aspirar a curto ou medio prazo é a ter un medio pequeno, con poucos traballadores, que elabore unha información de moita calidade sobre un número reducido de temas. Cando penso no futuro dos medios sempre acordo do The Huffington Post. Poucas historias, ben traballadas e con moitas colaboracións. Neste país temos unha chea de excelentes blogueiros especializados en temas do máis variados e aos que habería que implicar nun proxecto dixital común.


Mais aínda que apostemos por un medio modesto, precisamos sacarlle algúns cartos. Polo menos para pagar facturas. Isto non ten unha solución sinxela, mais xa hai quen dá algunhas ideas. Vilaweb, que sempre foi un exemplo de xornalismo dixital en linguas minorizadas, acaba de lanzar un sistema de doazóns para implicar aos lectores. A cambio destas axudas o medio oferta algunhas contrapartidas como descontos en cursos ou o dereito a participar en xuntanzas da dirección do xornal. Marcos P. Pena escribiu bastante no seu blog sobre este sistema de micro-mecenas, así como doutra vía de financiamento con moito futuro: a publicidade local. Os medios galegos non achegan ofertas atractivas en internet para os pequenos anunciantes, a pesares de que este soporte permítenos segmentar os usuarios e ensinarlles unha ou outra publicidade en función da súa localización e intereses.

Por último, e non por iso menos importante, está o tema da comunidade. Un dixital en galego e de calidade ten que facer unha aposta seria por crear ao redor de si unha potente comunidade virtual. Se ollamos para medios de vangarda como The Huffington Post (si, outra vez) veremos que aí está a clave do seu éxito. A integración coas redes sociais é imprescindíbel a día de hoxe e non só para aumentar a difusión das nosas historias, senón tamén para recoller opinións, correccións e achegas dos lectores a respecto dos nosos produtos. Cómpre entendermos a información como un fluxo en constante movemento, podendo nutrirnos de material e datos que veña do noso público. E pensando nos lectores, un bo dixital ten que ser flexíbel na súa estrutura, permitindo ao usuario organizar o seu perfil en función dos temas e dos autores nos que máis interesado estea. Un medio cunha forte comunidade ao seu redor é un medio cheo de futuro.

E cara o futuro é onde temos que mirar nestes momento negros para o xornalismo galego. Cómpre seguir camiñando, aprender dos erros, sermos orixinais, creativos e irreverentes. Hai bos profesionais e hai vontade. E iso sempre é un comezo.

Ler máis...

Democracia Real Xa! é unha destas iniciativas das que falaba onte. Un movemento espontáneo de cidadáns e cidadás froito do malestar co actual sistema económico e os seus xestores políticos. Redactaron un manifesto no que expoñen os motivos do seu cabreo e o vindeiro 15 de maio convocan mobilizacións en distintas cidades do estado para "amosar a raiba".

Levan unhas semanas movéndose polas redes sociais. Hoxe tiveron algún problemiña con Facebook relacionado coa desaparición dalgúns dos seus eventos. Parece que se vai solucionar, ou iso din. Pola miña parte, descubrinos en Twitter grazas aos hashtag #15M e #democraciarealya que se ían sumando a outros máis populares como #nolesvotes ou #simiedo. Isto é o que dicía o outro día Juan Varela da democracia en tempo real. Son determinados movementos e accións que comezan nas redes sociais pero que despois teñen consecuencias prácticas no mundo real. Con todo o lío este da Lei Sinde Twitter tremeu, e mesmo fixo que o ex-presidente da Academia do Cine mudase de parecer e abandonase o cargo por diferenzas coa ministra. Cando no parlamento europeo os principais grupos votaron en contra de voar en clase turista a etiqueta #eurodiputadoscaraduras chegou a trending topic e PP e PSOE sairon á palestra para dicir que reconsiderarían o seu posicionamento.

É evidente que as redes sociais están a ter un poder de control e presión sobre o mundo político e económico considerábel. Mais como dicía Isaac Rosa nun artigo en Público, as revolucións aínda se ganan na rúa. Por iso me gustan movementos como Democracia Real Xa! , porque ademais de tomar Twitter tamén queren tomar as rúas.

Ler máis...

Vós que diriades, aburrimento ou apatía? Esta pregunta escoiteina na película The Trotsky, unha historia sobre un rapaz de 17 anos que se considera a reencarnación do líder bolxevique. Cando intenta levar a revolución ao seu instituto ten que facer fronte a unha mocidade que semella non ter ningún tipo de interese polas súas proclamas. Mentres que o director do centro pretende facerlle entender que a xuventude é totalmente apática, é dicir, carente das emocións necesarias para comezar unha revolta, o protagonista sostén que os seus compañeiros están aburridos e que precisan dun revulsivo para espertar dese letargo.

Non vos quero adiantar como remata a película, pero si que me parece moi interesante o debate que introducen sobre se a mocidade é apática ou está aburrida. Moito tivemos que escoitar nos últimos anos sobre o escaso grao de mobilización da xuventude actual. Sobre todo se nos comparamos coa xeración dos nosos pais, eses que viviron o maio do 68, a transición e todas estas épocas de apoxeo revolucionario. Semella que somos unha decepción. Que malia ser a xeración máis preparada, que contou con máis liberade e máis oportunidades, cando nos putean non facemos absolutamente nada. Pero hai certas cousas que comezan a cambiar. Non tes máis que falar coa xente para comprobar que a capacidade de indignación segue intacta. A ninguén lle gusta botarse cinco anos estudando para logo non atopar traballo. Ou, de atopalo, non cobrar máis de 1000 euros. O cabreo está aí, o que falla son as vías de escape. Non gustan as formas de organización tradicionais de partidos e sindicatos. Vese aos primeiros como corruptos e aos segundos como parasitos. E non falta razón, porque as forzas maioritarias levan moito tempo traballando duramente en deslexitimar o sistema político. Polo tanto á mocidade fanlle falta vías de escape que canalicen ese cabreo e esa frustración. Mais parece que algo se comeza a mover. No Reino Unido os estudantes iniciaron o movemento anti-recortes ao saíren á rúa a protestar contra o incremento das taxas, en Portugal apareceu a Geraçao á Rasca, un movemento apartidario para reivindicar a mellora das condicións para a mocidade. Mobilizacións similares tamén se deron en Italia e Francia. No Estado Español comeza a haber pequenos conatos de resistencia, como a plataforma Juventud sin Futuro, Malestar, ou todo o ciber-movemento #nolesvotes.

É momento de amosar o noso cabreo. Non nos gusta ler a serie Pre-parados de El País, nin tampouco que nos chamen xeración perdida. Tampouco nos gusta ter que emigrar porque non hai traballo no noso país, nin non poder mercar unha casa, nin ter contratos precarios. Calquera forma de loita é boa. A través dunha plataforma, dunha organización estudantil, dun sindicato ou dun partido honesto, desde o teu Twitter ou o Facebook. Hai que amosar que existimos e que queremos que se nos teña en conta. Temos que tomar a rúa. Así que, para cando unha Xeración até o Carallo en Galiza?

Ler máis...

Hai uns meses a política de recortes do goberno do Reino Unido saltou á opinión pública internacional cando o estudantado saiu á rúa para enfrontar a espectacular subida das taxas académicas. Foran unhas marchas moi polémicas, das que o que máis trascendeu fóra das fronteiras do UK foi o asalto á sede do Partido Conservador ou ao coche do Príncipe Charles e Camila. Malia todo, a nivel interno supuxeron un auténtico revulsivo na esquerda social e política poñendo en evidencia que se comezaba a formar un bloque popular disposto a combater os recortes. Xa vos falei hai uns meses da Coalition of Resistance, unha gran alianza estatal en contra da contención do gasto público. Pois desde entón ao longo de todo o Reino fóronse formando decenas de grupos de base que actúan local ou sectorialmente. Un dos máis interesantes desde o meu punto de vista é UK Uncut, un movemento de acción directa que "ocupa" bancos e sucursais de empresas que evaden impostos de xeito divertido e pacífico.

Os sindicatos, aínda que tardaron, intentan agora canalizar toda esa enerxía que lles ven desde a base convocando unha gran marcha en defensa dos postos de traballo, do crecemento e da xustiza. Comezou hai uns 20 minutos en Embankment e rematará cun gran acto en Hyde Park. A TUC (a federación de sindicatos convocante) prevée que hoxe cheguen a Londres 300.000 persoas de todo o Reino Unido en 800 autobuses e 10 trens especialmente fletados para este evento. A capital non vive unha manifestación tan multitudinaria desde o comezo da guerra do Iraq aló polo ano 2003.

En breves irei a unirme a esta marcha histórica. Estarei tuiteando as impresións que vaia tendo e pola noite agardo actualizar de novo o blog cun resumo completo. Se queredes seguir en directo o que está a acontecer recoméndovos que lle botedes unha ollada ao que está a facer The Guardian ou que sigades o Twitter oficial da marcha e o hashtag #march26.

Noutra orde de cousas, e sen ter nada que ver co que está a acontecer no Reino Unido, deséxolles moita sorte aos compañeiros e compañeiras que hoxe están a constituír a nova organización do estudantado galego.

Ler máis...

Tanto se tensou a corda que ao final rematou por romper. Este sábado, algo máis de 150 membros dos Comités decidiron abandonar a organización ao non garantirse uns mínimos democráticos que permitisen celebrar a Asemblea Nacional con normalidade. Expulsión ilegal de compañeiros, secuestro de censos, verticalización... toda unha serie de agravios que os escindidos foron enumerando nun recentemente inaugurado blog.

Non é que esta decisión me alegre. Sempre fun un firme defensor da unidade do nacionalismo e da esquerda, mais paréceme que foi inevitábel. Cando o ambiente dunha organización se fai tan irrespirábel que non é posíbel traballar, manter a unidade por simple retórica carece de sentido. As persoas que este sábado tomaron a decisión de marchar van poder facer máis polo país e polo ensino galego estando fóra dos Comités que dentro.

Que se chegara a esta situación, ten uns claros culpábeis. Podo dicilo porque participei catro anos nos Comités e fixen parte do seu sector crítico. A máxima responsabilidade da ruptura do nacionalismo estudantil recae na Unión da Mocidade Galega. Pode que resulte paradóxico culpar da fractura a aqueles que quedaron, pero vou explicar por que. Foi este partido quen exerceu a dirección política dos Comités desde a súa fundación. Tamén foi este partido o que desprazou a toma de decisións cara os seus organismos e baleirou de contido as asembleas nas que todos e todas podiamos participar. Pero sobre todo, foi este partido quen non dubidou en descualificar, insultar e marxinar a aquelas persoas que non opinaban como eles. Nestas circunstancias, o sector crítico aumentou a un ritmo vertixinoso.

Eu sempre crin que se eras quen de xuntar un número de xente suficiente, podías darlle a volta a unha organización. Pero cando a dirección renuncia a calquera tipo de principio ético e decencia, isto faise moi complicado. Despois de que se adiase a Asemblea Nacional, de que se secuestrasen os censos, de que o Consello Nacional asumise máis funcións das que debera, de que eliminase a xente dos listados...aínda que poidas acadar a maioría numérica, non quedan ganas. Dáste conta de que independentemente do resultado dunha asemblea, non paga a pena continuar nunha organización na que hai un sector ao que só lle importa manter as súas cotas de poder. Poder para que? Para seguir afundindo o movemento estudantil nacionalista? Para que siga a perder crédito diante do sector ao que nos diriximos? Aos que marcharon dos Comités isto non lles vale. Como dicía o amigo Santi Agra, “estudamos para liberar Galiza, non para que nos libere Galiza Nova”.

O vindeiro 26 de marzo nacerá unha nova organización. É o momento de acumular forzas, de achegar a toda esa xente que a UMG foi deixando fóra, de ser referentes, de traballar con coherencia e rigor e sobre todo de inventar. De non caer no vello, no caduco, no de sempre. Para iso xa van estar os Comités. Cómpre ser firmes no ideolóxico, pero creativos e innovadores no xeito de transmitilo. As persoas que van impulsar este novo proxecto teñen unha dura tarefa por diante. O estudantado galego precisa dunha organización combativa, aberta e coherente. Cómpre crear referentes sociais para o nacionalismo. Sobran os burócratas que apodrecen pechados nos despachos. Hai que destacarse por ser quen de chegar a acordos e por non por feder a sectarismo. Pero sobre todo, precísase unha organización que lle sexa útil ao estudantado e Galiza. Unha organización soberanista, de esquerda, que sexa quen de dar unha resposta contundente ás agresións que está a sufrir o ensino público e galego. Xa non hai máis tempo para mirarse de embigo, hai que loitar. Ler máis...

O pasado 10 de novembro, en Londres tivo lugar a máis grande manifestación en contra da suba das taxas. Participaron ao redor de 50.000 persoas e tivo moita repercusión nos medios internacionais cando un grupo de máis dun milleiro de estudantes asaltaron a Millbank Tower, sede do Partido Conservador. Mentres durou esta breve ocupación, un mozo de 18 anos lanzou un extintor baleiro desde o tellado do rañaceos. Afortunadamente, non alcanzou a ningún dos estudantes e policías que estaban nos arredores. Segundo informa The Guardian, este rapaz foi sentenciado onte a unha pena de 32 meses de cadea. O xuíz que levaba o caso afirmou que o "dereito á protesta pacífica é moi prezado" e que "aqueles que fagan un uso indebido del aproveitando ocasión para recorrer á violencia, deben agardar longas penas".

Fonte: The Guardian

Isto é unha chamada de atención ao movemento estudantil inglés, que tralas protestas contra a suba das taxas se situou na vangarda de todo o activismo anti-recortes e que recolleu moitas simpatías en amplos sectores da esquerda. Por esa vontade de dar un castigo exemplarizante esquécese o drama humano que está a vivir este estudante que, aos seus 18 anos, estropeou a vida. Lanzar un extintor desde un tellado é unha irresponsabilidade, mais teño as miñas dúbidas de que a condena fose a mesma se non se tratase dun contexto de loita

Ler máis...

Inauguro hoxe unha serie de posts sobre a esquerda inglesa cos que intentarei facer unha radiografía dos diferentes movementos e organizacións cos que me fun atopando nestes case catro meses que levo na illa. Non pretendo facer unha análise histórica, nin unha listaxe de siglas, tan só quero compartir os pareceres que vou tendo das diferentes expresións da esquerda neste país.

Na entrada de hoxe voume centrar nas forzas políticas representadas na Cámara dos Comúns, órgano lexislativo que rexe en todo o Reino Unido. O primeiro que me chamou a atención ao mirar a súa composición é a escaseza de organizacións de esquerda alternativa, especialmente desde que Respect perdeu o seu parlamentario (aquí chámaselles MP) nas pasadas eleccións. Pero primeiro botémoslle un ollo á composición da Cámara:

Gráfico: Wikipedia

Dos partidos enriba representados podemos considerar de centro-esquerda ou esquerda os seguintes: Labour Party, Scottish National Party, Sinn Féin, Plaid Cymru, Social Democratic Labour Party, e Green Party of England and Wales. Se desta lista quitamos ás formacións nacionalistas (non vou falar delas nesta serie porque ao vivir en Inglaterra non teño demasiada información) tan só nos quedan os laboristas e mailos verdes. Destes dous partidos, o único que podemos considerar que presenta un proxecto de esquerda realmente transformadora é o Green Party, xa que o Labour fai parte desa socialdemocracia que asumiu ao cen por cen a axenda neoliberal. Daquela por que falar do laborismo nun artigo sobre a esquerda? Pois porque tanto dentro do seu grupo parlamentario como no seo da organización existe unha corrente, non maioritaria mais si significativa, que mantén un posicionamento realmente progresista e transformador. Non afondo máis nisto xa que quero dedicarlle unha entrada enteira a esta ala radical do Labour Party.

Mais por que non hai en Inglaterra unha forza política de esquerda alternativa cunha representación electoral digna? Na miña opinión hai dúas grandes razóns. A primeira ten un carácter histórico, e é a falla dun proxecto político de tradición comunista. No Reino Unido, o Communist Party of Great Britain sempre foi unha organización moi marxinal e tan dependente de Moscova que non sobreviviu á caída da URSS. Noutros países europeos os vellos Partidos Comunistas aínda xogan a día de hoxe un papel relevante na esquerda alternativa. Aí temos o PCP en Portugal, o KKE en Grecia, Die Linke en Alemaña ou Izquierda Unida no Estado Español. Son forzas minoritarias pero cunha tradición o suficientemente arraigada como para teren unha representación estábel. O segundo motivo desta falla de proxectos políticos tranformadores é a lei electoral do Reino Unido. Para elixir a cada un dos 650 Membros do Parlamento divídese ao electorado en distritos, de xeito que cada un deles achegue tan só un representante á Cámara dos Comúns. Esta norma, que só permite ao candidato máis votado converterse en MP, favorece aos dous grandes partidos estatais e fai moi difícil a entrada de forzas políticas alternativas.

A primeira aproximación á esquerda inglesa é desalentadora, mais en vindeiras entregas desta serie iremos vendo que, malia todo, tamén ten aspectos moi positivos e interesantes. Iso si, haberá que ir a buscalos a fóra do parlamento.

Ler máis...

Recoñezo que me deixei levar pola emoción. Cando esta mañá prendín o ordenador e lin o comunicado de ETA, leveime unha alegría. Tal e como lle solicitaran unha multitude de axentes políticos e sociais vascos no Acordo de Guernika, a banda declarou un alto ao fogo permanente, de carácter xeral e verificábel pola comunidade internacional. Despois deste xúbilo inicial pensei: agora falta ver a reacción do goberno. Xa o outro día nunha entrada neste mesmo blog amosaba a miña desconfianza de que fosen estar a altura das circunstancias, e non me equivoquei. Nunha declaración de prensa o ministro Rubalcaba deulle unha dura sacudida a todas as esperanzas e expectativas que este comunicado puido crear. Gustaríame coller os que para min son os catro titulares ou citas clave desta valoración e facer un breve comentario de cada un deles.


1º. “El único comunicado que esperamos de ETA es aquel en el que declare el fin”. Esta mensaxe repítena a meirande parte de partidos políticos do estado. Persoalmente, paréceme un disparate situar esta cuestión como elemento fundamental para chegar á resolución do conflito armado. ETA é unha organización clandestina, na que a súa simple pertenza xa é un delito penado con longas condenas de cárcere e cunha militancia que en moitas ocasións non coñece outra vida que a da violencia. Pedirlle a esta xente que disolva a banda e abandonen a loita sen ningún tipo de garantías é, canto menos, pouco realista. Se ollamos para o proceso de paz en Irlanda, comprobaremos que o IRA en ningún momento se chegou a disolver, senón que despois dunha negociación política remata por entregar as armas.

2º. “ETA tiene un catálogo de reivindicaciones que no abandona”. O feito de que no comunicado da banda se siga poñendo como cuestión central a autodeterminación foi moi criticada por comentaristas políticos ao longo do día de hoxe. Dentro do españolismo existe a vontade de non só desarmar a ETA militarmente, senón tamén de vencela politicamente. Pretender que unha organización que leva case 50 anos empregando a violencia política renegue do seu proxecto paréceme tan irrealista como que se autodisolvan sen garantías. Se cadra é aínda máis perigoso porque esconde a intención de acabar con calquera alternativa soberanista en Euskal Herria, obxectivos que por outra banda non defende exclusivamente ETA. Volvendo co exemplo do IRA, nunha das súas últimas declaracións, na que ordenaba aos seus voluntarios entregar as armas, reafirmábase tanto na defensa dunha Irlanda unida como na total lexitimidade da violencia mentres a empregaron.

3º. “En un estado de derecho quien verifica son los cuerpos y fuerzas se seguridad del Estado”. Isto rompe totalmente cos pasos dados nos meses anteriores coa Declaración de Bruxelas e o Acordo de Guernika, nas que se presenta a posibilidade de que sexan mediadores internacionais os que verifiquen o alto ao fogo. O avogado sudafricano Brian Currin xa levaba tempo traballando niso, e hoxe mesmo emitiu un comunicado parabenizando a decisión de ETA e anunciando os seus futuros movementos de cara a manter contactos coa banda. Ao negarse a aceptar esta proposta, o goberno está a pechar unha porta moi importante na negociación. Nin ETA nin a Esquerda Abertzale van confiar nuns corpos e forzas de seguridade do estado que están involucrados en torturas e que manteñen unha política penitenciaria denunciada por organismos como Amnistía Internacional. Se continuamos comparando co Ulster, veremos que malia teren tamén un estado de dereito, os mediadores internacionais xogaron un papel fundamental, xa que contaban coa lexitimidade das dúas partes. O propio Brian Currin participou deste proceso.

4º. “Si Batasuna quiere volver a la vida política tiene dos opciones: o ETA deja la violencia de forma irreversible, o rechaza su relación con ella definitivamente”. Este é un problema que ven de vello e que dificulta o proceso de paz. Para unha negociación deste tipo, o brazo político ten que ser necesariamente legal e ten que estar considerado como un interlocutor político válido. Nos últimos meses a Esquerda Abertzale deu pasos moi importantes ao desbotar a violencia como vía de acción política e plasmou esta intención no documento Zutik Euskal Herria. Pero isto non quedou en papel mollado, senón que lle plantou cara a ETA esixíndolle un comunicado como o de hoxe e demostrando que a banda xa non manda máis no Movemento de Liberación Nacional Vasco. O peso da negocicaión ten que recaer nos axentes políticos e non nos militares. O Acordo de Venres Santo que posibilitou o proceso de paz en Irlanda non tería sido posíbel sen o Sinn Féin. Para que algo semellante poida pasar en Euskal Herria, a Esquerda Abertzale ten que estar presente.

Ao longo desta mañá o resto de partidos foron facendo as súas declaracións, case todas en termos moi semellantes ás palabras de Rubalcaba. As única excepcións foron as de Eusko Alkartasuna, Aralar, Ezker Abertzalea (asinantes da declaración de Guernika) e de Esquerra Republicana de Catalunya. Mención a parte merece a covarde declaración do BNG, que se suma ás teses gobernamentais ao esixir a disolución unilateral de ETA e que mesmo chega a falar de pacificación no canto de proceso de paz.

A solución do conflito armado en Euskal Herria atópase nun momento crítico. Nos vindeiros meses verase se se volve botar por terra unha nova oportunidade de acadar a tan arelada paz, ou se o goberno fai un exercicio de responsabilidade e se senta a negociar. De momento, temos aí as Declaracións de Bruxelas e de Guernika, que supoñen un punto de partida para verificar o alto o fogo. Se cando a Esquerda Abertzale presente os estatutos do novo partido, o Estado non o ilegaliza, xa teremos feito un avance fundamental. Mais nese momento comezará a parte máis difícil, a da negociación política, na que haberá que abordar cuestións tan importantes como presos, desarme e escenario post-violencia.

Ler máis...

Non estaba moi claro, pero finalmente o xuíz da Audiencia Nacional Santiago Pedraz tomou a decisión de non impedir a manifestación convocada para hoxe en apoio dos presos da esquerda abertzale. Nas últimas semanas, a espada de Damocles estivo pendurando sobre esta iniciativa por mor das presións de colectivos como a Asociación de Víctimas del Terrorismo (AVT) ou Dignidad y Justicia (DyJ) que pedían a súa prohibición. Asemade, esta marcha tivo bastante repercusión nos medios por mor dos apoios de formacións legais que obtivo, entre os que destacan a maioría sindical vasca (con ELA e LAB á cabeza), Eusko Alkartasuna, Aralar e mesmo oito xogadores da Real Sociedad. A reivindicación básica desta marcha era o cambio da política penitenciaria do goberno, rematando coa dispersión e garantindo un mellor trato para os reclusos.

No contexto do proceso de paz, a cuestión dos presos ten unha relevancia fundamental. A esquerda abertzale aspira a conducir a loita de liberación nacional por vieiros exclusivamente políticos, deixando de lado a actividade armada. Por iso fai tanto fincapé na importancia de construír un escenario democrático no que se poida dar este cambio. E é aí onde entra o tema dos presos. Non pode haber unha situación de plena normalización en Euskal Herria sen unha política axeitad de reintegración dos reos na sociedade vasca. As case mil familias que sofren a dispersión e o illamento dos seus parentes que están na cadea tamén forman un grupo de vítimas que ten que ser recoñecido e reparado. Neste sentido, gustoume moito unha entrada que publicou o coordinador de Lokarri, Paul Ríos, no seu blog persoal. Nela daba conta do fermoso xesto de dúas vítimas de ETA que acudiron a unha homenaxe a Santiago Brouard e Josu Muguruza, militantes abertzales asasinados polos GAL e a extrema dereita respectivamente. A única saída posíbel para o conflito armado pasa polo diálogo e entendemento entre dúas partes. A esquerda abertzale deu o primeiro paso, non teño tan claro que o goberno vaia corresponder.
Ler máis...

Daniel Castelao (30 de xaneiro de 1886 - 7 de xaneiro de 1950)

Un texto

A VACA

A vaca é o símbolo da paz.Val máis o que siñifica unha vaca que o que simboliza un león rampante. Xa o dixo un dos nosos economistas: "O albre xenealóxico dunha vaca de leite é máis útil que o albre xenealóxico dun aristócrata".
A vaca esqueceuse dos cornos e dános o seu traballo, o seu leite, a súa carne, o seu coiro e a carne e o coiro dos seus fillos. Non nos pode dar máis.
O can será o amparo dos ricos, que defende a propriedade do amo e ladra aos probes que van polos camiños. En troques a vaca é o amparo dos probes libres.
Os concursos de vacas leiteiras valen máis que os "concursos de belleza".A nosa vaca ten o pesebre en Galiza e os tetos en Madrid. E o que non lle dá de comer a unha vaca non ten dereito a muxila.As "señoritas" que choran pola morte dun can ridículo non comprenden a door dunha familia labrega cando se lle morre unha vaca.
Se non fose polo leite das vacas a piolleira das cibdades morreríase desnutrida. A vaca é a ama de cría da Humanidade.O día que nós emitamos papel-moeda non estamparemos nel o retrato dos políticos, nin dos sabios, nin dos artistas; estamparíamos, somentes, a figura dunha vaca, como símbolo da nosa economía humanamente distribuída.O día que Galiza sexa unha comunidade cooperativa, ergueremos un gran moimento cunha vaca en bronce dourado.
Tamén hai razas de vacas, e a mellor é a nosa.
O día que seipamos o que val unha vaca, Galiza quedará redimida.

(Sempre en Galiza)

Unha canción

Letra: Darío Xohán Cabana
Música: Suso Vaamonde

Unha imaxe

Pra que ergan o puño! Do álbum "Atila en Galicia" de Castelao

Ler máis...

En maio deste ano, en plena crise grega, o Partido Comunista pendurou unha faixa da acrópole ateniense co lema “Peoples of Europe rise up!” (pobos de Europa erguédevos). Este símbolo de loita, pero sobre todo de resistencia, inspirou a un amplo sector da esquerda británica. Seguindo a consigna dos activistas de Grecia, constituiron unha ampla plataforma para enfrontar a política económica do goberno conservador. O nome elixido foi Coalition of Resistance (Coalición da Resistencia).

A primeira vez que se escoitou falar daCoR foi no mes de agosto, cando Tony Benn, histórico militante da ala esquerda do Partido Laborista, publicou en The Guardian o manifesto fundacional da plataforma baixo o título “The time to organise resitance is now” (O tempo de organizar a resitencia é agora). Canda el, apoiaron este documento importantes persoeiros da esquerda británica entendida esta como un espazo plural no que teñen cabida as organizacións da esquerda radical, a ala esquerda do laborismo, os sindicatos e os diferentes movementos sociais progresistas. Este documento fai un chamamento a enfrontar as políticas orzamentarias do goberno Conservador-Liberal Democráta (Con-Dem) xa que supoñen o maior recorte de gasto público desde os anos 30. O Primeiro Ministro David Cameron sostén que estas medidas son inevitábeis porque o estado do benestar “foi demasiado xeneroso”, mais no seu retruque, Tony Benn afirma que iso é un sen sentido, xa que o que fixeron foi cargar na xente do común o derroche dos banqueiros. A alternativa proposta no manifesto pasa por someter a banca a un control democrático, aumentar os impostos aos ricos, retirar as tropas de Afganistán e combater o fraude fiscal. En palabras textuais, pretenden impulsar “unhacampaña por unha alternativa radical que teña a mesma determinación que amosaron os sindicalistas e mailos movementos sociais en Grecia e outros países europeos”. Para coordinar todo isto e crear un paraugas baixo o que introducir todo o movemento anti-recortes, naceu a Coalition of Resitance.

O 27 de novembro tivo lugar a constitución formal desta plataforma. Celebrouse a Conferencia Nacional no centro sociocultural de Candem e acudiron preto de 1300 persoas. Aproveitando a miña estadía en Londres, decidín achegarme previo pago das tres libras que nos custa a afiliación aos estudantes. O acto estruturouse en dúas sesións plenarias, unha ao principio e outra ao final, con varios obradoiros simultáneos entrementres. Con isto pretendíase crear diferentes espazos de debate sobre os movementos e loitas sociais máis relevantes do Reino Unido. Por razóns de espazo só puiden asistir ao plenario final, a un taller sobre o movemento estudantil e a outro sobre o mantemento do estado do benestar. Cada un deles estruturábase dun xeito semellante: desde a mesa falaban representantes das organizacións sociais e posteriormente tomaba a palabra o público. Finalmente os coordinadores do evento intentaban facer unha compilación das ideas principais recollidas entre os asistentes para fixar as liñas de traballo da CoR.

De todo este proceso de debate e de compartir as diferentes experiencias de loita acordáronse seis puntos básicos que cumpría desenvolver nos días, semanas e meses seguintes á conferencia:

1. Apoiar a manifestación do 9 de decembro que ía ter lugar fronte ao parlamento de Westminster mentres os deputados votaban a suba das taxas universitarias en Inglaterra.
2. Crear asembleas de estudantes en todas as localidades grandes.
3. Manter as ocupacións que por aquelas datas o estudantado inglés mantiña en 32 facultades de todo país. Pídese ao movemento anti-recortes local a que apoie estas ocupacións.
4. Crear grupos de base da CoR alá onde non estea funcionando xa algunha organización local anti-recortes.
5. Preparar unha semana de mobilizacións para febreiro que una a estudantes, traballadores e activistas de todas as localidade do Reino Unido.
6. Apoiar e prepara a manifestación convocada pola confederación de sindicatos TUC que terá lugar o 26 de marzo.

Como se pode observar, é unha prioridade para a CoR unir todas as loitas sectorais e transformalas nun movemento único estatal que sexa quen de resistir as agresións do goberno Con-Dem contra os servizos públicos e a clase traballadora. É por iso que durante toda a conferencia se insistiu moito na solidariedade entre os activistas e os movementos sociais, non só do Reino Unido, senón de toda Europa. Houbo varias mencións aos traballadores do metro de Londres, que xa afrontaban a súa cuarta folga nos últimos tres meses.

O primeiro éxito mobilizador da plataforma xa tivo lugar uns días despois, na manifestación en contra da suba das taxas. O recentemente presentado logo dos monigotes de cores que identifica a CoR estaba incrustado na pancarta máis empregada polos milleiros de estudantes que saíron (saímos) á rúa ese día. Desgraciadamente, aínda que vencemos nas rúas a dereita venceu no parlamento e a proposta foi adiante. Noutro post explicarei de vagar como foi iso.

Intervención dun estudante durante o obradoiro de movemento estudantil

Pero se houbo algo que me impresionou da CoR foi o ambiente que se respiraba na conferencia. Alí convivían militantes e activistas de organizacións moi diferentes que apoiaban a plataforma non só para acadar os obxectivos que esta se propuxo, senón tamén para que o seu colectivo fose quen de gañar máis apoios dentro da esquerda social que alí estaba representada. Agora ben, o realmente positivo foi que malia existiren eses intereses, perfectamente lexítimos e comprensíbeis por outra banda, todos fixeron un exercicio de responsabilidade e priorizaron a consolidación da plataforma. Non vin nesta conferencia esas mostras de sectarismo e de cainismo que desgraciadamente sufrimos moitas veces na esquerda nacionalista galega.

En definitiva, un proxecto ilusionante, plural e combativo que se fai máis necesario que nunca. Seguirei a participar activamente na CoR porque esta non é unha loita exclusiva dos pobos do Reino Unido, senón que fai parte dun movemento moito máis amplo contra esta saída neoliberal da crise que nos pretenden impoñer. RESISTANCE!

Intervención do deputado laborista John McDonnell

Ler máis...