Malos tempos, novos decretos

Parece ser que mañá teremos o borrador do novo decreto do galego. A cousa non pinta ben, tal e como adiantaba hoxe a El País. A lingua de aprendizaxe na educación infantil dependerá dunha votación das nais e pais...que importan os criteiros pedagóxicos! Imporase un modelo trilingüe galego, español e inglés...que importa a falla de formación do profesorado ou a desventaxa da noso idioma!

Estamos diante da maior agresión institucional á nosa lingua en toda a historia da nosa precaria autonomía. Non podemos ficar quedos. Cómpre encher as rúas, combater cada retroceso e sobre todo, facer moita, moita pedagoxía social. Polo de agora, a plataforma Queremos Galego! convoca unha concentración para mañá ás 17.00 horas na praza do Obradoiro de Santiago de Compostela, pero cómpre seguir loitando con firmeza. Para ir comezando con este labor pedagóxico do que falaba, déixovos un artigo publicado en Brétemas, o blog de Manuel Bragado, no que aborda esta cuestión con moita claridade sentidiño.

Semella que mañán se cumprirán os nosos peores agoiros. O solimán do novo decreto de uso do galego virá no modelo lingúístico escollido para a Educación Infantil, onde se os criterios pedagóxicos non o remedian, será unha votación entre os pais a que determine a lingua vehicular da aula e na que se realizará de forma preferente a aprendizaxe da lectoescritura. De nada servirá o criterio sobre esta cuestión fulcral que manteñamos os profesionais, a quen se nos rouba tan importante decisión pedagóxica, na que interveñen moitos e importantes factores, tanto de contexto sociolingüístico como de carácter estritamente didáctico. Nesta vital decisión sobre o modelo lingüístico da Educación Infantil (onde a escolarización en galego veu gañando terreo nos últimos anos) residirá o cerne deste novo decreto que, polas especulacións da prensa de hoxe, nas etapas obrigatorias reducirá (non sabemos canto, se a un terzo ou a un corenta por cento) a presenza do galego como lingua vehicular.

A cuestión da galeguización da Educación Infantil non é menor. No decreto Fraga do 95, establecíase que na Educación infantil e no Primeiro Ciclo de Primaria empregaríase «a lingua materna predominante entre o alumnado», deixando esta decisión en mans do profesorado de aula (que a recollía na súa programación de aula) e do claustro e do consello escolar (que a recollían no Proxecto Curricular de Etapa e no Proxecto Educativo de Centro). No decreto de 2007, tras a aprobación consensuada do Plan Xeral de Normalización Lingüística de 2004, introducíanse un importante matiz á redacción do texto do 95, xa que no caso de entorno castelanfalantes «o uso do galego será como mínimo igual a do castelán», correspondendo ao profesorado de aula e de etapa artellar esta presenza do galego na actividade educativa cotián, compromiso que debía ser recollido, entre outros documentos técnicos, no Proxecto Lingüístico de Centro.

Neste contexto conflitivo, é doado agoirar como na elección aula por aula van actuar os potentes prexuízos lingüísticos existentes en Galicia sobre o uso e o valor das linguas cooficiais, un contexto no que o galego sempre sae moi prexudicado. Non é difícil agoirar que empregando este sistema de elección por parte das familias (de moi dubidosa constitucionalidade, na medida que pode conculcar dereitos individuais), asistiremos despois de tres décadas á liquidación do uso do galego nalgunhas aulas de infantil. Se finalmente se concreta esta elección de lingua vehicular na E.I. por votación entre as familias, un modelo do que non coñecemos precedentes, o veleno da confrontación lingüística espallarase por todos os centros educativos, o que constitúe unha incrible irresponsabilidade educativa e política.

Sabiamos que a Feijóo non lle ía ser doado contentar aos sectores galegófobos, que retoricamente continúan reclamando medidas que quedan claramente fóra da actual orde constitucional. No obstante, a última oferta destes sectores propoñendo a elección por parte das familias das «materiais troncais» (un termo inexistente nos actuais documentos curriculares) constituía un indicio de que algo se estaba cocendo en San Caetano coa intención de darlle unha saída política a estes sectores amigos e rematar así con «la imposición del gallego» (un «compromiso» do seu programa electoral). Haberá que agardar a coñecer a redacción do borrador na que, sen dúbida, aparecerán algunha sutilezas valiosas, acenos galeguistas cos que se pretenderá acadar a aceptación do documento por parte da CCG e da RAG como a conformidade dalgúns sectores do propio PPdeG. No entanto, polo publicado até agora, o panorama non pode ser máis desacougante: o uso do galego retrocederá nas etapas educativas obrigatorias e pode quedar seriamente eivado por votación das familias na Educación Infantil. Este é o consenso que nos van propoñer mañán Feijóo, Vázquez e Lorenzo?

Remítome ao expresado na anotación de hai dous días, non é este o momento nin para o ditirambo nin para o desánimo, a situación de emerxencia reclama defender coa maior intelixencia os nosos argumentos para impedir que, tras tres décadas de pulo, o galego na escola retroceda. Falemos galego!
Ler máis...

Achegándonos ao Socialismo do Século XXI

Desde hai unha tempada estou subscrito á bitácora de Atilio Borón, un politólogo e sociólogo arxentino da escola marxista moi comprometido cos movementos revolucionarios e de esquerda de Latinoamérica. Un dos temas máis recorrentes nos seus textos é o chamado Socialismo do Século XXI, chegando a editar no 2008 un libro con ese nome. A partir do seu espazo en internet descubrín un vídeo gravado durante unhas xornadas que tiveron lugar en Euskal Herria nas que impartía unha conferencia sobre este mesmo tema. Na súa explicación sintetizaba os elementos fundamentais deste novo socialismo que, desde o meu punto de vista, son moi interesantes para calquera persoa de esquerda con vocación realmente transformadora. Nesta entrada gustaríame sinalar os aspectos que me pareceron máis importantes e aproveitábeis do relatorio. Desculpade as imprecisións que poida cometer pero aínda non estudei este tema todo o que me gustaría, agardo que nos vindeiros meses xa teña maior vagaxe despois de ler lido a Dieterich ou algo máis do propio Borón.

Un punto básico e fundamental do Socialismo do Século XXI é que “non se pode definir sentado nun escritorio (...) e elaborando un fermoso texto teórico”, pola contra, “é a resposta dos pobos nas súas respectivas loitas”. Esta é unha das primeiras achegas que Borón fai na súa conferencia e que desde o meu punto de vista é transcendental. Como dixo o propio Fidel nun discurso en 2005, “entre os moitos erros que cometemos, o máis importante foi crer que alguén sabía de socialismo, ou que alguén sabía de como se constrúe o socialismo”. Se a esquerda mundial, e europea en particular, somos quen de asimilar isto, de rachar cos dogmas e principios inamovíbeis herdados do pasado, teremos dado un paso adiante que pode ser crucial para a construción dun modelo alternativo ao capitalismo. Este é un dos grandes potenciais que ten o Socialismo do Século XXI fronte ao do século XX: cada pobo, cada nación ten que adaptalo e construílo no día a día. Desenganémonos, non hai libros con receitas máxicas. O camiño faise andando.

Atilio Borón continúa o seu relatorio falando da superioridade dos valo
res do socialismo fronte aos do capitalismo. Defende “descartar a idea dun capitalismo con rostro humano” xa que este sistema é o que é, e nel, homes, mulleres e natureza son tratados como simples mercadorías, por iso se converteu no modo de produción máis depredatorio da historia. Para Borón, a esquerda debe facer fincapé na superioridade dos valores de “solidariedade, camaradería, fraternidade, igualdade, liberdade, democracia e participación” que son propios do socialismo fronte ao “egoísmo desfreado” do capitalismo. Continúa a súa argumentación cunha cita do Che na que afirmaba que “o socialismo como fórmula de redistribución de bens materiais non me interesa”. Para Borón “do que se trata é da creación dun home e dunha muller novos, dunha nova cultura e un novo tipo de sociedade, caracterizados pola abolición de toda forma de opresión e explotación, na que prime a solidariedade, a fin das separación entre gobernantes e gobernados, e a reconciliación do home coa natureza”. Afirma que nalgunhas sociedades avanzadas é posíbel unha certa distribución equitativa dos bens materiais, e pon o exemplo de Noruega, pero que por esta falta de transformación no eido dos valores non é quen de evitar que siga habendo persoas na rúa buscando nos cubos do lixo.

O segundo grande punto sobre que Atilio Borón fundamenta a súa explicación do Socialismo do Século XXI é o proxecto. É dicir, “a forma na que o ideal socialista, ou a utopía mobilizadora do socialismo, se encarna historicamente nunha axenda concreta de mobilización social”. Aquí están as loitas concretas que os distintos pobos do mundo protagonizan e que son semente dese mundo mellor que arelamos. Cómpre dar resposta a estas novas demandas, urxencias e necesidades sociais que se xeraron ao longo do último século, xa que se non as encaramos de xeito axeitado con políticas concretas, o socialismo do século XXI quedará relegado ao terreo das ideas despoxadas de toda resonacia práctica. Tal e como advertía Rosa Luxemburg, se isto acontecera “as forzas socialistas se debilitarían e empequenecerían até o punto de perder toda clase de gravitación na vida social, degradándose á condición de minúsculas seitas esotéricas que predican discursos imcomprensíbeis e carentes de produtividade social”. Neste punto, Atilio Borón tamén tocou certos “dogmas” do socialismo do século XX que cumpría ir desterrando como o estatismo ou a economía planificada. Non vou entrar máis nisto, xa que requiriría unha entrada propia.

O derradeiro punto que o sociólogo arxentino tocou na súa conferencia é o dos suxeitos históricos que han de ser protagonistas da construción do Socialismo do Século XXI. Diante de todo, destacou a súa pluralidade. Se no capitalismo do século XIX nos países centrais se podía falar dun proletariado industrial hexemónico, actualmente as masas populares ás que outrora se lles presupuña unha completa incapacidade para encabezar un proxecto socialista están a tornarse protagonistas. Para caracterizar este suxeito histórico plural colle a definición de pobo que dá Fidel no seu discurso “La historia me absolverá”:

“Entendemos por pueblo, cuando hablamos de lucha, la gran masa irredenta […] a la que todos engañan y traicionan, la que anhela una patria mejor y más digna y más justa; la que está movida por ansias ancestrales de justicia por haber padecido la injusticia y la burla generación tras generación […] Y ahí están los 600 mil cubanos sin trabajo, los 500 mil obreros del campo, los 400 mil obreros industriales y braceros, los 100 mil pequeños agricultores, los 30 mil maestros, los 20 mil pequeños comerciantes, los 10 mil profesionales jóvenes […] A este pueblo […] no le íbamos a decir “Te vamos a dar”, sino “¡Aquí tienes, lucha ahora con todas tus fuerzas para que sea tuya la libertad y la felicidad!”


Non sei se este Socialismo do Século XXI será a alternativa ao capitalismo, mais o que está claro é que había moito tempo que non aparecía unha proposta que, dun xeito realista, aspire a superar este modo de produción inxusto. Cómpre non repetirmos os erros do pasado e edificar este proxecto sen dogmatismos e centrado nas realidades de cada pobo. Teño pleno convencemento en que se traballamos todos xuntos, outro mundo será posíbel.


* Para acceder ao vídeo da conferencia de Atilio Borón premede aquí
Ler máis...

Apuntamentos sobre a selección nacional

Nos últimos catro anos, cando chegaban estas datas, moitos galegos e galegas peregrinabamos a Compostela, a Coruña ou a Vigo para apoiar á nosa selección nacional de fútbol. Milleiros de gorxas que berrando ao son de GA-LI-ZA e unhas poucas menos que tamén pediamos a oficialidade do noso combinado. Coa reconquista por parte da dereita do goberno da Xunta, este símbolo da nosa identidade colectiva desaparece baixo unha palabra que pode xustificar desde a privatización da sanidade até retirada das axudas á tradución de libros ao galego: AUSTERIDADE.

As reaccións non se fixeron esperar. Os primeiros? Siareiros Galegos, que organizan para hoxe unha ambiciosa xornada que conta con manifestación pola oficialidade, partido e concerto. Foron quen de recrutar a un feixe de xogadores da terceira división galega, capitaneados por Fernando Vázquez e Pilar Neira, para se enfrontar cun combinado internacional. E isto ten bastante mérito.

Malia todo, non son eu unha persoa que lle teña especial agarimo a Siareiros Galegos. Critico calquera movemento de “barras bravas” que instigue a violencia no deporte, e nesta plataforma xúntanse Celtarras, Riazor Blues e Fendetestas con Nós-UP e AMI. O mellor de cada casa. Agora ben, malia as miñas críticas, lamento profundamente que Galiza Nova non apoie este acto. Ás veces é mellor tragar algo de bile e acudir a actividades que vaian ter unha certa incidencia social no canto de organizar concentracións de cara aos medios nas que van estar os militantes e pouco máis, como fai o BNG para o vindeiro luns. Unha cousa é manter un perfil propio, e outra é negarnos a apoiar un actividade moi interesante polo feito de que a organice un colectivo co que temos diferenzas. Ademais, as críticas que lle fai Galiza Nova a Siareiros Galegos van por vieiros moi diferentes ás miñas, e céntranas en discrepancias que había cando a nosa organización participou neste colectivo de apoio á selección.



Se o BNG non foi quen de organizar o partido á marxe da Xunta desde os concellos das cidades (ás veces hai que empregar a representación para algo máis que para xestionar o que xa hai), Galiza Nova o mínimo que debía ter feito era darlle soporte a esta iniciativa que parte da sociedade civil e que pode facerlle a puñeta ao goberno de Feijoo.
Ler máis...

Comunicado da ORA-NH

Comparto con vós un vídeo do Colectivo Cultural Buril que ten bastante retranca. Este é o texto que o precedía no seu blog:

Comunicado da ORA-NH

O C.C. Buril tivo acceso a um vídeo da ORA-NH (Organizaçom Revolucionária Armada pola Nossa Hora) no que se pode ver a tres membros do Comando Burela, lendo o último comunicado que fijo público a organizaçom armada.
Também pode ver-se o momento prévio à leitura do comunicado, na que os guerrilheiros, com uns copos de licor café na mesa, conversam sobre distintos aspectos referentes à organizaçom. Deducimos da conversa, que a ORA-NH está a impôr o uso do galego reintegrado à sua militância e que a organizaçom pode estar num processo de debate interno para definir qual a estratégia política a seguir para os vindouros anos. Será a luita armada ou será a esmorga?


Ler máis...

Crónica dunha vitoria anunciada

Xa pasou bastante tempo desde que foron as eleccións a Xunta de Centro nas distintas facultades da USC, pero aínda non é tarde para facer unha valoración de como foi este proceso en Ciencias da Comunicación. A diferenza doutros anos, os comicios ían estar a priori bastante disputados. Para nove postos que cumpría ocupar en primeiro e segundo ciclo había 18 candidatos, oito dos Comités, seis de ELGa, dous de Agir e dous de IESGA. A nosa organización partía cunha certa vantaxe froito dos anos de traballo e da consolidada base social, pero por vez primeira tiñamos que facer fronte a unha organización como ELGa, que contaba cunha estrutura artellada e tiña a vocación de desbancarnos na Xunta de Facultade.

A xeito de introdución cómpre dar unha explicación previa que contextualice de onde saíu este colectivo e onde radicaba o seu perigo. Como moitos de vós saberedes, en primeiro de xornalismo dá clase de Ciencias Políticas un profesor tan particular como Miguel Anxo Bastos Boubeta. Para quen non o coñeza, é o coordinador da plataforma do profesorado conservador Converxencia Universitaria e vicedecano da Facultade de Políticas, ademais de defender abertamente unha ideoloxía ultraliberal con carácter caciquil. Se ben é un excelente docente, a nivel político é todo o contrario ao que os Comités defendemos. Non hai máis que botar a vista atrás e analizar como foi o conflito do plano de estudos no seu centro para atopar todas as artimañas que levou adiante desde o decanato para liquidar a disidencia estudantil. Pois ben, este señor foi quen artellou a candidatura de ELGa en Ciencias da Comunicación. Segundo nos recoñeceu en “petit comité”, isto respondía a unha estratexia do Partido Popular de presentarse en todos os centros nos que fose posíbel para tumbar ao nacionalismo estudantil.

Miguel Bastos, coordinador de Converxencia Universitaria

A nosa organización atopábase nun contexto moito máis hostil do habitual. A chegada do PP ao goberno da Xunta supuxo un duro golpe para todo o movemento nacionalista e a dereita quería aproveitar a nosa suposta vulnerabilidade para vencernos tamén no terreo estudantil. Tiñamos diante unha organización cuxo único eixo de campaña era a descualificación e a principal proposta era un suposto cambio totalmente baleiro de contido. Asemade, pretenderon, sen éxito, aproveitar a nosa abstención na votación do decano da Facultade para situarse ao seu carón e gañar a súa complicidade. Afortunadamente, o Comité soubo estar á altura das circunstancias e elaborou unha estratexia electoral que non só permitise vencer á reacción, senón que tamén fortalecese a nosa posición no estudantado, sobre todo naqueles que acaban de chegar á facultade.

A campaña do nacionalismo de esquerda
Cumpría repetir unha serie de mensaxes que aspirabamos a que calla
sen no estudantado e centrarnos nunha serie de propostas estrela que levabamos no noso programa.

1º. Presentar aos Comités como a única opción do estudantado, xa que somos froito da nosa autoorganización e non da inxerencia de ningún profesor ao servizo de intereses partidistas.

2º. Explicar que o noso traballo vai máis alá da campaña electoral. Estabamos aí antes e estaremos despois.

3º. ELGa é o brazo estudantil do Partido Popular. Carecen doutro proxecto que non sexa expulsar ao nacionalismo de esquerdas das institucións.

4º. Nós somos unha organización con ideoloxía nacionalista e de esquerdas e loitamos por un ensino público, galego, democrático e de calidade.

5º. Contamos cun programa para a facultade integrado nun proxecto nacional de ensino. Destacamos tres grandes puntos:

- Defensa da lingua galega e da súa normalización nun contexto terribelmente hostil.

- Creación dunha radio da facultade de carácter democrático e xestionada polo estudantado.

- Aposta por actividades extracurriculares que complementen a nosa formación en programas informáticos ou utilización de determinadas tecnoloxías.

Coido que após a campaña estes puntos ficaron claros para unha boa parte do electorado. É máis, varias persoas de primeiro curso facían bromas sobre as veces que repetimos a consigna de “ensino público, galego, democrático e de calidade”.

Durante o transcurso da campaña e da precampaña electoral tivemos tres actividades que foron claves para nosa posterior vitoria nas urnas. A primeira foi a charla con Carlos Blanco e Isabel Risco incardinadas no proxecto “Imaxinas vivir nun país normal?”, co que pretendemos dar unha visión positiva do idioma galego. Estes dous profesionais do audiovisual falaron da súa visión da lingua neste campo dun xeito moi ameno e plural. O resultado foi moi positivo, tanto pola asistencia masiva como pola valoración que fixo o estudantado do contido do relatorio. O 25 de novembro, aproveitando o día internacional contra a violencia de xénero, organizamos un videomatón violeta, no que preguntabamos aos compañeiros e compañeiras da facultade sobre diversos temas relacionados co feminismo e a igualdade. A idea a medio prazo é elaborar un vídeo con todo isto e organizar un concurso de curtas para o 8 de marzo. Á xente tamén lle gustou bastante esta actividade por ser moi visual e innovadora. Pero o que realmente inclinou a balanza ao noso favor foi o debate electoral contra ELGa que tivemos nos últimos días de campaña. A aula reservada estaba chea, sobre todo con xente de primeiro, que estivo moi involucrada en todo o proceso electoral. Polos Comités acudimos Miguel Rodríguez e máis eu e por ELGa a súa voceira Lorena Otero e o candidato Raúl Ríos. O moderador foi Xosé Pereira, o decano recentemente elixido. O debate dividiuse en tres bloques: situación da Universidade, Lingua e Facultade, cunha quenda incial e outra final para explicar o noso posicionamento dun xeito máis xeral e pedir o voto. A valoración que fixemos deste debate foi tremendamente positiva por varios motivos. Primeiro porque foi o primeiro destas características que se fixo no noso centro e contou cunha asistencia masiva. Segundo porque os Comités fomos quen de amosar que das dúas organizacións eramos a única cun proxecto serio, coherente e que realmente cría o que facía. Asemade, a ausencia de programa por parte de ELGa (non aparecía nada publicamente até o derradeiro día de campaña) fíxose patente, dándose situacións tan esperpénticas como que un dos candidatos da dereita lía as nosas propostas e reflexionaba sobre elas, sen achegar nada en positivo. A nivel electoral, recollemos os froitos desta vitoria sobre todo no alumnado de primeiro, que tivo aos Comités como opción preferente de voto.



O resto da nosa campaña tivo os ingredientes habituais: reparto de programas, pegada de carteis e pasos por aulas explicando o proxecto. Ao realizar esta última actividade houbo algún debate moi interesante con membros de ELGa dos que tamén saímos bastante reforzados. Como detalle curioso, despois de que a dereita presentara o seu programa (no último día de campaña), imprimimos unha voandeira na que iamos desmontando as súas propostas. Distribuímolo por toda a Facultade pouco antes de que rematara o prazo para facer propaganda electoral, de xeito que na xornada de reflexión había por todo o centro un papel titulado “Por que mente ELGa?”

A campaña da dereita
ELGa pecaron de novatos e non foron quen de idear unha campaña efectiva que levase a que mensaxe e siglas fosen coñecidas polo estudantado. Todas as actividades consistiron en tres grandes feitos:

1. Acto de presentación con Bastos, o director de Correo TV, Lorena Otero (voceira de ELGa na facultade) e Adrián Pájaro (coordinador de ELGa na facultade). Á saída, ofrecían pinchos, na mellor tradición do PP da boina. Ao acto acudíu moi pouca xente de Ciencias da Comunicación. Fundamentalmente había xente de ELGa doutras facultades e uns 10 da nosa.

2 .Pegada de carteis e reparto de programas. Estes últimos só apareceron o último día de campaña, con propostas irrealizábeis e populistas. O máis kafkiano foi solicitar un futbolín na cafetaría porque uns rapaces de primeiro llo dixeran de broma o día anterior.

3. Participación no debate coas consecuencias das que antes falamos.

Desenlace
A participación nestas eleccións foi a máis alta desde que eu cheguei á Facultade. Sen ser ningunha marabilla acadamos un 26%, cifra que é substancialmente superior á media da USC. O resultado obtido, tal e como se informa na bitácora dos Comités, é o seguinte:

Electos
Miguel Rodríguez Fernández (Comités) --> 105 votos
Duarte Romero Varela (Comités) --> 101 votos
Alexandre Vázquez Lorenzo (Comités) --> 89 votos
Paula Martínez Casares (Comités) --> 82 votos
Cibrán Tenreiro Uzal (Comités) --> 72 votos
María Fernández Villamarín (Comités) --> 71 votos
Patricia Lamas Rivero (Comités) --> 68 votos
Karina Rivero Conde (Comités) --> 59 votos
Raúl Ríos Rodríguez (ELGa) --> 35 votos

Non electos
Sandra Lema Alvarellos (ELGa) --> 30 votos
Adrián Pájaro Martínez (ELGa) --> 29 votos
Denís Iglesias Llamas (Agir) --> 29 votos
Lorena Otero Santiago (ELGa) --> 27 votos
Daniel Luaces Eiras (ELGa) --> 18 votos
Ángel Mato Álvarez (ELGa) --> 18 votos
Marina Rey Yebenes (IESGA) --> 17 votos
Tamara Peña Vázquez (IESGA) --> 16 votos
David Canto Veiga (Agir) --> 13 votos

Datos de participación
Nº de electores: 736
Nº de electores que votaron: 194
Nº de papeletas válidas: 190
Nº de papeletas nulas: 4
Nº de papeletas en branco: 2
Porcentaxe de participación: 26%


Como en terceiro ciclo non se celebraron eleccións xa que había un único candidato (dos Comités) para dous postos, entrou unha persoa máis de 1º e 2º, o que lle dá un representante máis a ELGa.

Ao abeiro destes datos comprobamos como a nosa organización obtivo unha vitoria contundente, nunhas eleccións nas que primou o voto ideolóxico fronte ao amiguismo, xa que abundaban as papeletas nas que se votaba a unha candidatura completa e non a varias persoas da mesma clase, como pasou noutros procesos.

Podemos concluír que nesta campaña os Comités fomos capaces de fixar ben a mensaxe, de convencer ao estudantado da importancia de votar por un proxecto e non pola xente que coñeces, e de vencer con contundencia á dereita. Mais non debemos relaxarnos, hai que continuar co traballo. Cómpre ilusionar á xente coas nosas propostas e afianzar a todos eses mozos e mozas de primeiro curso que se achegaron á nosa organización. A loita continúa!
Ler máis...

En Revolta Rockeira tamén se felicita o Nadal!


Bo Nadal a todos e a todas! Que o Apalpador vos traia unha boa presa de castañas quentes e que este ano 2010 sexa un pouco mellor que o anterior, que falta fai!

Déixovos tamén un par de cancións de nadal ao meu estilo. Son "Merry Christmas (I don´t want to figth tonight)" de The Ramones e "Merry X-mas Everybody" de Slade. Que as disfrutedes! Podedes acceder aos reprodutores de Goear dándolle a "Ler máis".

Ler máis...

En defensa dunha rede libre

Autores e xuristas do Estado Español reclaman unha rede libre, mais tamén dos intereses empresariais e económicos. Esta é unha clara aposta pola democratización con maiúsculas de internet. Un paso adiante na construción dunha sociedade máis xusta desde o coñecemento e a cultura. Grazas a Xabier Pérez Igrexas pola tradución ao galego.
Manifesto: En defensa dunha rede libre.

O recente “Manifesto en defensa dos dereitos fundamentais en Internet” foi subscrito por multitude de administradores de webs, bloggers e simples usuarios da Rede dun moi amplo abanico político. Revisando o escrito e dito sobre este manifesto, atopamos que temos algúns compañeiros “de viaxe” realmente incómodos. Xunto a quen apoian con sinceridade a libre difusión da cultura en Internet, un grupo de asinantes subscríbeo só para oporse ao goberno de Zapatero desde a dereita máis montaraz. Entre eles atopamos a xornalistas que defenden a libre descarga de películas ou música desde Internet pero son celosos gardiáns doutras formas moito máis inxustas e colonialistas de propiedade privada.

A esquerda e a dereita loitaron, loitan e loitarán pola titularidade dos medios de produción, este é o motor da historia, impulso que, por obvio, adóitase ocultar. Na actual orde mundial, as propiedades intelectual e industrial convertéronse nun instrumento de acumulación de capital máis eficaz que ningunha industria ou comercio.

A explotación do dereito de autor, lonxe de responder ao seu teórico obxectivo, o sustento dos creadores, utilizouse como elemento de dominación, como arma ao servizo da caste cultural máis acomodaticia co sistema establecido. No caso de Estados Unidos, representa un valor estratéxico. A riqueza dunha nación pode chegar a basearse na imposición de taxas por utilización de propiedades inmateriais de todo tipo, incluído o uso de sementes ou variedades animais patentadas. Desde unha óptica transformadora que aspira a unha sociedade máis xusta e igualitaria, só cabe apoiar e promover o libre coñecemento.

Defendemos a democratización da cultura porque a creación fana as colectividades a través de determinados individuos e non ao revés, como se adoita pensar. Consideramos que o sistema de royalties que só beneficia a uns poucos é inxusto, tanto para as patentes científicas como para a expresión da creatividade humana. Por iso cremos que non se trata de que os autores cambien de amos. A cultura libre debe estar insere nun movemento colectivo que vaia máis aló das rendas dun tipo ou outro de empresario. Son moitos os creadores que se definen como traballadores da cultura e aspiran a unha remuneración que lles permita manterse e non a seguir gañando máis aló do esforzo realizado. O problema non radica en como seguir cobrando dereitos, senón no xeito de facer que as contribucións intelectuais, artísticas ou científicas pertenzan realmente a toda a sociedade e non só a quen teñen o privilexio de explotalas.

Como en tantas ocasións é preciso deixar ao carón, sequera un momento, o etnocentrismo do primeiro mundo e recordar que para unha verdadeira diminución da brecha dixital hai condicións previas: a chegada da electricidade ao domicilio, diñeiro para comprar un computador, un Estado que che ensinou a ler e escribir, e comer, e ter un teito e un médico para cando che pos enfermo. Éraa dixital non poderá lograr iso se non é imbricándose na loita dos pobos.

Tanto como a democratización da cultura, con máis razón cabe defender a democratización de toda a economía. Non parece razoable aplicar neste debate o termo "democracia" tan superficialmente como se está facendo. Se a maioría dos internautas está en contra do peche de páxinas Web que facilitan o intercambio de arquivos, unha gran maioría de cidadáns está a favor de repartir entre todos a riqueza da que se apropian empresas como o Banco de Santander, Repsol ou Telefónica, distribución que segue a mesma lóxica de quen pedimos un coñecemento universal, e que ninguén ousa expor por unha evidente cuestión de correlación de forzas.

Para reivindicar Internet como un dereito, non como un slogan publicitario, é preciso incluílo dentro do público, como a educación ou a sanidade, e non deixalo en mans de provedores privados que poden acabar coa neutralidade da rede á marxe da lexislación só con aumentar o custo de subir contidos. Sabemos que nas nosas sociedades entregadas á privatización é unha reivindicación difícil, pero necesaria e un goberno que realmente represente ao pobo que o elixiu debería ser capaz de levala a cabo.

No ámbito da cultura hai propostas audaces como a de distribuír o cine español subvencionado baixo licenza copyleft, lexislando para que a percepción de axudas públicas determine a publicación de obras con licenzas libres para lograr a súa máxima difusión. Ou as que pasan pola nacionalización da SGAE e demais entidades de xestión para que a retribución aos creadores deixe de ser unha cuestión privada. Iniciativas como a Carta para a innovación, a creatividade e o acceso ao coñecemento, aínda insuficientes, apuntan a posibilidade de construción de regras distintas. Os intereses que se opón a iso son poderosos. Pero neste momento a evolución dos medios de reprodución abre unha oportunidade para que ningún conglomerado mediático poida decidir que produtos culturais merecen ser distribuídos e cales non. Trátase de entender o P2P como unha gran biblioteca común e non como, unha vez máis, servizos en streaming onde sexan as discográficas ou as editoriais ou as novas empresas da Web quen decidan que soa, lese, imaxina.

Preguntámonos se o goberno ten algún interese, aínda que sexa mínimo, en investigar novos modelos. Nin a lóxica da prohibición, nin tampouco a lóxica do cambio de amo. A política das multinacionais do entretemento foi dirixida a un só obxectivo: expoliar á Humanidade do seu patrimonio cultural. O cambio no modo de reprodución das creacións podería supor un avance para todos. Quizá non sexa fácil. Pero, por unha vez, non é moito máis difícil que prohibir e castigar. Trátase de recuperar a rede para todos os seres humanos e non para as grandes empresas que cada día aprópianse dela un pouco máis.

Subscriben:

Carlos Martínez, xurista, Pascual Serrano, xornalista e escritor, Carlos Sánchez Almeida, avogado, Belén Gopegui, novelista, Santiago Alba, escritor, Ignacio Ramonet, xornalista e escritor, Alex da Noz, músico, Carlos Fernández Liria, filósofo e escritor, Isaac Rosa, escritor, Mercé Molist, xornalista, Constantino Bértolo, editor, Carlo Frabetti, escritor e matemático, Rosa Regás, escritora, Irene Amador, antropóloga, Antonio Arco, músico.
Ler máis...

Real ou virtual?

A realidade aumentada chega á cultura galega. O pasado venres, o CCG presentou en Compostela a súa primeira aposta por esta técnica ao adaptar a ela o Mapa de Equipamentos Culturais. Para empregar este servizo precisas un teléfono móbil iPhone ou Android (en breves tamén se poderá en Symbian) equipado con cámara, GPS e brúxula.

Pero isto da realidade aumentada que ven sendo? É unha tecnoloxía que une elementos reais con virtuais, de xeito que engade información ao que estamos vendo. Este vídeo do novo servizo de Google, o Goggles, explícao dun xeito moi claro.

Tamén os do Consello da Cultura Galega quixeron facer o seu propio audiovisual para amosar para que serve a trebellada esta. A partir de agora, se estamos nunha cidade extraña ou simplemente queremos coñecer máis información dos espazos culturais do lugar, non temos máis que conectar o noso teléfono e buscar!

Ler máis...

Organizacións conectadas

Sempre defendín que, malia os nosos erros, Galiza Nova é a única organización xuvenil cunha actividade real no seo da sociedade. Agora ben, de cando en cando, hai iniciativas de Novas Xeracións ou das Xuventudes Socialistas de Galicia que me parecen positivas e que considero aplicábeis para a miña organización.

Este é o caso da X Escola de Formación da XSG, que este ano levaba o título de "Conecta@s ao mundo" e tiña como eixo central as TIC na política. Efectivamente, o programa podía estar mellor, sobre todo se temos en conta os medios cos que conta a organización xuvenil do PSdeG, pero o que me gustaría comentar hoxe aquí é a idea. No nacionalismo non contamos con espazos formativos que nos permitan aumentar os coñecementos da militancia en novas tecnoloxías e comunicación política, a pesar de que podería supor un avance cualitativo na nosa actividade diaria. Cuestións tan sinxelas como manter un blog, empregar as redes sociais ou enviar un voceiro electrónico son descoñecidas para boa parte do movemento xuvenil nacionalista. Dar un paso adiante neste campo facilitaría a introdución da nosa mensaxe no pobo e melloraría a tranmisión de información a nivel interno. Son moitos os retos que presenta a Sociedade da Información e debemos estar á altura. Afortunadamente, Galiza Nova introduciu nas teses da XI Asemblea Nacional o obxectivo de elaborar un plano de comunicación nos vindeiros dous anos. Agardo que este compromiso non quede en papel mollado e que permita fixar, entre outras cousas, a relación da nosa organización con internet e que aposte por cuestións tan elementais como agregadores de blogs ou redes sociais.
Ler máis...