Os CAF de Compostelá organizan un magosto-concerto

A organización estudantil Comités Abertos de Facultades (CAF), organiza un magosto-concerto o vindeiro día xoves 30 de novembro. O acto, que terá lugar na praza Rodríguez Cadarso (detrás da Alamenda), iniciarase ás 20:00 por medio de xogos populares. Xa nas 22:00 comezará un concerto no que actuarán O Leio (versións de cancións protesta galego-portuguesas), Som do Galpom (funki-reggae-rap) e Leo e Arremecaghoná (cantor punk). As castañas serán de balde, e a bebida será barata. Convídovos a todos a que veñades. Ler máis...

Concentración da Plataforma Rúa Fraga Non

A plataforma Rúa Fraga Non, convocou no día de onte unha concetración na compostelá praza do Toural. Con ela, pretendían canalizar o rexeitamento da cidadanía á idea do alcalde Xosé Antonio Sánchez Bugallo de adicarlle unha rúa a Manuel Fraga Iribarne. Ao berro de "Fraga, a rúa non é túa", e "Rúa Fraga Non", os manifestantes, pertencentes á maior parte de grupos da esquerda compostelá, concentráronse de maneira pacífica durante aproximandament corenta minutos.

A plataforma considera que a figura de Fraga Iribarne, non é merecedora de ocupar un espazo nas rúas compostelás polos seguintes motivos:

1º) Hai que diferenciar entre o que significa un respecto institucional mentres ocupou a presidencia da Xunta do feito de que no nome dunha cidade se lle rinda homenaxe a unha persoa que non conta co apoio dunha boa parte da cidadanía.

2º) A avaliación da xestión do Sr. Fraga durante os anos que ocupou a presidencia da Xunta é claramente negativa para Galiza e discutida por amplos sectores sociais. Mentres que o Estado español medraba en desenvolvimento económico,Galiza afundíase nos principais indicadores socioeconómicos.

3º) O Sr. Fraga é senador do Partido Popular e, polo tanto, semella inapropiado neste momento que se lle homenaxee a un político en activo claramente vinculado a unha opción partidaria concreta.

4º) O Sr. Fraga Iribarne fixo parte destacada das decisións máis claramente antidemocráticas do goberno fascista de Franco. Sendo ministro de Información e Turismo, asinou colectivamente, en Consello de Ministros, a execución de Julián Grimau e foi o encargado de contrarrestar propagandisticamente o acontecido, como tamén sucedería durante o Proceso de Burgos. Outra proba do seu papel principal na dirección do aparato de censura de Franco foi a condena de Alberto Míguez pola publicación da antoloxía bilingüe El pensamiento político de Castelao.

5º) Por todo isto e porque nun momento como o actual, declarado Ano da Memoria, no que se está traballando para restituír a verdade sobre a represión que padeceu o pobo galego após o golpe militar franquista, entendemos que a nomenclatura das rúas nas que vivimos deben axudar a construír unha conciencia social xusta, respectuosa cos dereitos humanos e dos pobos, así como a restaurar a figura dos que representaron e defenderon os verdadeiros valores da democracia, do progreso e da igualdade. Ler máis...

MEMORIA DA LIBERDADE: represión e resistencia en Galiza (1936 - 1977)

Entre o día 3 de novembro e o 31 de xaneiro, poderase ver no Auditorio de Galicia (Santiago de Compostela)unha magnífica exposición acerca da represión e da resistencia durante a ditadura franquista. A través de fotografías, publicacións, cartas, e material audiovisual, esta exposición fai un percorrido histórico por tódalas fases da loita política e social no noso país: dende o traballo dos galeguistas na república, até a resistencia da UPG nos anos 60-70, pasando pola loita guerrilleira na posguerra, ou pola labor cultural dos homes de Galaxia.

Esta mostra está organizada pola Consellaría de Cultura e Deportes da Xunta de Galiza, e pola fundación "2006: ano da memoria", contando coa colaboración da Consellaría de Innovación e Industria, polo Concello de Santiago, e polo Xacobeo. Ler máis...

Lume nunca mais

Ler máis...

Fidel Castro

O día 31 de xullo recibimos a nova de a que Fidel Castro, máximo mandatario de Cuba, tívoselle que lle realizar unha operación de urxencia por un problema intestinal. Ante a gravidade da intervención, o Comandante delegou por primeira vez tódolos seus podres. O beneficiario foi o seu irmán, Raúl Castro, un dos homes máis fortes do goberno, que xa ostentaba os cargos de Ministro de Defensa, Vicepresidente da República, e Vicesecretario do Partido Comunista de Cuba. Esta foi a primeira vez que o seu irmán abandonaba o poder dende o triunfo revolucionario de 1959. Ante este feito histórico, reabriuse o debate acerca da sucesión de Fidel Castro, tema do que xa fai tempo que se fala na illa; sobre todo despois do desmaio sufrido polo comandante no 2001, e a súa grave caída no 2004.



Como é habitual nestes casos, non hai unha única postura. Mentres que algúns sosteñen que será substituído por un Raúl Castro que mantería inamovíbel o réxime apoiándose nas forzas armadas; outros defenden que a sucesión non será personalista, se non que recaería en organizacións colectivas coma o Partido Comunista. O que está claro é que ningunha destas opcións encaixan cos plans que EEUU e os exiliados de Miami teñen para a illa. Baixo unhas ansias “democratizadoras”, pretenden recuperar o poder que perderon coa Revolución. Pero a inexistencia dun forte movemento de oposición na illa, e a mentalidade antiamericana da maior parte do pobo cubano, dificultarán este proceso.

Pero mentres Fidel Castro continúe con vida, non haberá sucesión. O mundo enteiro está pendente de cada nota que o comandante envía asinada a puño e letra. A pesar de todo, por razóns de seguridade, o goberno cubano decidiu manter o estado de saúde do presidente en segredo...polo que a incerteza é absoluta. Ler máis...

1945-2006

1945. A aviación nazi atemoriza Europa cos seus bombardeos. Homes, mulleres, nenos e anciás morren por mor das ansias xenocidas duns homes que falan de espazos vitais e da superioridade dunhas razas sobre outras.

2006. A aviación israelí, bombardea pobos enteiros. Masacra a nenos, mulleres, homes e anciás. Non falan de superioridade, pero éncheselles a boca de loitas contra o terrorismo e defensa de estados xudeos.

Superamos o nazismo, as terribeis ditaduras comunistas foron derrocadas...a democracia prevaleceu.

¿E que? A xente segue a morrer baixo as bombas Ler máis...

TEMPOS DE CAMBIO: REVOLUCIÓN DEMOCRÁTICA EN LATINOAMÉRICA

O día 6 de decembro de 1998, o ex militar Hugo Chávez, gaña as eleccións presidenciais en Venezuela. Aquí iníciase o que agora coñecemos como revolución bolivariana ou socialismo do século XXI. Dende aquel momento, sucedéronse as vitorias electorais de forzas políticas de esquerda en latinoamérica. Lula da Silva no Brasil (2003), Néstor Kirchner en Arxentina (2003), Tabaré Vázquez no Uruguai (2004), Evo Morales en Bolivia (2005), Michelle Bachelet en Chile (2005); e o crecemento da esquerda noutros procesos electorais se aveciñan: Ollanta Humala no Perú, a Nova Esquerda Mexicana, etc.

Este rápido crecemento das formacións progresistas, responden ás demandas populares de xustiza social fronte a unha situación de crise socioeconómica, que acentuou as diferenzas entre ricos e pobres. Á súa vez, a histórica dependencia de potencias estranxeiras, como EEUU, espertaron non pobo latinoamericano unhas ansias de superación e de crear un futuro no que sexan eles mesmos os que decidan os seus destinos.

Xa pasaron oito anos dende o inicio desta revolución, e comézanse a ver os logros sociais que se acadaron en Venezuela e que pouco a pouco se foron estendendo polo resto de países nos que goberna a esquerda. O índice de pobreza no país de Bolívar pasou dun 50% a un 37%, as taxas de alfabetización aumentaron velozmente, chegando a instruír a máis dun millón de persoas en tan so tres anos, a cobertura aos pensionistas disparouse, acadando cifras históricas. Pero para moita xente estes logros non son suficientes, e critican duramente aos gobernos de esquerdas, acusándoos de antidemocráticos, autoritarios, e corruptos. Deste xeito, os gobernos reformistas tiveron que enfrontarse a duras campañas de desprestixio por parte da oposición, como a sufrida por Lula, na que se empregaron descualificacións de índole persoal e se puxo en dúbida a súa capacidade para dirixir a nazón; ou as folgas do sector petroleiro en Venezuela, que foron apoiadas pola patronal e que se prolongaron durante semanas, paralizando así a principal actividade económica do país. Cando estas medidas fracasaron, a oposición recorreu a métodos violentos para acabar cos gobernos. Poño por exemplo o golpe de estado que mantivo recluído ao presidente venezolano durante algo máis dun día, sendo finalmente liberado polas forzas leais á república. Segundo Hugo Chávez, este ataque contra a democracia venezolana, foi apoiado por EEUU e por algún país europeo (entre eles España) xa que vían nas reformas levadas a cabo polo seu goberno, unha ameaza para os interese das súas empresas asentadas alí. De tódolos xeitos, non hai probas concluíntes que demostren esta implicación. O que si que podemos observar todos nos, son os constantes enfrontamentos entre os EEUU e os diferentes países latinoamericanos nos que goberna a esquerda, especialmente Bolivia, Cuba e Venezuela. Estes catro estados están inmersos nunha guerra diplomática cuxas consecuencias aínda están por ver. Son comúns os insultos e desprestixios entre líderes, dando deste xeito unha mala imaxe ante a comunidade internacional.

O futuro desta revolución neosocialista é incerto. Os novos líderes prometeron grandes cambios os seus electores, pero que a súa aplicación supoñería un enfrontamento directo con grandes imperios empresariais e con potencias estranxeiras como EEUU. Poño por exemplo o caso do Movimiento Al Socialismo (MAS) de Evo Morales. O seu partido viviu un ascenso vertixinoso nos últimos anos, e gañou as derradeiras eleccións estando o país ao borde da guerra civil. Para atraer á súa causa ás masas, prometeu a nacionalización do principal recurso do que dispoñen: os hidrocarburos. A posta en práctica desta medida chocaría cos intereses das grandes empresas petroleiras, que contan co apoio institucional dos seus respectivos países. Á súa vez, se Evo Morales falla á súa promesa, perderá apoios e o (MAS) deixará de ser a forza política maioritaria. Polo de agora aínda non se comezou co proceso de nacionalización, aínda que se abriu unha etapa de diálogo cos líderes das principais empresas. Respecto ao tema do apoio popular, cabe destacar que o pobo espera moito del, e a falta de medidas inmediatas que solucionen moi a curto prazo algún dos gravísimos problemas que presenta Bolivia, provocaron a convocatoria dalgunha folga e do inicio de movementos na súa contra. É importante reseñar que os seus opositores poñen en dúbida a súa capacidade de dirixir a nazón, pola súa escasa formación política. Lembremos que Evo Morales provén dos sindicatos cocaleiros, e que traballou a maior parte da súa vida como agricultor, polo que non ten estudos superiores.

Como conclusión, tan só me queda dicir que este é un movemento con grandes expectativas e que lanza un raio de esperanza sobre o pobo latinoamericano. Desgraciadamente, temos precedentes históricos como o caso de Salvador Allende en Chile, nos que a revolución se tornou en fracaso, polo que os novos líderes deben de ser prudentes se non queren que a historia se repita. Ler máis...

V de Vendetta

Xa sei que non é moi habitual falar de cine nunha web político-musical. Pero dadas as circunstancias, creo que paga a pena.
¿Como resumir a miña opinión acerca de V de Vendetta? Pois, nunha palabra, sublime. Dende o primeiro fotograma, introdúcese ao espectador nunha atmosfera engaiolante que o mantén atento a cada movemento dos personaxes, e a cada mínimo detalle que permita abiscar o que ocorrerá a continuación. Se a iso lle sumamos un guión sencillamente perfecto, temos un film que é unha ácida crítica da sociedade actual, dos nosos medos e no que poden desembocar. Esta película convídanos a reflexionar acerca de se é admitíbel empregar a violencia ou o terrorismo en determinadas situacións. Creo, que nos tempos que corren, filmes como este son necesarios.

Ler máis...

Metalway Festival 2006

Os vindeiros días 28, 29, e 30 de xullo terá lugar en Guernika o maior evento metaleiro do Estado Españo. Trátase do festival de verán METALWAY. Nel reuniranse bandas da talla de ANNIHILATOR, MINISTRY, CELTIC FROST, THE GATHERING, MY DYING BRYDE, MOONSPELL, NEVERMORE, HELLOWEEN, DARK FUNERAL, GAMMA RAY, GOTTHARD, DREAMAKER, BARON ROJO, SODOM, WITHIN TEMPTATION, EDGUY, JON OLIVAS PAIN (SAVATAGE), THE GATHERING, ILLDISPOSED, PRIMAL FEAR, KREATOR, RAGE, ou STRATOVARIUS. Aínda quedan moitas bandas por confirmar, ademáis dos cabezas de cartel. O bono para os tres días costará sobre 60€. Pode parecer un pouco caro, pero tendo en conta a calidade dos grupos merece a pena facer un pequeno esforzo. Espérase que este festival supere á edición do 2005, que tamén contou cun cartel excelente. Para máis información podedes visitar a páxina www.metalwayfestival.com

Ler máis...

A ETA anuncia un cesamento de fogo permanente

Hoxe, martes 22 de marzal do 2006, a banda armada ETA, declarou un cesamento de fogo permanente. Este feito supón un cambio na situación política do Estado Español. Non só pode supoñer o inicio dun proceso de paz no que cese a represión contra o povo de Euskal Herria, se non que trastocará o discurso de tertulianos, partidos políticos, xuíces e policías, que levan anos vivindo a costa do terrorismo. Con isto quero dicir que nos derradeiros anos, xurdiu un grupo de persoas que se estiveron lucrando, censurando, e conseguindo beneficios políticos a costa do problema vasco. Poño por exemplo os inquisidores da AVT (Asociación de Víctimas do Terrorismo), que atentaron contra a liberdade de expresión dun gran número de vascos (persecución e censura de S.A. e de Su Ta Gar); aos usurentos tertulianos que levan vivindo a costa de participar en debates acerca de ETA; ao Foro de Ermua, que boicoteou toda acción que tivese que ver co proceso de liberación de Euskal Herria; aos xuíces que impuxeron medidas antidemocráticas contra as organizacións nazonalistas; e ao Partido Popular, que fundamentou o seu programa político na loita antiterrorista e na "salvagarda da unidade da patria". Non sei como lles irá a toda esta calaña agora que perderon o seu medio de vida. Que non nos extrañe se agora aparece un morto firmado por ETA ou se se desarticula un comando disposto a atentar. Se isto sucede, xa sabemos quen está detrás.

De tódolos xeitos, creo que este cesamento de fogo beneficiará ao povo vasco e a tódolos os nazonalismos en xeral, xa que ETA perdeu o seu sentido despois da caída do Réxime Franquista. Pero bueno, as súas consecuencias aínda están por ver. A ver que nos din no comunicado que publicará mañá o diario Gara.

En fin, a continuación poño o comunicado íntegro que emitiu a banda.

22/03/2006 13:08] Vieiros publica en galego o texto íntegro do comunicado de ETA, publicado orixinalmente en eusquera polos diarios Gara e Berria:


Euskadi Ta Askatasuna decidiu declarar un cesamento de fogo permanente a partir do 24 de marzo de 2006.

O obxectivo desta decisión é impulsar un proceso democrático en Euskal Herria para construír un novo marco no que sexan recoñecidos os dereitos que como Pobo nos corresponden e asegurando de cara ao futuro a posibilidade de desenvolvemento de todas as opcións políticas.

Ao final dese proceso os ciudadanos vascos deben ter a palabra e a decisión sobre o seu futuro.

Os Estados español e francés deben recoñecer os resultados do devandito proceso democrático, sen ningún tipo de limitacións. A decisión que os cidadáns vascos adoptemos sobre o noso futuro deberá ser respectada.

Facemos un chamamento a todos os axentes para que actúen con responsabilidade e sexan consecuentes ante o paso dado por ETA.

ETA fai un chamamento á autoridades de España e de Francia para que respondan de maneira positiva a esta nova situación, deixando a un lado a represión.

Finalmente, facemos un chamamiento aos cidadáns e cidadás vascas para que se impliquen neste proceso e loiten polos dereitos que como Pobo nos corresponden.

ETA mostra o seu desexo e vontade de que o proceso aberto chegue até o final, e así conseguir unha verdadeira situación democrática para Euskal Herria, superando o conflito de longos anos e construíndo unha paz baseada na xustiza.

Reafirmámonos no compromiso de seguir dando pasos no futuro acordes a esa vontade.

A superación do conflito, aquí e agora, é posíbel. Ese é o desexo e a vontade de ETA.

Euskal Herrian, 2006ko martxoan

Euskadi Ta Askatasuna

E.T.A. Ler máis...

Na Sorbona non hai macrobotellóns

É curioso, cal é o grao de aborregamento da xuventude do Estado Español. Mentres que os nosos homólogos parisinos organízanse e loitan por unha lei laboral xusta, aquí as únicas mobilizacións que hai son para facer macrobotellóns. Mentres que en Francia existe unha conciencia política capaz de rexeitar unha constitución europea, aquí no único en que se pensa é en festa e en borracheira.

Esta situación convídanos a pensar. Se vivimos nunha sociedade tan alienada e na que o apolítico é unha figura maioritaria...¿que será de nós? ¿seremos vítimas da vontade dos gobernantes por non ter unha capacidade organizativa e de loita? Ler máis...

¿Independencia ou federalismo?

É moi habitual, que entre os nacionalistas galegos xurda un debate en torno ao grado de autonomía política que se desexa para a nosa terra. Por un lado, os puramente independendentistas, propugnan unha total separación do Estado Español; mentres que os federalistas confórmanse cun certo grao de autonomía, que pode ser maior ou menos dependendo do partido ou organización. Neste último movemento, cabe destacar dúas grandes faccións: os federalistas ortodoxos e os confederalistas. Os primeiros, avogan pola pertenza a un gran estado e ter unha serie de competencias autónomas. Sempre no marco dunha constitución xeral. Mentres que os confederalistas, defenden unha unión de estados que só compartan política exterior e defensa. Sen constitución común.


Eu, considérome na banda dos confederalistas. Creo que non se debe de propugnar unha independencia total e absoluta, que podería ser o desastre para a nosa economía e ademáis nos inimistaría co Estado Español durante anos. Por iso creo que á hora de exercer o noso merecido dereito de autodeterminación, debemos de avogar por un Estado Confederal, no que non só estén españois, vascos, cataláns e galegos. Se non que tenda a incluir máis e máis estados, creando así unha república solidaria e unida. Ler máis...

¿E tanta leria para isto?

Embaixadas ardento, conflictos diplomáticos, tiroteos, mortos...e todo por uns debuxos. ¿Non vos parece o colmo da irracionalidade, que en pleno século XXI, a tradición e o fanatismo relixioso estean tan arraigados nas nosas sociedades? En fin, aquí tendes os malditos debuxos, xulgade por vos mesmos.























Ler máis...

Bush aumenta os orzamentos militares en detrimento dos programas sociais.

O presidente "electo" dos EEUU, George W. Bush, anunciou unha clara subida dos gastos militares nos orzamentos do próximo ano. Pola contra, o diñeiro destinado a campañas educativas, ao seguro médico gratuito para anciáns e discapacitados verase considerabelmente disminuido. "O meu Goberno focalizou os recursos nacionais na nosa máxima prioridade: a protección dos cidadáns e do noso territorio", xustificouse Bush.

Este o "American way of life" que nos están a vender. Un estado no que os gobernos están ao servizo da industria armamentísticas e petrolífera, onde se lexisla en contra de anciáns e discapacitados, e onde unha opinión pública inquisidora te pode tachar de herexe dicindo que es un antipatriota. Pero como din os da NRA, VOTE FREEDONM FIRST

Ler máis...

¿Que está a ocorrer en América latina?

Últimamente, cando prendemos o televisor ou lemos a sección de internacional de calquer xornal, vemos algunha noticia referente a América latina. Folgas, manifestacións e eleccións copan toda a información que chega deste continente. Pero...¿que está a ocorrer? ¿Por que aparecen en escea líderes dos que nunca oiramos falar? ¿por que volven a ser habituais palabras como nacionalización ou socialismo? A esquerda está renacendo. Lula en Brasil, Chávez en Venezuela, Castro en Cuba, Evo Morales en Bolivia e agora Bachelet en Chile. Todos eles loitan por que o pobo de América latina abandone o estado de pobreza e inxustiza que lles impuxeron fai máis de cincocentos anos. Chegou a hora do cambio. Chegou a época de America latina. Ler máis...

King Diamond



O outro día chegou ás miñas mans un disco de King Diamond chamado The Puppet Master. Eu xa oira falar del, pero nunca tivera o pracer de escoitalo. Impresionante. Que voz, que coros, que guitarras...Un disco que é a ledicia de tódolos amantes do heavy metal. Estos satánicos daneses conseguen introducirte nunha atmosfera oscura e sinistra que te engaiola e da que é imposíbel fuxir. Cabe destacar sobre todo as cancións de "Blue Eyes" e "Christmas", que son simplemente brilantes. Xa tentarei convencer ao Pobreloko para que poña algunha delas.

Espero que vos guste. Ler máis...