Dereita dos anos trinta, un artigo de Xavier Vence

Estes días ando un pouco liado por mor dos exames, mais quero seguir dándolle continuidade a esta bitácora. É por iso que desta volta non actualizarei con material propio, senón cun artigo do economista Xavier Vence que foi publicado este sábado no Xornal de Galicia. Sen dúbida, unha das mentes máis lúcidas que ten este país en xeral e o movemento nacionalista en particular.

DEREITA DOS ANOS TRINTA

Pode dicirse sen o cliché dos calificativos históricos pero o certo é que a dialéctica política da dereita neste país –e tamén noutros– recupera cada vez máis o ton dos anos trinta. Son moitas as coincidencias con aqueles anos. Hoxe coma daquela, vivimos unha depresión que resulta do fracaso dun modelo de liberalismo económico extremo. A desvalorización dos activos, das accións, a queda dos prezos e o endebedamento insoportable introducen o pánico nas capas dos autónomos e pequenos empresarios que ven perigar o seu status e os seus negocios; tamén moitos pequenos inversores inmobiliarios. O paro galopante leva inseguridade e creba financeira a uns fogares que viven ao límite. Coma daquela.

Pois ben, a dereita está a erguer un discurso mimético ao daqueles anos de trincheiras e “cristais rompidos”. Diante do acurralamento e crise do seu modelo socioeconómico bota man dun discurso radical, de fuxida cara adiante, con palabras gordas e moito odio visceral. A falla de alternativas reais á crise lévaos a recuperar o patriotismo resentido e ameazante: “España está en peligro”, “España se rompe”, “el español está en peligro”. O galego é un invento caprichoso dos nacionalistas para amolar e erradicar o español.

Non existe o dereito, existe o poder, a liberdade primaria non suxeita a normas. Recuperan os valores máis reaccionarios da moral católica tradicional: o fundamentalismo relixioso érguese por riba das leis civís; a liberdade individual –dogma no económico– supedítase aquí aos valores impostos pola tradición e a xerarquía eclesiástica entregada á última cruzada: familia tradicional, aborto, anticonceptivos, preservativo, mesmo por riba de perentorios motivos de saúde pública. Non importa que estea en aberta contradicción coa vida real dos que se erixen en abandeirados: a dereita usa anticonceptivos, aborta, divorciase, practica a homosexualidade, etc, etc. O importante é a moral proclamada para imporlla ao vulgo –dominio do corpo e do ser– e sobre todo erguela como bandeira que tape a falta de respostas para a crise do modelo social.

A inversión da realidade, a mentira reiterada son requisitos para impoñer unha axenda baseada na sectarización irracional, a crispación, o encirramento, as adhesións inquebrantábeis. O débil é o que impón; o agredido é o agresor; o corrupto é vítima dos inquisidores... Ese radicalismo neocon é un fenómeno mundial que aquí ven remexido, coma nos tempos de José Calvo Sotelo, coa sacrosanta unidade da patria ameazada pola imposición dos exércitos regulares dos nacionalismos disgregadores. Mesmo as autonomías –e as linguas– son un perigo para unidade de mercado, salvo cando quen racha é Esperanza Aguirre. Fronte a esas ideas –vellas– a diletante esquerda posmoderna parece ter só dúbidas e complexos. Non é tanto un problema de novas ideas, como de ter ideas e saber defendelas. Entretanto, o metal e os tractores van por diante.


Xavier Vence Deza en Xornal de Galicia

Ler máis...

Motores preparados para o Metalway Festival!

Hei de recoñecer que nos últimos tempos deixei un pouco de lado dous xéneros que sempre me caracterizaron: o metal e o rock. Estiven camiñando por outros derroteiros como o folk, o punk, o ska ou mesmo a música de autor. Esta viaxe musical permitiume abrir miras, pero agora volvo a sentir a chamada dese son duro e potente que marcou boa parte da miña vida. Estou volvendo a ler as revistas especializadas, a porme ao día no mundiño, a escoitar os clásicos e a actualizarme cos novos lanzamentos. É por iso que quero dedicar esta entrada a un dos eventos heavys máis senlleiros dos Estado Español. Falo, como non podía ser doutro xeito, do Metalway Festival.



Todos lembramos con tristura, como a edición do pasado ano tivo que ser cancelada no último momento por mor da choiva. Por iso, este ano os que amamos esta música temos a necesidade de nos quitar esa espiña e poder desfrutar desta grande cita metaleira. Para máis inri, o festival durará catro días divididos en dúas fins de semana (a do 20-21 e a do 26-27) e nel producirase a reunión de dúas grandes banda de rock: Barón Rojo e Warlock. Por primeira vez desde 1989, os irmáns de Castro volverán a pisar o escenario acompañados de Sherpa e Hermes Calabria, recuperando así a formación que fixo de Barón a máis grande banda do heavy español. Pola súa parte, a cantante alemana Doro Pesch xuntarase unha vez máis coa formación orixinal de Warlock, o grupo que lle permitiu dar o salto á fama.

Se tan só por estas dúas reunións xa pagaría a pena ir a Zaragoza, vaísevos facer a boca auga ao ver a lista das bandas que tocarán neste Metalway Festival: Manowar, Mötorhead, Twisted Sister, Stratovarius, Queensryche, WASP, Europe, Fear Factory, Warcry, Childern of Bodom, Saxon, Gotthard e un longuísimo etc! E por se fose pouco, un día antes do comezo do festival, terá lugar unha festa de benvida na que tocarán a portas abertas nada máis e nada menos que Obús e Ángeles del Infierno!

Sen dúbida, o Metalway estase a converter nunha cita inexcusábel no programa de festivais metaleiros en Europa. Nestes momentos é cando maldigo que para as datas nas que se vai celebrar aínda estea en exames, senón tería feito todo o posíbel para estar en Zaragoza as dúas fin de semanas nas que haberá concertos. Por se a alguén lle interesa, de Galiza saen dúas viaxes organizadas. Unha da man da empresa Metaltrip e outra de Breakpoint. Con estes últimos eu fun ver a Iron Maiden a Lisboa e o certo é que quedei bastante contento con como foi todo. Da outra empresa non teño referencias. De tódolos xeitos, creo que calquera dos que nos gusta esta música iriamos se fai falla andando con tal de poder disfrutar deste enorme festival.

LONG LIVE ROCK´N ROLL! Ler máis...

A Grande Evasión, novo disco de Ataque Escampe

- A veces haces planes y las cosas se complican y entonces tienes que actuar. Con rapidez, ¿entiendes?
- Sí
- Tengo que arreglar unas cosas fuera.
- ¿Una evasión?
- Sí, ¿quieres venir?
A Grande Evasión, John Sturges (1963)
Así comeza a nosa viaxe. Na cadea, preparando a evasión. O noso obxectivo? Saír. O punto de destino? A cadea outra vez. Unha viaxe de ida e volta por un mundo extraño, de paraxes arredadas e xélidas, con animais que ninguén viu e rodeado de grandes lendas do cinema.



A Grande Evasión é o novo disco de Ataque Escampe. Musicalmente, é continuador dos seus anteriores álbums, Ed Woods e a invasión dos paraugas asasinos e Galicia es una mierda. Porén, nalgunhas cancións desta nova obra aparecen timidamente algúns acordes electrificados, como pode ser o caso de Narval, o cuarto corte de A Grande Evasión. No que as letras se refire, seguen a ter unha complexidade abraiante. Pódelas ter lido e escoitado un cento de veces que sempre atoparás algo novo. É sorprendente a cantidade de referenzas a clásicos do cinema, da música ou da literatura que viaxan polos textos de Ataque Escampe e que aparecen perfectamente ensamblados nas pequenas historias que nos contan en cada canción. Se cadra, neste disco vexo menos referencias á vida local de Compostela e en concreto a Vistalegre, o seu barrio natal. No álbum anterior, Galicia es una mierda, parecía que nos estabamos a mergullar pola movida nocturna da capital ao percorrermos lugares de culto como o Tarasca, o Maycar ou o Ruta. De tódolos xeitos, este feito non fai desemerecer en absoluto o traballo de Ataque Escampe. Tan só lle dá un toque diferente.

En resumo, A Grande Evasión é un disco que serve para consagrar a Ataque Escampe como unha das mellores bandas do panorama musical galego. Música orixinal, divertida, con letras acedas e que desde logo non deixan indiferente.

Como é habitual, o álbum está editado en A Regueifa Discos e pode descargarse gratuitamente desde o seu netlabel, xa que Ataque Escampe fan unha aposta decididad polo copyleft.


Ler máis...

En defensa da radio pública

A chegada do PP á CRTVG xa se comeza a notar. Censurouse un documentario sobre a crise das vacas tolas, o comité de empresa alzou a súa voz en contra dos novos nomeamentos e programas como Aberto por Reformas perden a súa frescura orixinal ao mudar tanto os contidos como o locutor. Neste sentido gustaríame publicar nesta bitácora un manifesto promovido polo portal musical Komunicando, no que se denuncia o despedimento de Xurxo Souto da Radio Galega e a conseguinte desparición da música galega de Aberto por Reformas.

MANIFESTO BÁSICO POLA DEFENSA DA RTVG. 
Contra a censura e a marxinación da música galega.


Artigo 16 da lei 9/1984 da RTVG: A programación debe de estar inspirada na promoción e difusión da cultura e lingua galega “. 

Diante da eliminación da música galega do programa 
ABERTO POR REFORMAS , e en relación coa deformación e perversion dos seus contidos… 

Consideramos que este programa viña sendo…
  • Un programa plural, aberto á cidadanía e participativo, como a sociedade na que queremos vivir e, precisamente por iso, um programa onde a música se vivía con vitalidade, intensidade e enerxía. 
  • Un programa cun forte pulo dinamizador para a música que se está a facer hoxe na nosa lingua, no noso país, como un espello diario no que a xente preocupada pola música de calquer tendencia ollabamos unha realidade socio-cultural que está a transformar a historia da nosa música. 
  • Un programa, enraizado na radio de todos e todas as galegas, cunha vocación pública fundamental, ofrecendo a música que se está a facer no nosso país como un ben público de interese xeral. 
  • Un programa que axudaba a tecer os fios da rede socio-cultural da música galega, que nos relaciona ás persoas que facemos a música do século XXI coas persoas que queren gozar, emocionarse e vivir a música do presente. 
  • Un programa que, durante os seus máis de 900 (¿?¿¿) días de emisión, día a día, fixo que –como recolle o Plan Xeral de Normalización da Língua Galega , aprovado por consenso polos tres partidos políticos maioritarios- o galego estivese vinculado e fose vivido por milleiros de persoas como referente de modernidade, como un motor de normalidade língüística cotiá. 
  • Un programa que materializaba de forma sobresaliente a natureza e principios da propia CRTVG, no artigo primeiro da súa Lei de Creación: a promoción, difusión e impulso da lingua galega 
  • Un programa que, nun contorno social e mediático onde a cultura, a lingua e a música galega son minoritarias, minorizadas e desprezadas por múltiplos agentes sociais e institucionais, se baseaba na posta en valor da nosa cultura, a nosa lingua e a nosa música. 
  • Un programa absolutamente xeneroso, respectuoso e honesto nas relacións humanas coa xente que está criar, a comunicar, a compartir, a impulsar, a gozar coa música deste país.
  • Un programa, ademais, aberto a culturas e músicas de todo o planeta, poñendo a música galega en relación -en pé de igualdade- coa doutras partes do mundo, con especial interese polas músicas irmás da Lusofonía.
...e por iso...
  • Entendemos que esta medida de eliminación da música en língua galega supón un paso máis na política de represión, empobrecemento e marxinación que os responsábeis políticos da Xunta de Galiza están a realizar contra a lingua e a cultura dos galegos e galegas. 
  • Queremos denunciar, como xente preocupada pola nosa música e a nosa cultura, esta agresión dirixida –cunha intención política e simbólica evidente- contra un dos veículos de comunicación do movimento de Rexurdimento Musical que as novas xerazóns do mundo da música estamos a protagonizar, impulsado por unha sociedade que sabe valorar a sua criatividade. 
  • Queremos posicionarnos e defender de forma decidida, belixerante e irrenunciábel a presenza da música galega na nosa Radio Pública. 
  • Queremos dirixirnos á xente sensível coa nosa cultura e coa nosa música, para sumarse a esta denuncia, a esta reivindicación lexítima: A MÚSICA GALEGA DE VOLTA Á RÁDIO GALEGA! 
  • Pedimos que se restableza un programa diario que de conta dos traballos musicais editados en galego e que conte cos seus protagonistas e que a nova programación non elimine contidos culturais propios en todas as súas variantes: música, cine, libros e arte en xeral.

Se queres asinar este manifesto, non tes máis que clicar
aquí e enviar os teus datos. Ler máis...

Castigados por paiasos

Hai xa catro meses da manifestación contra o galego organizada por Galicia Bilingüe, pero aínda hoxe seguimos a ver as súas consecuencias. Tal e como informa Vieiros, a Delegación do Goberno español en Galiza comezou a mandar esta semana as primeiras sancións a algunhas das persoas que participaron nas mobilizacións contrarias á marcha antigalega. Entre elas atópanse varios activistas que fixeron parte da acción ridiculista organizada polo colectivo Sei o que nos figestes nos últimos 525 anos. Este grupo demostrou con feitos unha frase que lle escoitei unha vez a Ramom Lôpez-Suevos: pódese ser radical e sensato. No canto de lanzarse como animais sobre os de Galicia Bilingüe, a xente de Seioque deulle unha pensada ao asunto e apostou por unha acción efectiva, pacífica e con sentido do humor. Mentres algúns pretendían defender a lingua a botellazos, eles disfrazáronse cos tópicos españois e sumáronse á marcha de Galicia Bilingüe con máis forza que ninguén. Iso si, pronto atoparon cunha policía tremendamente violenta que mallou neles polo simple feito de empregar un humor intelixente.  Segundo Vieiros, dúas das persoas que participaron nesta acción recibiron avisos de sanción nos que os acusaban de "orixinar graves desordes nas vías, espazos ou estabelecementos públicos, ou causar danos graves aos bens de uso público". 

 

Socialmente asúmese esta represión como algo normal. Vincúlase este tipo de activismo con movementos extremistas e lexitímanse tanto as agresións policiais como as posteriores sancións porque supostamente estas persoas perturban "a orde democrática e de liberdades". Non se reflexiona nin se analizan os feitos obxectivos. A estas persoas vanas multar por iren disfrazados, non por agredir a ninguén, nin tan sequera por insultar. Simplemente por empregar o sentido do humor como ferramenta de acción política. 
Ler máis...