Celda 211

Coido que na historia desta bitácora, que é longa no tempo aínda que non na produción, falouse de moi poucos filmes. Desta volta vou facer unha expceción, xa que Celda 211 impresionoume moi gratamente. A última película de Daniel Monzón cóntanos a historia dun motín nunha cárcere española no que un funcionario de prisións (Alberto Amman) que non é coñecido polos presos queda encerrado nun dos módulos sublevados. Para sobrevivir nese ambiente ten que facerse pasar por un preso máis chegando a estabelecer unha particular relación de camaradería con Malamadre (Luís Tosar), xefe dos amotinados.

Cando vin por primeira vez o trailer xa tiven a impresión de que ía ser un filme entretido, pero non esperaba máis. Contaba con que se quedase na típica película de acción que nin cuestiona nada, nin convida a pensar. Afortunadamente, trabuqueime. Celda 211 racha completamente coas barreiras tan estendidas hoxe en día de "bos moi bos" e "malos moi malos". É un ataque directo á moralidade e á ética do espectador, amosando situacións extremas nas que as personaxes sen moven no limbo do considerado correcto e da barbarie. O filme aborda temas tan periagudos como o abuso de poder, a brutalidade policial, a tortura nas cadeas, o mundo da droga, a lealdade entre os presos ou mesmo a violencia en Euskal Herria. Precisamente, un dos grandes acertos que ten Celda 211 e ser quen de enfrontersa a todos estes aspectos dun xeito nada maniqueo e provocando que o espectador abandone a sala pensando nos conflitos que acaba de ver. Ou polo menos esa é a sensación que me deixou a min.

Outro dos puntos fortes desta película é o ritmo trepidante que ten. Son feitos moi concentrados que transcorren a unha velocidade enorme pero sen limitar a profundidade coa que trata os temas antes citados. Asemade, cómpre destacar a brillante actuación de Luís Tosar, que sorpende encarnando un papel tan complicado como o de Malamadre. Ollo ao uso da voz.

En resumo, un filme moi recomendábel que non deixa indeferente. Está chamado a ser un éxito en taquilla, o que demostra que se pode facer cine que convide á reflexión e á vez ter éxito entre o público.