E rachou!

Tanto se tensou a corda que ao final rematou por romper. Este sábado, algo máis de 150 membros dos Comités decidiron abandonar a organización ao non garantirse uns mínimos democráticos que permitisen celebrar a Asemblea Nacional con normalidade. Expulsión ilegal de compañeiros, secuestro de censos, verticalización... toda unha serie de agravios que os escindidos foron enumerando nun recentemente inaugurado blog.

Non é que esta decisión me alegre. Sempre fun un firme defensor da unidade do nacionalismo e da esquerda, mais paréceme que foi inevitábel. Cando o ambiente dunha organización se fai tan irrespirábel que non é posíbel traballar, manter a unidade por simple retórica carece de sentido. As persoas que este sábado tomaron a decisión de marchar van poder facer máis polo país e polo ensino galego estando fóra dos Comités que dentro.

Que se chegara a esta situación, ten uns claros culpábeis. Podo dicilo porque participei catro anos nos Comités e fixen parte do seu sector crítico. A máxima responsabilidade da ruptura do nacionalismo estudantil recae na Unión da Mocidade Galega. Pode que resulte paradóxico culpar da fractura a aqueles que quedaron, pero vou explicar por que. Foi este partido quen exerceu a dirección política dos Comités desde a súa fundación. Tamén foi este partido o que desprazou a toma de decisións cara os seus organismos e baleirou de contido as asembleas nas que todos e todas podiamos participar. Pero sobre todo, foi este partido quen non dubidou en descualificar, insultar e marxinar a aquelas persoas que non opinaban como eles. Nestas circunstancias, o sector crítico aumentou a un ritmo vertixinoso.

Eu sempre crin que se eras quen de xuntar un número de xente suficiente, podías darlle a volta a unha organización. Pero cando a dirección renuncia a calquera tipo de principio ético e decencia, isto faise moi complicado. Despois de que se adiase a Asemblea Nacional, de que se secuestrasen os censos, de que o Consello Nacional asumise máis funcións das que debera, de que eliminase a xente dos listados...aínda que poidas acadar a maioría numérica, non quedan ganas. Dáste conta de que independentemente do resultado dunha asemblea, non paga a pena continuar nunha organización na que hai un sector ao que só lle importa manter as súas cotas de poder. Poder para que? Para seguir afundindo o movemento estudantil nacionalista? Para que siga a perder crédito diante do sector ao que nos diriximos? Aos que marcharon dos Comités isto non lles vale. Como dicía o amigo Santi Agra, “estudamos para liberar Galiza, non para que nos libere Galiza Nova”.

O vindeiro 26 de marzo nacerá unha nova organización. É o momento de acumular forzas, de achegar a toda esa xente que a UMG foi deixando fóra, de ser referentes, de traballar con coherencia e rigor e sobre todo de inventar. De non caer no vello, no caduco, no de sempre. Para iso xa van estar os Comités. Cómpre ser firmes no ideolóxico, pero creativos e innovadores no xeito de transmitilo. As persoas que van impulsar este novo proxecto teñen unha dura tarefa por diante. O estudantado galego precisa dunha organización combativa, aberta e coherente. Cómpre crear referentes sociais para o nacionalismo. Sobran os burócratas que apodrecen pechados nos despachos. Hai que destacarse por ser quen de chegar a acordos e por non por feder a sectarismo. Pero sobre todo, precísase unha organización que lle sexa útil ao estudantado e Galiza. Unha organización soberanista, de esquerda, que sexa quen de dar unha resposta contundente ás agresións que está a sufrir o ensino público e galego. Xa non hai máis tempo para mirarse de embigo, hai que loitar.