Os paradoxos da crise

Non entendo absolutamente nada da crise. A min dixéranme que estabamos así por seguir as doutrinas neoliberais na súa espiral suicida. Que a clase traballadora xa non tiña máis capacidade de endebedamento e por iso quebraba o sistema. Que a especulación acadara os seus niveis máis altos posíbeis e que a burbulla estoupara. Partindo desta base, pensaba que as medidas para saír deste berenxenal no que estabamos metidos tiñan que percorrer vieiros ben diferentes dos que estivo a seguir a economía mundial nos últimos anos. Pois debe ser que non o entendín ben, porque non é así. Nen saída keynesiana, como pronosticaban algúns nos albores da crise; nen socialista, como puidemos soñar outros nos nosos maiores delirios de optimismo. O que temos son as mesmas receitas neoliberais de sempre. Baixar a cabeza diante do FMI, recortar salarios, abaratar o despedimento e privatizar os xa bastante maltreitos servizos públicos.

O outro día lin unha nova en Xornal de Galicia que me deixou horrorizado: "As grandes fortunas galegas teñen 120 millóns en débeda pública". Parece ser que Amancio Ortega, Manuel Jove, Rosalía Mera e o resto de poderosos galegos andan a mercar os bonos que emite o Estado Español para pagar as súas débedas. É dicir, que non abonda con que o grande capital, culpábel directo da crise, non pague a súa metedura de zoca, senón que inda por riba esta xente saca tallada! Mentres os traballadores e traballadoras sofren unha reforma laboral e a conxelación das pensións, vemos como as grandes fortunas empregan as súas SICAVs (que sorprendentemente tributan moi baixo) para mercar a débeda que contrae o estado despois de aplicar as súas medidas antipopulares. Regular este tipo de sociedades de inversión para aumentar a súa cotización ou facer unha reforma fiscal progresista parecen ser ideas perigosas.

Foto dunha urbanización feita pola Fadesa de Manuel Jove.
Un exemplo do modelo polo que apostaba este señor antes da crise.

Tamén resulta sorprendente ver a reforma da Lei de Caixas. Se un dos motivos polo que estourou esta crise foi a política especulativa que seguiu o capital financiero...non sería lóxico regular este sector para evitar que isto volva a pasar? Non sei, se cadra estaba ben facer unha aposta pola banca pública, que poña en primeiro termo o progreso colectivo e non os beneficios rápidos. Ou blindar as caixas de aforros para evitar que recaian no vicio especulador e que se centren na función social que lles deu razón de ser. Pois non. Parece que isto tamén son ideas perigosas. Desde o goberno de ZP levan adiante unha reforma da lei estatal de caixas que permite a entrada de capital privado e a súa conversión pouco a pouco en bancos.

Estes son os paradoxos da crise económica. Quen nos meteu nela álzase como voz autorizada para sacarnos e calquera intento de procurar unha saída progresista resulta ser extremista e utópica.