Non entendo absolutamente nada da crise. A min dixéranme que estabamos así por seguir as doutrinas neoliberais na súa espiral suicida. Que a clase traballadora xa non tiña máis capacidade de endebedamento e por iso quebraba o sistema. Que a especulación acadara os seus niveis máis altos posíbeis e que a burbulla estoupara. Partindo desta base, pensaba que as medidas para saír deste berenxenal no que estabamos metidos tiñan que percorrer vieiros ben diferentes dos que estivo a seguir a economía mundial nos últimos anos. Pois debe ser que non o entendín ben, porque non é así. Nen saída keynesiana, como pronosticaban algúns nos albores da crise; nen socialista, como puidemos soñar outros nos nosos maiores delirios de optimismo. O que temos son as mesmas receitas neoliberais de sempre. Baixar a cabeza diante do FMI, recortar salarios, abaratar o despedimento e privatizar os xa bastante maltreitos servizos públicos.

O outro día lin unha nova en Xornal de Galicia que me deixou horrorizado: "As grandes fortunas galegas teñen 120 millóns en débeda pública". Parece ser que Amancio Ortega, Manuel Jove, Rosalía Mera e o resto de poderosos galegos andan a mercar os bonos que emite o Estado Español para pagar as súas débedas. É dicir, que non abonda con que o grande capital, culpábel directo da crise, non pague a súa metedura de zoca, senón que inda por riba esta xente saca tallada! Mentres os traballadores e traballadoras sofren unha reforma laboral e a conxelación das pensións, vemos como as grandes fortunas empregan as súas SICAVs (que sorprendentemente tributan moi baixo) para mercar a débeda que contrae o estado despois de aplicar as súas medidas antipopulares. Regular este tipo de sociedades de inversión para aumentar a súa cotización ou facer unha reforma fiscal progresista parecen ser ideas perigosas.

Foto dunha urbanización feita pola Fadesa de Manuel Jove.
Un exemplo do modelo polo que apostaba este señor antes da crise.

Tamén resulta sorprendente ver a reforma da Lei de Caixas. Se un dos motivos polo que estourou esta crise foi a política especulativa que seguiu o capital financiero...non sería lóxico regular este sector para evitar que isto volva a pasar? Non sei, se cadra estaba ben facer unha aposta pola banca pública, que poña en primeiro termo o progreso colectivo e non os beneficios rápidos. Ou blindar as caixas de aforros para evitar que recaian no vicio especulador e que se centren na función social que lles deu razón de ser. Pois non. Parece que isto tamén son ideas perigosas. Desde o goberno de ZP levan adiante unha reforma da lei estatal de caixas que permite a entrada de capital privado e a súa conversión pouco a pouco en bancos.

Estes son os paradoxos da crise económica. Quen nos meteu nela álzase como voz autorizada para sacarnos e calquera intento de procurar unha saída progresista resulta ser extremista e utópica.

Ler máis...

Hoxe tivo lugar a primeira xornada do "Debate sobre o estado da nación (sic)". Non o vin en directo pola televisión, pero seguino a través de Eskup, a rede social de El País. Un exemplo de como aplicar as novas tecnoloxías e a comunicación social ao mundo do xornalismo. Grazas a isto, non só ía lendo un resumo do debate que elaboraban os ciberperiodistas, senón que completaba a miña visión coas anotacións de expertos en comunicación política, deputados que estaban no hemiciclo e outros usuarios de Eskup que seguían a sesión parlamentaria.

Ao longo do debate evidenciouse o baixo nivel político dos dous grandes partidos estatais. Zapatero e Rajoy lanzaron sendos monólogos sen entraren a confrontar ideas e propostas. O Presidente do goberno centrou a súa intervención en loar os grandes éxitos do seu mandato, principalmente a aposta pola política social, e a xustificar as medidas económicas impopulares que tiña que tomar neste momento para manter os avances acadados. Agora ben, ningún anuncio de políticas de esquerda. Nin reforma das Sicavs, nin persecución do fraude fiscal, nin aumento do IRPF ás rendas máis altas. Só reforma laboral e conxelación das pensións.

No referido á sentenza do Estatut, outro dos grandes temas do debate, ZP quixo manterse equidistante. Por unha banda respectaba a decisión do TC, comprendía o malestar dos cataláns pero quería apuntarse un punto co PSC. Surrealista.

Neste contexto tan desfavorábel para o goberno en xeral e para Zapatero en particular, Rajoy tiña servido o debate en bandexa de prata. Aínda así, non foi quen de quedar por riba do seu adversario xa que ao longo da súa intervención non fixo nin unha triste proposta. Minto! Houbo unha! Disolver o parlamento e convocar eleccións. Como di Ignacio Escolar no seu blog, un quítate ti que me poño eu. Debe ser difícil facer propostas desde un punto de vista de dereita cando o PSOE está a apostar por unha saída neoliberal á crise. As diferenzas entre uns e outros son cada vez máis difusas. Neste sentido, o deputado de ERC Joan Tardá comentaba no Eskup que non entendía a que viñan tantos reproches de Rajoy a Zapatero se o goberno estaba a levar adiante a política que a dereita quería.

A pesar de que foi o PP quen recorreu o Estatut diante do Tribunal Constitucional e que foron eles os que axitaron durante anos o espantallo da ruptura de España, Mariano Rajoy quixo pasar bastante por alto este tema. Se cadra porque o españolismo exacerbado do seu partido converteunos nunha forza residual en Catalunya. Con todo, hai que ter moita cara para dicir que non hai que "botar máis leña ao lume" con este tema.

O resto de forzas políticas que interviñeron hoxe mantivéronse na súa liña. Destaco dúas, a do portavoz de CiU, Duran i Lleida e a de Joan Ridao de ERC. O primeiro seguiu na súa liña de facer propostas pero advertiu que a sentenza do Estatut levaba a moitos cataláns a apostar polo independentismo, e que o seu partido non ía ser xa tan respetuoso coa constitución. O portavoz dos republicanos afastouse dese posicionamento titubeante que mantivo sobre a reforma laboral e dixo que a política económica do PSOE, no canto de arremeter contra os poderosos e os causantes da crise, constituía un ataque contra as clases populares e as capas medias. Ben por ERC por esta rectificación.

En resumo, un debate tedioso, carente de propostas por parte da oposicion de dereita e claramente ignoradas as que fai a esquerda. Normal que cada vez haxa máis apatía cara a política ao presentar este tipo de espectáculos. Poucas cousas máis tristes hai que ver como os representantes dunha cámara pasan máis tempo fóra que dentro. Que credibilidade pretenden ter así?

En fin, a ver que acontece mañá, na quenda do grupo mixto (onde falará o BNG) e do grupo socialista.



Ler máis...

PRÓLOGO

Aviso! Á vindeira persoa que me diga que a empresa privada funciona mellor que a pública voulle dar unha labazada cun calcetín! Que non me falen de eficiencia, de produtividade e de facilidade de horarios. En todos os meus tratos con diferentes administracións (que non foron poucos) nunca me sentín tan insultado e estafado como o que me aconteceu estes días con tres empresas vencelladas á telefonía móbil.

PÁRODO

As voces polifónicas (e ben sincronizadas) desta traxedia son as seguintes:

Movistar: marca comercial que emprega Telefónica Móviles España, S.A.U. que nace a finais dos anos 90 cando a histórica compañía de comunicacións decide entrar na telefonía móbil. En 2009 controlaban o 43,94% do mercado no Estado Español

CPP Seguros Móvil: nome que emprega Homecare Insurance Limited, aseguradora afincada no Reino Unido pertencente un grupo chamado CPP que opera en 14 estados.

Te ( )abla: distribuidora de telecom controlada por Iberdrola e o BBVA que ofrece os seus servizos a través de acordos con Movistar.


ACTO I

Este Nadal decidín renovar o meu teléfono móbil e mercar un iPhone 3GS. Aproveitando que na casa tiñamos unha liña Vodafone que non utilizabamos, pedimos a portabilidade a Movistar coa idea de que o aparato nos saise mellor de prezo. Efectivamente, deixábanos o novo móbil por 150€ coa condición de que asinásemos 18 meses de permanencia na operadora e que contratásemos unha tarifa de voz que custaba 19,90 aos mes e outra de datos (internet) de 15. Aceptamos (non quedaba outra se queriamos o iPhone a un prezo razoábel). Agora ben, a cousa non quedaba aí. Te()abla dinos que é obrigatorio asegurar o teléfono polo menos o primeiro ano. Cedemos tamén polo mesmo motivo que antes e asinamos a póliza con CPP, xa que non nos ofreceron outra.


ACTO II

Seis meses despois, tiven a derradeira cea cos compañeiros da Decimosexta Promoción de Xornalismo da USC. Despois dunha noite de esmorga, doume conta de que me falta o iPhone. Nun primeiro momento cavilo que o puiden ter perdido, mais atando cabos deduzo que mo deberon roubar na discoteca Ruta (Compostela) xa que o levaba gardado no peto interior da americana.

Estaba relativamente tranquilo xa que tiña un seguro que mo debería cubrir. Desactivo a liña, mudo os contrasinais que tiña vencellados ao iPhone, fago a denuncia na policía e dou parte ao seguro. Dinme que tal e como pon no contrato, cubren até 224 euros dun novo teléfono. Nos seguintes días fixen todo o papeleo que CPP me pedía. Dependendo de quen me atendera no teléfono dicíanme que me daban un terminal exactamente igual ao que tiña ou que só me cubrían a cantidade de antes. A versión final foi que eles non me daban os cartos, que me daban un novo terminal pero que tiña que mercar nunha tenda Te()abla e que non puñan máis dos 224 euros. A partir de aí era cousa miña.

ACTO III

Aquí comeza o proceso de deliberación...Que facer? (nunha versión consumista de Lenin). Coller un novo iPhone sairía bastante caro malia a indemnización, e tendo en conta que nun par de meses marcho a vivir a Inglaterra...moito uso non lle ía dar. Polo tanto abriánseme dúas opcións:

1º. Mercar o iPhone aproveitando a indemnización e sacándollo o máis barato posíbel a Movistar.

2º. Dar de baixa a liña de Movistar pagando o que pediran por romper a permanencia. Isto só se faría se sae máis barato que mercar un novo iPhone. Ademais, podería coller calquera aparello que estivese dentro deses 224 euros.

Despois de consular a Movistar e facer cálculos acho que grazas ao programa de puntos, deixaban o móbil de Apple por pouco máis de 400 euros. Quitándolle a indemnización de CPP quedaba nuns 180, só 30 euros máis caro de cando o merquei por primeira vez. Pola contra, darse de baixa sairía por 272 euros. Decido coller a opción do iPhone e fun á tenda Te()Habla acompañado por meu pai.

ACTO IV

Cal foi a nosa sorpresa cando ao chegar á tenda a vendedora di que CPP non lle permite facturar o teléfono co programa de puntos, que tería que ser co seu prezo completo, uns 630 euros. Isto deixaba que con indemnización incluída aínda teriamos que abonar 408 euros. Claramente inaceptábel. Insistimos en que como poden facer iso cando non aparece por ningures no contrato e responde que é cousa de CPP que non obriga a calcular en función do prezo completo. Marchamos para casa extrañados e falamos coa aseguradora. Despois dunha acalorada discusión rematan por dicirnos que eles non teñen nada que ver, que é cousa de Te()abla e que lles dá exactamente igual se se empregan os puntos ou non xa que eles só poñen 224 euros.

Volta á tenda. Esta vez a vendedora xa asume que é cousa da súa empresa pero segue dicindo que non nos permite empregar o programa de puntos. Por mor da nosa presión consulta á súa xefa por teléfono e reafírmase no que nos dixo. Insistimos en que iso non aparece en ningún sitio no contrato e dinos que se non estamos de acordo que reclamemos. Evidentemente facémolo e para iso empregamos unha folla de queixas que mañá teño que levar á Oficina Municipal de Información ao Consumidor.

ÉXODO

Un carterista rouboume un móbil polo que paguei 150 euros. Agora entre Movistar, Te()abla e CPP quérenme estafar unha cantidade que pode oscilar entre os 272 euros (se cancelo o contrato) e os 408 (se merco o móbil). Mais sempre se abren opcións que elixir no libre mercado. Podo coller outro teléfono e renunciar a empregar a tarifa de datos (é exclusvia para o iPhone) aínda que a teña que seguir pagando, ou tamén podo deixar de pagarlle a Movistar, aguantando a denuncia da operadora e entrando na lista de morosos. Demos grazas ao capitalismo por tanta liberdade de escolla.

Tres empresas que se coordinan para quitarlle os cartos ao pequeno consumidor. A burguesía vasca e española (Iberdrola, BBVA e Movistar) xunto coa inglesa (CPP) foron tecendo unha rede da que non podes escapar. Os contratos que asinas carecen de importancia cando son eles os que teñen que cumprir. As alternativas que podes atopar son pleitos interminábeis e custosos sen garantía de vitoria. A desprotección do consumidor é absoluta.

Manda carallo (con perdón) que con esta falsa liberdade de elección o capital fose quen de gañarlle a batalla de ideas ao socialismo. Vendo como se desenvolveu a historia, foron as clases dominantes as que lle fixeron caso á derradeira frase do Manifesto Comunista:

Burgueses de todos os países, unídevos!

Ler máis...