Italia doe

Non é doado para alguén que, coma min, profesa unha profunda admiración pola esquerda italiana, asimilar que após décadas de loita, os comunistas se converten nunha forza extraparlamentar. Nas eleccións de 2006, a esquerda transformadora de Rifondazione Comunista, do PCdI , de Sinistra Democratica e dos Verdes concorreron nunha ampla coalición progresista chamada a Unión. Representaron 3.898.394 dos 19.002.598 do obtidos pola plataforma electoral e un 10,22% do total do electorado. Desta volta, e co goberno de Prodi polo chan, a esquerda non chegou a ningún acordo co Partido Democrático (PD) de Veltroni, polo que se presentaron ás eleccións nunha candidatura unitaria encabezada polo comunista Fausto Bertinotti. Sinistra Arcobaleno, foi o nome escollido para este proxecto común, que combinaba o estilo transformador da esquerda italiana, co ecosocialismo que propugnan Os Verdes. Pero un proceso electoral, é terribelmente danino cando está a nacer unha iniciativa unitaria como esta. Era previsíbel unha baixada no número de votos por diversos motivos. En primeiro lugar, pola polarización propugnada polos dous principais aspirantes á presidencia: Silvio Berlusconi e Walter Veltroni. A ámbolos dous líderes combíñalles impulsar un sistema de tendencia bipartidista similar ao que semella consolidarse no Estado Español. En segundo lugar, lembrar que todos os partidos da esquerda participaron no goberno de Romano Prodi, o que lles custou un enorme desgaste como se puido ver na vitoria de Berlusconi. Por outra banda, e tal e como se indicaba nun interesante artigo de Rudi Ghedini no Le Monde Diplomatique deste mes, o abandono por parte de partidos como Rifondazione ou o PCdI do símbolo histórico da fouce e o martelo, puido ser unha experiencia traumática para parte do electorado. Non temos máis que ollar atrás e ver o que lle ocorreu ao Partido Comunista de Italia (PCI) cando en 1991 decidiu levar a cabo aquela funesta "transformación" que o adaptase aos novos tempos. Por último, sinalar que tampouco a Sinistra Arcoballeno no seu conxunto o fixo todo o ben que debera. Segundo Rudi Ghedini, incumpliu a súa promesa de facer este proxecto participativo e aberto e quedou todo moi restrinxido ás elites dos catro partidos que conforman a coalicion, especialmente a redacción do programa electoral. Ademais, non podemos esquencer que non foron quen de atraer a esa importante grupo social, que representa a esquerda non aliñada con ningún partido, que debeu ter sido un dos obxectivos prioritarios da Sinistra Arcobaleno.

O resultado? Unha caída de tres millóns de votos e a desaparición da esquerda do parlamento italiano. Após décadas sendo un referente do comunismo democrático para todo o mundo, ese movemento que tanta forza tivo nos anos 80, queda relegado a unha posición case marxinal. Teremos que agardar para ver se serán quen de recupearse e reconstruír o proxecto transformador do que sempre foron bandeira, ou se isto supón enterrar para sempre o que Gramsci iniciou hai xa case 90 anos.



"Compagni, proseguite il vostro lavoro... casa per casa... strada per strada..."
Enrico Berlinguer