Pasaron xa seis anos desde que lancei Revolta Rockeira. Este blog serviume para experimentar e comezar a andar nisto das bitácoras de internet. Pero toca avanzar e mudar. Acabo de lanzar outro blog que levarei máis en serio e que me vai consumir moito tempo, así que dou por pechado Revolta Rockeira. Podedes seguirme en http://www.quebenquedei.blogspot.com

Grazas por estardes aí.

Ler máis...

NOTA: Este texto saqueino do blog que o escritor e xornalista George Monbiot ten no guardian.co.uk. É unha entrada do 23 de febreiro deste ano. Tiña a tradución practicamente lista desde hai meses, pero quedou perdida debaixo dunha morea de arquivos. Recupéroa agora porque o tema do que fala segue sendo de perigosa actualidade.

A industria tabaqueira utilízao, a US Air Force quere facelo...astrotufing- a utilización dun sofisticado software para esmagar a opinión da xente nos foros de internet - está en ascenso. Como o paramos?


Cada mes hai máis evidencias que suxiren que os comentarios online en fíos e foros están sendo secuestrados por xente que non é quen di ser.

O anonimato da web achega ás empresas e aos gobernos oportunidades douradas para levar adiante operacións de intoxicación: falsas campañas de base que crean a impresión de que un gran número de persoas están a solicitar ou a oporse a determinadas políticas. Este engano é máis probábel que apareza cando os intereses das empresas e os gobernos entran en conflito co interese xeral. Por exemplo, hai unha longa historia das compañías tabaqueiras creando grupos de astroturf para combater os intentos de regulación.

Despois do que escribín en decembro sobre o astroturfing online, contactou comigo un soplón. Era parte dun equipo comercial empregado para infestar os foros de internet e os fíos de comentarios en nome de clientes corporativos, promovendo as súas causas e discutindo con calquera que se opuxera.

Como o resto do seu equipo, finxía ser un desinteresado membro do público. Ou máis ben, para ser máis precisos, como unha multitude desinteresada de membros do público: empregaba 70 perfís tanto para evitar que o detectasen como para xerar a impresión de que había un apoio xeneralizado para os seus argumentos pro-empresariais. Revelarei máis información que me contou cando remate a investigación na que estou a traballar.

Semella que estas operacións están máis estendidas, son máis sofisticadas e están máis automatizadas do que puideramos imaxinar. Un grupo de hackers políticos obtiveron unha serie de e-mails dunha firma de ciber-seguridade estadounidense chamada HBGary Federal que suxerían que se está a desenvolver un importante arsenal tecnolóxico para afogar as voces da xente real.

Como informa o Daily Kos, estes e-mails amosan que:

– As empresas agora usan “software de xestión de personaxes” que multiplican os esforzos de cada astroturfer, creando a sensación de que hai un maior apoio para o que a compañía ou o goberno está intentando facer.

– Este software crea todo o mobiliario online que tería unha persoa real: un nome, contas de correo electrónico, páxinas web e social media. Noutras palabras, automaticamente xera unha imaxe moi semellante aos perfís auténticos, facendo moi difícil discernir a diferenza entre un robot virtual e un comentador real.

– As contas falsas poden manterse actualizadas reposteando ou pondo ligazóns de xeito automático a contidos xerados en calquera outra parte, reforzando a impresión de que os posuidores da conta son reais e activos.

– Os astroturfers humanos poden crear un pasado para estas contas, suxerindo que estiveron ocupados pondo ligazóns ou retuiteando durante meses. Ninguén sospeitará que acaban de chegar á escena co único propósito de atacar un artigo científico sobre o clima ou para debater en contra dos novos controis sobre o sal na comida-lixo.

–Cun uso intelixente dos social media, os astroturfers poden, en palabras da firma de seguridade, “facer que pareza que un personaxe estivo nun congreso e presentarse a si mesmo como un dos individuos claves como parte dese exercicio... Hai una gran variedade de trucos nos social media que podemos empregar para engadir realismo ás personaxes ficticias”.

Mais se cadra a revelación máis alarmante é a seguinte. A US Air Force licitou a unha serie de compañías para subministrarlle software de xestión de personaxes, que levarían adiante as seguintes tarefas:

a. Crear “10 personaxes por usuario, cun pasado, unha historia, detalles de apoio e presenza cibernética que sexa técnica, cultural e xeograficamente consistente... Estes perfís deben ser capaces de aparecer en calquera parte do mundo e interactuar a través dos servizos convencionais online e das plataformas de social media.

b. Automaticamente prover aos astroturfers con “IP seleccionadas ao chou a través das cales poden acceder a internet” (un endero IP é o número que identifica o ordenador). Ademais, teñen que cambiar todos os días “ocultando a existencia da operación”. O software debería tamén confundir o tráfico web do astroturfer co “tráfico doutra multitude de usuarios de fóra da organización. Esta mestura de tráfico prové unha excelente cuberta e unha poderosa denegabilidade”.

c. Crear “enderezos IP estáticos” para cada personaxe, permitindo a cada astroturfer “parecer a mesma persoa durante o tempo”. Tamén debería permitir “ás organización que frecuentem o mesmo sitio/servizo mudar facilmente os enderezos IP para parecer usuarios normais que se opoñen a unha organización”

Software como este ten o potencial de destruír internet como un foro para o debate construtivo. Isto pon en perigo a noción de democracia online. Artigos que ameazan cuestións con maior implicación comercial están ser a ser estropeados polo que parecen exércitos de trolls organizados – como podes ver ás veces en guardian.co.uk

Internet é un regalo marabilloso, pero tamén é un filón para os lobbys corporativos, especialistas en marketing viral e publicistas gobernamentais, que poden operar no ciberespazo sen regulación, responsabilidade ou medo de ser detectados. Daquela, permitídeme repetir a pregunta que xa formulei en artigos anteriores e que aínda non foi respondida: que debemos facer para combater estas tácticas? Ler máis...

NOTA: O post gana se o les con isto de fondo :)

Xa non teremos moitas máis oportunidades para ver a Judas Priest en directo. A xira mundial que os trouxo a semana pasada a Coruña será a derradeira. Unha vez rematada, tomaranse as cousas con máis calma. Seguirán a dar concertos, pero moi lonxe dos tours con centos de datas e que percorren medio mundo.

Malia non coller os seus anos dourados, podo presumir telos visto en directo dúas veces. No 2005, cando viñeron por vez primeira a Galiza, e a pasada semana. En ámbalas dúas ocasións eran momentos moi especiais para a banda. O retorno do vocalista Rob Halford ao grupo, e o tour mundial de despedida. Afortunadamente para nós, ao longo da súa carreira Judas Priest gravou unha morea de actuacións, polo que sempre podemos poñer eses álbums en directo e lembrar o que era escoitalos en vivo. Hoxe quero falarvos de dous deles que, na miña opinión, son bastante representativos.

Unleashed in the East gravouse en Xapón no 1979, durante a xira posterior ao lanzamento de Killing Machine (Hell Bent for Leather na edición dos EUA). Foi o primeiro álbum en vivo da banda e tivo tanta boa acollida como polémica. Sempre se dixo que este disco non era realmente en directo senón que estaba gravado en estudo. De feito, os fans daquela entón alcumárono Unleashed in the Studio. Anos despois, o guitarrista Glen Tipton admitiu que algunha liñas vogais de Halford tiveran que ser regravadas porque durante a actuación tiña problemas de gorxa, pero que mantiveran a maior parte. Controversias a parte, este álbum é un retrato do momento no que naceo heavy metal. Nesta época, Judas Priest xa superara a herdanza de predecesores como Led Zeppelin ou Black Sabbath e acababa de crear un son propio que cristalizaría definitivamente o ano seguinte co lanzamento do British Steel.

Entrando xa no contido do álbum, veremos que unha peza moi curta. Aínda que na versión remasterizada de 2001 se lle engadiran temas, o disco orixinal non supera os 45 minutos. Malia todo, concentra unha tremenda forza e parece ser moi representativo do que era un directo de Judas Priest por aquela entón. Musicalmente é moi sólido, e van tomando forma os duelos guitarreiros entre KK Downing e Glenn Tipton que caracterizarían os directos da banda. Cómpre unha especial mención á actuación que fan no tema Victim of Changes, que supera por todos lados á versión en estudo. De feito, é bastante habitual que nos recopilatorios inclúan este directo pola súa xenialidade. Pero o que realmente impresiona do álbum é a voz de Rob Halford. Regravada ou non, a forza e versatilidade que desprende en cancións como The Ripper ou The Sinner fannos entender por que este home está considerado un dos mellores vocalistas da historia do heavy metal.

O outro disco en vivo do que vos quería ten menos chicha. Editouse ou ano pasado co gallo do30 aniversario do British Steel, o seu álbum máis emblemático. Correspóndese cun concerto do ano 2009 que a banda deu en Florida e no que tocaron todo o British Steel xunto con algún tema de regalo. Non é que este disco sexa nada especialmente espectacular, como si o foi o Unleashed in the East, pero é unha boa mostra do que son a día de hoxe Judas Priest. Ademais, é curioso ver como tocan os seus grandes clásicos 30 anos despois. O tempo pasa por todos, e a voz de Halford xa non é a mesma. Aínda que non é quen de facer os agudos de antano, impresiona o desgarrador que pode ser ás veces.

É probábel que non poidamos ver a Judas Priest en directo nunca máis, pero con álbums coma estes nunca esqueceremos por que se gañaron o alcume de metal gods.



Podes escoitar o Unleashed in the East premendo aquí.

Podes escoitar a versión en directo do British Steel premendo aquí.

Ler máis...

A Nosa Terra, Vieiros, A Peneira, Galicia Hoxe e agora Xornal de Galicia. A sangría dos medios galegos parece non ter outro fondo que o da súa extinción. As crises mundiais da economía e do xornalismo cébanse coas cabeceiras que, en países coma o noso, empregan unha lingua minorizada e ollan a realidade desde unha perspectiva diferente. As causas deste comportamento xa foron analizadas con detalle na rede nos últimos meses: falla de axudas públicas, mala xestión empresarial, crise do papel, pouco compromiso da base social, etc. Por iso mesmo non quero seguir afondando neste autoflaxelamento, senón que prefiro achegar unha serie modestas reflexións sobre o futuro dos medios galegos.

O primeiro que nos debemos preguntar é se existe espazo para crear polo menos unha cabeceira de óptica galega na nosa lingua. As fracasadas experiencias anteriores pódennos levar a dicir que non, mais hai unha serie de factores que aínda achegan unha certa esperanza. Non podemos esquecer que no noso país hai unha vida cultural relativamente consolidada, que contamos cunha comunidade virtual galegofalante moi activa e que tanto as bases sociais do nacionalismo como do autonomismo poden ser moi receptivas a medios deste tipo. Malia todo, débense de introducir novidades na formulación destes proxectos para que marquen a diferenza a respecto dos fracasos anteriores e garantir a súa viabilidade.

O futuro do xornalismo pasa por internet, e no caso galego non vai ser menos. Os consumidores de información migran do papel á rede a pasos axigantados, e este problema afecta tanto ao New York Times como a La Voz de Galicia. The Guardian acaba de comezar cunha estratexia na que priorizará a súa versión dixital fronte á impresa, El Mundo hai xa tempo que comezou a apostar por plataformas online como Orbyt e mentres tanto, blogs persoais como The Huffington Post remátanse por converter en medios de cabeceira e págase unha millonada por eles. Neste contexto, volvermos teimudos sobre as publicacións en papel semella un erro. Mais o mundo de internet non é tampouco nada doado. Existe un serio problema co modelo de negocio que aínda hai que sortear. Mentres os grandes títulos internacionais tentan achar cal vai ser o mellor xeito de reconverterse en empresas reníbeis, no noso pequeno recuncho do mundo precisamos dunhas ideas sinxelas que nos dean para ir tirando. De entrada penso que debemos ser humildes co alcance que debe ter un medio deste tipo. A todos nos gustaría ter unha cabeceira en galego para enterarnos de todo o que pasa no país, desde economía a deportes, pasando por necrolóxicas e sucesos. Mais sexamos serios, iso non é factíbel. Polo menos de momento.Ao máximo que podemos aspirar a curto ou medio prazo é a ter un medio pequeno, con poucos traballadores, que elabore unha información de moita calidade sobre un número reducido de temas. Cando penso no futuro dos medios sempre acordo do The Huffington Post. Poucas historias, ben traballadas e con moitas colaboracións. Neste país temos unha chea de excelentes blogueiros especializados en temas do máis variados e aos que habería que implicar nun proxecto dixital común.


Mais aínda que apostemos por un medio modesto, precisamos sacarlle algúns cartos. Polo menos para pagar facturas. Isto non ten unha solución sinxela, mais xa hai quen dá algunhas ideas. Vilaweb, que sempre foi un exemplo de xornalismo dixital en linguas minorizadas, acaba de lanzar un sistema de doazóns para implicar aos lectores. A cambio destas axudas o medio oferta algunhas contrapartidas como descontos en cursos ou o dereito a participar en xuntanzas da dirección do xornal. Marcos P. Pena escribiu bastante no seu blog sobre este sistema de micro-mecenas, así como doutra vía de financiamento con moito futuro: a publicidade local. Os medios galegos non achegan ofertas atractivas en internet para os pequenos anunciantes, a pesares de que este soporte permítenos segmentar os usuarios e ensinarlles unha ou outra publicidade en función da súa localización e intereses.

Por último, e non por iso menos importante, está o tema da comunidade. Un dixital en galego e de calidade ten que facer unha aposta seria por crear ao redor de si unha potente comunidade virtual. Se ollamos para medios de vangarda como The Huffington Post (si, outra vez) veremos que aí está a clave do seu éxito. A integración coas redes sociais é imprescindíbel a día de hoxe e non só para aumentar a difusión das nosas historias, senón tamén para recoller opinións, correccións e achegas dos lectores a respecto dos nosos produtos. Cómpre entendermos a información como un fluxo en constante movemento, podendo nutrirnos de material e datos que veña do noso público. E pensando nos lectores, un bo dixital ten que ser flexíbel na súa estrutura, permitindo ao usuario organizar o seu perfil en función dos temas e dos autores nos que máis interesado estea. Un medio cunha forte comunidade ao seu redor é un medio cheo de futuro.

E cara o futuro é onde temos que mirar nestes momento negros para o xornalismo galego. Cómpre seguir camiñando, aprender dos erros, sermos orixinais, creativos e irreverentes. Hai bos profesionais e hai vontade. E iso sempre é un comezo.

Ler máis...

Democracia Real Xa! é unha destas iniciativas das que falaba onte. Un movemento espontáneo de cidadáns e cidadás froito do malestar co actual sistema económico e os seus xestores políticos. Redactaron un manifesto no que expoñen os motivos do seu cabreo e o vindeiro 15 de maio convocan mobilizacións en distintas cidades do estado para "amosar a raiba".

Levan unhas semanas movéndose polas redes sociais. Hoxe tiveron algún problemiña con Facebook relacionado coa desaparición dalgúns dos seus eventos. Parece que se vai solucionar, ou iso din. Pola miña parte, descubrinos en Twitter grazas aos hashtag #15M e #democraciarealya que se ían sumando a outros máis populares como #nolesvotes ou #simiedo. Isto é o que dicía o outro día Juan Varela da democracia en tempo real. Son determinados movementos e accións que comezan nas redes sociais pero que despois teñen consecuencias prácticas no mundo real. Con todo o lío este da Lei Sinde Twitter tremeu, e mesmo fixo que o ex-presidente da Academia do Cine mudase de parecer e abandonase o cargo por diferenzas coa ministra. Cando no parlamento europeo os principais grupos votaron en contra de voar en clase turista a etiqueta #eurodiputadoscaraduras chegou a trending topic e PP e PSOE sairon á palestra para dicir que reconsiderarían o seu posicionamento.

É evidente que as redes sociais están a ter un poder de control e presión sobre o mundo político e económico considerábel. Mais como dicía Isaac Rosa nun artigo en Público, as revolucións aínda se ganan na rúa. Por iso me gustan movementos como Democracia Real Xa! , porque ademais de tomar Twitter tamén queren tomar as rúas.

Ler máis...

Vós que diriades, aburrimento ou apatía? Esta pregunta escoiteina na película The Trotsky, unha historia sobre un rapaz de 17 anos que se considera a reencarnación do líder bolxevique. Cando intenta levar a revolución ao seu instituto ten que facer fronte a unha mocidade que semella non ter ningún tipo de interese polas súas proclamas. Mentres que o director do centro pretende facerlle entender que a xuventude é totalmente apática, é dicir, carente das emocións necesarias para comezar unha revolta, o protagonista sostén que os seus compañeiros están aburridos e que precisan dun revulsivo para espertar dese letargo.

Non vos quero adiantar como remata a película, pero si que me parece moi interesante o debate que introducen sobre se a mocidade é apática ou está aburrida. Moito tivemos que escoitar nos últimos anos sobre o escaso grao de mobilización da xuventude actual. Sobre todo se nos comparamos coa xeración dos nosos pais, eses que viviron o maio do 68, a transición e todas estas épocas de apoxeo revolucionario. Semella que somos unha decepción. Que malia ser a xeración máis preparada, que contou con máis liberade e máis oportunidades, cando nos putean non facemos absolutamente nada. Pero hai certas cousas que comezan a cambiar. Non tes máis que falar coa xente para comprobar que a capacidade de indignación segue intacta. A ninguén lle gusta botarse cinco anos estudando para logo non atopar traballo. Ou, de atopalo, non cobrar máis de 1000 euros. O cabreo está aí, o que falla son as vías de escape. Non gustan as formas de organización tradicionais de partidos e sindicatos. Vese aos primeiros como corruptos e aos segundos como parasitos. E non falta razón, porque as forzas maioritarias levan moito tempo traballando duramente en deslexitimar o sistema político. Polo tanto á mocidade fanlle falta vías de escape que canalicen ese cabreo e esa frustración. Mais parece que algo se comeza a mover. No Reino Unido os estudantes iniciaron o movemento anti-recortes ao saíren á rúa a protestar contra o incremento das taxas, en Portugal apareceu a Geraçao á Rasca, un movemento apartidario para reivindicar a mellora das condicións para a mocidade. Mobilizacións similares tamén se deron en Italia e Francia. No Estado Español comeza a haber pequenos conatos de resistencia, como a plataforma Juventud sin Futuro, Malestar, ou todo o ciber-movemento #nolesvotes.

É momento de amosar o noso cabreo. Non nos gusta ler a serie Pre-parados de El País, nin tampouco que nos chamen xeración perdida. Tampouco nos gusta ter que emigrar porque non hai traballo no noso país, nin non poder mercar unha casa, nin ter contratos precarios. Calquera forma de loita é boa. A través dunha plataforma, dunha organización estudantil, dun sindicato ou dun partido honesto, desde o teu Twitter ou o Facebook. Hai que amosar que existimos e que queremos que se nos teña en conta. Temos que tomar a rúa. Así que, para cando unha Xeración até o Carallo en Galiza?

Ler máis...

Hai uns meses a política de recortes do goberno do Reino Unido saltou á opinión pública internacional cando o estudantado saiu á rúa para enfrontar a espectacular subida das taxas académicas. Foran unhas marchas moi polémicas, das que o que máis trascendeu fóra das fronteiras do UK foi o asalto á sede do Partido Conservador ou ao coche do Príncipe Charles e Camila. Malia todo, a nivel interno supuxeron un auténtico revulsivo na esquerda social e política poñendo en evidencia que se comezaba a formar un bloque popular disposto a combater os recortes. Xa vos falei hai uns meses da Coalition of Resistance, unha gran alianza estatal en contra da contención do gasto público. Pois desde entón ao longo de todo o Reino fóronse formando decenas de grupos de base que actúan local ou sectorialmente. Un dos máis interesantes desde o meu punto de vista é UK Uncut, un movemento de acción directa que "ocupa" bancos e sucursais de empresas que evaden impostos de xeito divertido e pacífico.

Os sindicatos, aínda que tardaron, intentan agora canalizar toda esa enerxía que lles ven desde a base convocando unha gran marcha en defensa dos postos de traballo, do crecemento e da xustiza. Comezou hai uns 20 minutos en Embankment e rematará cun gran acto en Hyde Park. A TUC (a federación de sindicatos convocante) prevée que hoxe cheguen a Londres 300.000 persoas de todo o Reino Unido en 800 autobuses e 10 trens especialmente fletados para este evento. A capital non vive unha manifestación tan multitudinaria desde o comezo da guerra do Iraq aló polo ano 2003.

En breves irei a unirme a esta marcha histórica. Estarei tuiteando as impresións que vaia tendo e pola noite agardo actualizar de novo o blog cun resumo completo. Se queredes seguir en directo o que está a acontecer recoméndovos que lle botedes unha ollada ao que está a facer The Guardian ou que sigades o Twitter oficial da marcha e o hashtag #march26.

Noutra orde de cousas, e sen ter nada que ver co que está a acontecer no Reino Unido, deséxolles moita sorte aos compañeiros e compañeiras que hoxe están a constituír a nova organización do estudantado galego.

Ler máis...