Sobre a independencia dos movementos sociais

Moito teño escoitado falar ultimamente da independencia dos movementos sociais. En canto unha determinada plataforma, organización ou colectivo cívico empeza a coller certa forza, comezan a proliferar as voces disidentes que critican a progresiva asimilación do movemento por parte dun partido ou organización política. Pasou con Nunca Máis!, coa plataforma Non á Guerra, cós CAF ou coas Asembleas de Estudantes. Pero eu pregúntome..

Que ven sendo iso da "independencia dos movementos sociais"?

Poderiámolo definir como a autoorganización da sociedade civil lonxe da tutela de organizacións políticas. Porén, a experiencia demóstranos que isto non é outra cousa que unha quimera. Hai unha serie de movementos e colectivos nos que o seus integrantes adoitan ter un certo compromiso político e que comulgan en maior ou menor medida cun determinado partido ou organización. Esta tendencia vése reflectida na liña ideolóxica do propio colectivo. Poñendo exemplos reais, podemos ver a semellanza programática que teñen a CIG ou os CAF có BNG.

Por outra parte, tamén cómpre sinalar que os militantes dunha organización política, tenden a afiliarse aos mesmos colectivos, xa que é un xeito de estender a forza e a ideoloxía do propio partido. Continuando có exemplo de antes, podemos ver como moitos militantes do BNG e de Galiza Nova participan tamén nos CAF e na CIG, e como estas organizacións poden servir á súa vez de ponte para entrar no BNG.

A experiencia tamén nos demostra como os dirixentes políticos adoitan copar os cargos máis importantes dos movementos e colectivos nos que participan. Con todo, é algo que non nos debe extrañar, xa que poderiamos dicir que é unha tendencia natural. Unha persoa "curtida" na acción política terá unha maior capacidade de dirección e ocupará sempre os cargos de maior responsabilidade.

Con isto quero dicir que hai unha serie de movementos (sindical, estudantil, xuvenil...) que tenden a politizarse e rematan asociados a algún partido ou organización. É un trazo que por moito que queiramos, non poderemos evitar, pero que ten consecuencias moi positivas, xa que esa "simbiose" en moitas ocasións permite que os movementos pervivan, nutríndose de militantes e simpatizantes das organizacións políticas.

Pero o máis criticado polos amigos da "independencia dos movementos sociais", é que nas reunións das organizacións políticas, se decidan as posturas dos colectivos cívicos. Isto tamén é algo normal e inevitábel. Parémonos a reflexionar. Se un partido participa activamente nunha asociación, é lóxico que decidan unha postura común. Até hai ningún problema. Pero claro, como teñan a maioría...daquela chámaselle dirixismo.

Ler máis...

Estamos en obras

Non sei se será porque ultimamente estou completamente rodeado de obras (están a construír unha autoestrada na metade da miña rúa), pero deume por remodelar un pouco isto. Se ao longo destes días vedes cousas raras coma que muda o cabezallo cinco veces en tres minutos, ou que aparecen as ligazóns descolocadas, non vos preocupedes, está todo controlado. Cando estea rematado xa porei unha enquisa para ver que vos parecen as novidades. Por outra parte, como todo o tempo que dedicaría en situacións normais a escribir o estou empregando na remodelación, non esperedes artigos novos.

Desculpade as molestias ;)


Ler máis...

Banda Bassotti: conquistando la rossa primavera

Envolto en polémica e cun chisquiño de morbo. Así era como viamos o concerto de Banda Bassotti. Habería alguén da AVT? Cargaría a policía? Montaríana os de Nós-UP? Moitas eran as posibilidades que barallabamos de camiño ó parque Raíña Sofía de Ferrol. Previa parada no Arume a comer uns bocatas (inmesos e moi baratos), chegamos ao concerto cando xa estaba a rematar a actuación de Retobato. Unha mágoa porque polo que poidemos escoitar tería pagado a pena. Unha vez rematados os naroneses, saltan a escena La Sentina. Ao principio sonaban ben, pero remataban por facerse pesados. A iso das 23.30 ou 00.00, chega o momento que todos estabamos agardando: Banda Bassotti saltan ao escenario. O que máis me chamou a atención nun primeiro momento foi a cantidade de instrumentos que tocaban: dúas guitarras, un baixo, unha batería, dúas trompetas, un saxo, un trombón, unha voz solista, unha secundaria e case todos facían coros. Na primeira parte do concerto, interpretaron principalmente cancións do seu último disco, Vecchi Cani Bastardi, tales coma Coccodé, B.B. Boy, Revolution Rock ou Tartamundo Ska. Porén, ían intercalando grandes clásicos coma Avanzo de Cantiere, Beat Ska Oi!, Carabina 30-30, Stalingrado, Que Linda es Cuba, L´altra Faccia del Impero ou Mockda 993.

Por outra parte, cómpre sinalar que Banda Bassotti teñen un directo incríbel. Cós músicos movéndose por todo o escenario, cunha simpática coreografía por parte do cuarteto de metais e sacando a relucir constantemente algunha bandeira. Deste xeito, pasaron polo escenario unha estreleira, unha repúblicana, unha comunista e a do Comité de Emerxencia da Ría de Ferrol. Porén, nunca chove a gusto de todos, polo que a bandeira da República desatou a furia dalgúns sectores do público (os de Nós-UP, que viñan da homenaxe a Moncho Reboiras), chegando a cuspirlle e finalmente rachala. Pero non vos vaides crer, houbo un ambiente moi bo, sen ningún tipo de problema, nin entre os que asistiamos ao concerto, nin coa AVT. Malia todo, segundo informan na web de Primeira Linha, houbo un intento de montar unha mesa "informativa" na entrada, pero que finalmente foi repudiada polos asistentes.

Chegando ao final do concerto, sonaron os grandes clásicos Luna Rossa e Bella Ciao, rematando así unha fantástica noite de música ska. Lamentabelmente (coido que para evitar problemas) non houbo bises, e remataron baixando a saúdar ao público e retirándose aos camerinos. Non sen antes, contemplar unha fugaz aparición no escenario de Iolanda Díaz, concelleira de cultura.

A posteriori, entereime de que un grupo de fascistas se concentraran diante do hotel no que estaban hospedados Banda Bassotti, sendo necesario chamar á policía. Xa sabía eu que algo ía pasar.




Ler máis...

Non enterramos cadáveres, enterramos semente

Coido que o groso dos leitores desta bitácora coñecedes, en maior ou menor medida, a figura de Moncho Reboiras. Malia todo, penso que non está de máis facer unha breve reseña a xeito de introdución que nos lembre a vida e a acción política deste militante nacionalista convertido en mártir.

Unha vida dedicada á loita

Xosé Ramón Reboiras Noia naceu o 19 de xaneiro de 1950, na parroquia de Imo (Dodro), no seo dunha familia labrega que, como moitas outras, viuse forzada a unha emigración cara a cidade na procura dun futuro mellor.

Grazas ao seu propio esforzo persoal e ao da súa familia, Moncho puido cursar estudos superiores na Escola de Inxeñería Industrial de Vigo. Xa na súa época universitaria, demostra unha gran sensibilidade cós movementos culturais e coa cuestión nacional. Deste xeito participa na creación de varias publicacións que, con tódalas limitacións da época, facían unha clara defensa da cultura e do pobo galego. En 1969 ingresa na UPG, partido nacionalista de carácter marxista.

Após de remata-la carreira, Moncho é becado pola universidade para facer un traballo de investigación sobre os métodos de explotación empresarial nos asteleiros galegos. Isto, xunto co seu traballo en diversas empresas do sector naval, lévano a estar en contacto cós obreiros e coas súas miserias. Participa moi activamente nas mobilizacións obreiras de 1972 e na folga de setembro dese ano, na que morrerían asasinados pola policía franquista dous traballadores da Bazán.

Neste tempo, a dirección da UPG encárgalle a creación de organizacións propias nacionalistas, que defendesen os intereses de Galiza e do seu pobo. Deste xeito, é moi importante o seu traballo na chamada Fronte Cultural, que permitiu unha coordinación de tódalas organizacións e asociacións que traballaban e defendían a cultura galega. Ou na Fronte Obreira, preludio do Sindicato Obreiro Galego (SOG) e da Intersindical Nacional Galega (ING). Inicíabase un proceso de autoorganización do pobo galego que continuaría até os nosos días. Froito do traballo de xente como Moncho Reboiras xurdiron organizacións tan importantes coma ERGA, a CIG, ADEGA, a AN-PG, os CAF/CAE ou o propio BNG.

O derradeiro traballo que a UPG lle encargou a Moncho Reboiras, foi a organización da pouco coñecida Fronte Armada. Pretendían crear unha organización militar que contribuíse na caída do franquismo e que servise de forza de choque da chamada "Revolución Nacional-Popular" que propugnaba a UPG da época. Malia todo, o día 11 de agosto de 1975, a BPS franquista prepara unha operación para desmantela-la Fronte. Moncho Reboiras xunto con dous camaradas, atópase clandestinamente en Ferrol, onde son descubertos de madrugada e perseguidos polas rúas da cidade. Moncho era o único que ía armado, polo que distrae á policía permitindo a fuga dos seus compañeiros. Durante varias horas é quen de esquiva-la policía, pero finalmente, abáteno a tiros no portal do número 27 da rúa da Terra. Tiña 25 anos.




Moncho Reboiras, mártir galego

Non sei se Moncho Reboiras foi o militante exemplar que din. Nin sequera se a cita "Que importa que nos maten se deixamos semente de vencer" é del. Probábelmente nunca o saberei. Pero é o que ocorre sempre cós mártires. Moncho Reboiras foi unha vítima máis da salvaxe represión franquista, pero nun contexto de decadencia da ditadura e de emerxencia do nacionalismo, o seu asasinato acadou un carácter simbólico que o converteu en mito. Como ocorre sempre que se mitifica algún personaxe histórico ou político, téndese a esaxera-la súa figura. Malia todo, creo que esa mitificación pode ser positiva e mesmo necesaria. Se cadra Moncho Reboiras non foi a metade de bó militante do que nos fixeron crer. Seguramente que no anonimato hai unha morea de xente que fixo e traballou tanto coma el. Porén, a súa figura serviu de exemplo para todos os que viñemos detras del. Moncho representa a idea de militante formado, comprometido, coherente e traballador que moitos aspiraron a ser. Estea ou non esaxerada a súa figura, non só foi un modelo a seguir por centos de militantes nacionalistas senón que serviu para concienciar a moita xente sobre a loita de liberación nacional. Lembremo-la cita que Castelao puxo a un dos seus gravados: "Non enterramos cadáveres, enterramos semente"

A homenaxe

Dende a súa morte, tódolos anos a UPG ríndelle homenaxe ao seu militante máis coñecido. Tódolos 12 de agosto faiselle unha ofrenda florarl no 27 da rúa da Terra e as principais autoridades do partido dan o seu particular discurso. Este ano, cumpríndose o 32 aniversario do asasinato, a programación foi algo máis ampla. Combinouse un "xantar popular" en San Sadurniño, cunha visita guiada ao castelo de Naraío, ou cun concerto do fenés Xabier Díaz. No tocante ás intervencións, desta volta estaba planeado que serían Ana Vérez, Rubén Cela e Paco Rodríguez os que falarían diante dos alí congregados.


Á iso das 19.30, Roberto Vilameá, secretario de organización da UPG, subía ao escenario para comunicárnola ausencia de Ana Vérez por motivos de saúde, e para presentarnos aos relatores. Tras facer unha breve mención á figura de Moncho Reboiras e á importancia do acto, cédelle o palco ao Director Xeral de Xuventude e membro do Comité Central da UPG, Rubén Cela. Durante a súa intervención sinalará a importancia que tivo a actividade de xente como Moncho Reboiras na configuración do actual Movemento Nacionalista Galego, así como no tecido dunha rede de apoios ao dito movemento. Tamén aproveitou a ocasión para louva-la situación actual do BNG, referíndose ás cotas de poder que está a acadar e ao seu peso social. Para rematar, e antes de cederlle paso a Paco Rodríguez, sinalou que a autodeterminación nacional é un proceso que se acada paseniño, remarcando a importancia da reforma estatutaria pola que tanto pulou ultimamente o BNG.

O Secreterio Xeral da UPG, Francisco Rodríguez foi o relator que máis aplausos lles arrincou ás aproximadamente 300 persoas que alí estabamos congregados. Na súa intervención, máis desligada a Moncho Reboiras, referiuse a reivindicacións históricas do nacionalismo galego e da UPG, tales coma a defensa do agro, do sector naval ou da propia lingua. Ademais, afondou na idea do nacionalismo como movemento solidario e non egoísta (como moitos queren facer crer) cun carácter profundamente internacionalista. Á súa vez, deixou clara cal é a posición da UPG a respecto do modelo territorial, falando da relación en pé de igualdade das nacións que conforman o Estado Español. Non deixou de lembrar figuras tan importantes na historia de Galiza que estaban representadas en Ferrol: Díaz Valiño, Carvalho Calero, o dúo teatral Charlón e Hermida, Benito Viceto e mesmo Pablo Iglesias. Rematada a súa intervención, entoámo-lo hino e deu comezo a actuación de Xabier Díaz.

A xeito de curiosidade, gustaríame nomear algúns dirixentes nacionalistas que puiden recoñecer entre o público: Iria Aboi, Secretaria Xeral de Galiza Nova, Bieito Lobeira, parlamentario do BNG, Néstor Rego, candidato do BNG á alcaldía de Compostela e Fran Rei, membro do Comité Central da UMG.

Ler máis...

Rock con nome propio

Noite de ROCK en FerROLL

Este venres, despois do pregón de Carlos Blanco, Rosendo e Riff Raff deron o pistoletazo de saída ás festas da cidade. Eran as 23.30 e saían ao escenario os coruñeses reivindicándose coma os "fillos bastardos non recoñecidos dos mesmísimos AC/DC". Durante os seguintes 45 min, sonaron na Praza de Armas temazos coma Hell Bells, Thunderstruck, Back in Black ou Highway to Hell, facéndonos esquencer por momentos, que os de Brian Jhonson levan anos sen dar un concerto.


Axiña chegou o momento que todos agardabamos e Rosendo subiu ao escenario acompañado de Rafa o baixista e Mariano o batería. Comezaron con Agradecido, un clásico que foi unha delicia para todos os que alí estabamos, chegando a haber momentos no que a voz de Rosendo era desprazada polos coros do público. Por se fora pouco, o tema que lle seguiu non foi outro que El asa del cubo, mantendo así o estado de extase que comezara con Agradecido. Continuou un con
certo no que se combinaron á perfección cancións do novo disco como Harto, A donde va el finado, Date por disimulao ou Quien le mece la hamaca, con temas xa consagrados da talla de Flojos de Pantalón, Navegando, Loco por Incordiar, La Fauna ou Masculino Singular. Mesmo houbo tempo para facerlle un guiño á cidade e tocar Listos para la Reconversión. Tras case dúas horas de concerto, Rosendo e os seus retíranse do escenario por primeira vez, pero terán que volver a saír porque os que estabamos no público queriamos máis. Era o momento de tocar dúas das súas cancións máis significativas, Maneras de Vivir (da época Leño) e Pan de Higo. Finalmente, volve a saír e toca o tema que abre o seu último disco: La Triste Cagalera.

Despois de ver un espectáculo coma este, cada vez estou máis convencido de que o rock´n roll ten nome propio e chámase Rosendo. Máis de 30 anos ao pé de canón, manténdose fidel a un estilo moi persoal, mostrando unha profesionalidade exemplar en cada concerto e representando á perfección o espírito do verdadeiro rock. Unha actuación de Rosendo non deixa a un indeferente, malia sempre crer que lle quedou algunha canción no tinteiro. No meu caso, estou desexando velo tocar Del Pulmón, pero xa van tres bolos nos que me quedo coas ganas. En fin, a Rosendo todo se lle perdoa.

Los Tigres del Cañotas: a brutalidade ven de Fene

Para moitos dos que acababamos de ver a Rosendo, a festa continuaba no CBC. Os feneses Los Tigres del Cañotas estaban rematando unha actuación que xa comezara ás 11 da noite. Malia todo, aproveitamos para escoitar un bó puñado de cancións entre as que cómpre destacar El Macarra, Sexo en Perlío, Relaciones ou Dinio.

Para quen non os coñeza, os Tigres son un grupo de Fene que fan un rock tranquilo cunhas letras frescas, desenfadadas e con moito cachondeo. Un concerto deles son risas aseguradas, polo que aconsello a todo aquel que poida que os vaia ver.

A AVT sigue ás andadas

Após de tentar que o Concello de Santiago vetase o festival Linguas Vivas no que tocaban Fermín Mugurza e Banda Bassotti, a Inquisición do século XXI prepara unha campaña para esixirlle á Concellaría de Cultura do Concello de Ferrol que prohiba o concerto de Banda Bassotti do vindeiro día 11 de agosto, por "teren tocado có grupo proetarra Negu Gorriak" e por facer "apoloxía do terrorismo".

A verdade non é unha noticia que extrañe, xa que a AVT xa nos demostrou até que extremos está disposta a chegar cando foi o caso do linchamento e censura de Soziedad Alkólika. Neste tipo de actitudes é onde se ve o Estado que queren crear organizacións filofascistas coma a AVT ou Foro de Ermua. Un mundo libre...ou non?




Texto: Xan Guindán
Fotos: Pobreloko

Ler máis...

25 de xullo, Día da Patria Galega

Onte foi 25 de xullo, Día da Patria Galega. É tempo de lembrar que Galiza é unha nación e que como tal ten dereito á autodeterminación, de resaltar o papel do nacionalismo como movemento popular e transformador. Pero sobre todo, é tempo de non dar ao esquencemento, que diría Pondal. Debemos manter sempre presente nas nosas mentes, que a loita pola liberación nacional e social da Galiza, é unha carreira de fondo, na que todas e todos debemos participar. Acadar forza nas institucións ou un estatuto de nación, non son máis que pasos insignificantes para a nosa loita. Porén, hai xente que semella crer que esta é a causa última do nacionalismo, polo que non debemos dar ao esquencemento o noso obxectivo final.


Ler máis...

God Save the Prince

Estes días vénseme á cabeza un anaco dunha canción de Extremoduro que di:

¿Quien va a meterse por el culo mi libertad de expresión,
cuando diga que me cago en la constitución?

Coido que hoxe máis que nunca, estes versos de Robe Iniesta están de plena actualidade. O pasado día 20 de xullo, o xuíz Juan del Olmo ordenou secuestrar o último número da coñecida revista "El Jueves" por mostrar aos príncipes nunha "posición sexual explícita" e "en actitude claramente denigrante e obxectivamente infamante", podendo danar así "o prestixio da Coroa".

Coido que estes feitos non fan outra cousa que evidenciar o precario estado de saúde desta "democracia" na que vivimos. Aínda que que dende o Partido Español (non é socialista nin obreiro) nos queiran pintar un Estado Español idílico, saen á luz temas tan importante coma a escasa independencia do poder xudicial, a impunidade dunha monarquía restaurada polo franquismo ou os progresivos recortes da liberdade de expresión.

Remato con outra canción, Dios Salve al Rey, de Los Muertos de Cristo

Que guapo es el príncipe, me voy a tatuar
su cara en mi culo y la bandera nacional
así cuando vaya al water y me ponga a cagar
me acuerde cada día de la familia real




Ler máis...

Aberto unha vez por semana

Aló polo mes de febreiro, decidín darlle un empurrón a esta bitácora e reavivala. A verdade é que conseguin uns resultados moi bos: bastantes visitas, algúns comentarios e unha brazada de xente que lía as miñas barrenadas. Con todo, pouco a pouco fun deixando esmorecer o bloge por mor da preguiza, os brazos rotos e os exames. Pero agora creo que é un bo momento para continuar con este proxecto chamado Revolta Rockeira, que malia contar con máis de dous anos de historia, non deu arrincado do todo. Como sei que non serviría de nada publicar oito entradas nunha semana e logo volvelo a abandonar, prefiro fixarme uns obxectivos realistas: un artigo por semana como mínimo. O esforzo non é moito e os resultados poden ser moi bos, así que espero que desta vola, dunha vez por todas, decida darlle o empurrón definitivo a Revolta Rockeira.


Ler máis...

Banda Bassotti

Había xa moito tempo que non puña unha entrada musical, polo que creo que xa vai sendo hora. O grupo de que vou falar é Banda Bassotti, uns italianos que fan unha mestura de Ska, Punk e Oi! e que teñen unhas letras moi politizadas.



Un pouco de historia

Banda Bassotti nace en 1981, da man dun grupo de rapaces que, nuns talleres de Roma, inician actividades de solidariedade coa loita dos pobos nicaraguense, salvadoreño, palestino e vasco.

En 1989 pásanse á música, tocando en espazos ocupados e en manifestacións.

En 1992, publican o seu primerio disco, Balla e Difendi (Baila e Defende), xunto con outros grupos esquerdistas de Roma. Neste mesmo ano, tamén sae á rúa o seu primeiro LP en solitario: Figli della Stessa Rabbia (Fillos da mesma Rabia).

Foi a raíz deste disco cando comezou a súa proxección internacional, chegando a obter unha certa fama en España e moita máis en Euskal Herria, onde tocaron xunto a grupos da esquerda independentista, principalmente con Negu Gorriak, cós que chegaron a facer varias xiras xuntos, en Euskadi, Italia e El Salvador.

Discografía - Banda Bassotti
Figli della Stessa Rabbia (1992 Gridalo Forte Records - Álbum)
Bella Ciao (1994 Gridalo Forte Records - EP)
Avanzo de Cantiere (1995 Gridalo Forte Records - Álbum)
Un Altro Giorno d'Amore (2001 Gridalo Forte Records - Doble Live)
L'Altra Faccia dell'Impero (2002 Gridalo Forte Records - Álbum)
Así Es Mi Vida (2003 Gridalo Forte Records - Álbum)
Amore e Odio (2005 Gridalo Forte Records - Álbum)
Vecchi Cani Bastardi (2006 Gridalo Forte Records - Álbum) Ler máis...

25 de abril sempre


Onte foi 25 de abril, e como en moitos outros sitios, na facultade de Ciencias da Comunicación conmemoramo-la Revolución dos Caraveis. Fómolos CAF os encargados de facelo.

A iso das 12:00, puxemos Grandola Vila Morena e comezamos a repartir caraveis, trípticos e pegatas. A xente estaba abraiada ao vernos repartir flores, pero coido que logramos dicirlle á xente que algo pasou hai 33 anos en Portugal.

Xa pola tarde, proxectamo-la película Capitáns de Abril e contamos coa presenza de Margarita Ledo Andións, quen nos deu a súa visión da Revolución, do filme e nos falou das súas vivencias persoais.



A continuación, trancríbovos o tríptico que repartimos. Escribino eu, por iso o poño aquí, a ver que vos parece.

Os CAF e o 25 de abril
Hoxe é 25 de abril. Para moitos, un día máis no calendario. Pero para outros, tempo de soños e esperanza.


Hai 33 anos, un día coma hoxe, o pobo portugués dáballe unha lección ao mundo rematando con 48 anos de ditadura. Eran tempos de cambio, de revolución, era o momento de trocar as pistolas por flores. Era a Revolución dos Caraveis.


Portugal demostrounos en 1974 que as anceios de liberdade dunha nación son máis fortes que as armas. Fixo calar a aqueles que dicían que unha revolución en Europa era algo anacrónico. E o que é máis importante, conseguiu quebrar o xugo do fascismo e construír un país máis xusto e máis libre para vivir.


Os CAF, sempre comprometidos cós valores da esquerda, queremos conmemorar esta data de loita e esperanza. Queremos que o espírito de abril volva a encher os peitos do estudantado. Para iso, organizamos un cine-forum no que proxectaremos a película “Capitáns de Abril”. Contaremos coa presenza da catedrática Margarita Ledo Andión, e terá lugar na aula de visionado 2 ás 16:30 horas.


Breve historia da Revolución dos Caraveis
O 28 de maio de 1926, un golpe militar inaugura un novo período na historia de Portugal: a ditadura fascista de Oliveira Salazar. En 1933 redáctase unha constitución na que se crea o “Estado Novo”, un réxime autoritario e corporativista que empregou un potente aparello represivo e de propaganda para estabelecer o seu dominio sobre a sociedade.


Un dos piares fundamentais nos que se sostiña o réxime, era no mantemento das “provincias” de ultramar, símbolos da “grandeza” do Imperio Portugués. Pero a aparición de movementos independentistas nas colonias de Angola, Guinea e Mozambique, tivo consecuencias moi prexudiciais para a ditadura. En primeiro lugar, os gastos militares aumentaron considerabelmente, convertendo a guerra colonial nunha lacra para a economía portuguesa. En segundo lugar, recrutouse a unha gran cantidade mozos para ir a combater ás guerrillas independentistas. Pero estas cada vez eran máis fortes e causaban unha gran cantidade de baixas no exército portugués, aumentando a impopularidade da Guerras Colonial.


O descontento coa guerra canalizouse a través dun grupo de capitáns do exército que se agruparon en torno ó Movimento das Forças Armadas (MFA). Este grupo pretendía pór fin dunha vez por todas á Guerra Colonial e rematar coa ditadura en Portugal. Durante algo máis dun ano, artellouse unha estrutura clandestina que preparaba un golpe de estado para depór a Marcelo Caetano (que ocupaba o posto de Salazar dende 1968).


No dia 24 de Abril de 1974, ás 22h 55m é transmitida por radio a canción "E depois do Adeus", de Paulo de Carvalho. Este foi un dos sinais previamente acordados polos revolucionarios e daba incio á primeira fase do golpe de estado.


O segundo sinal foi dado ás 0h20 m, cando foi transmitida a canción "Grândola Vila Morena", de Zeca Afonso, na Rádio Renascença, que confirmaba o golpe e marcaba o inicio das operacións. Ao pouco, varios rexementos saen á rúa, ocupando as posicións claves do país sen atopar oposicion. Ao longo da noite e principalmente na mañá, comezáronse a sumar á Revolución xente allea ao mundo militar. O pobo saiu á rúa para pór fin a 48 anos de ditadura. No canón de cada fusil, un caravel.


Portugal despois do 25 de abril
A Revolución dos Caraveis trouxo consigo importantes cambios. O máis inmediato foi a liberación dos presos políticos e o recoñecemento dos dereitos e liberdades individuais, pero os gobernos de esquerdas que a sucederon continuaron coa revolución aplicando importantes políticas económicas e sociais para transformar Portugal. Nacionalizáronse os sectores produtivos claves e iniciouse unha profunda reforma agraria. Malia todo, a oposición de socialdemócratas e conservadores botou por terra os avances revolucionarios ao levar de novo a dereita ao poder.


Capitáns de abril
Capitáns de abril é unha película da directora portuguesa María de Medeiros, na que se narra a historia de dous capitáns e unha xornalista que participan activamente na Revolución. Proxectando este filme, os CAF pretendemos dar a coñecer entre o estudantado dun xeito lúdico un feitos que, no noso parecer, non deben caer no esquencemento. A proxección será o 25 de abril, ás 16:30 na Aula de Visionado 2


SEMPRE 25 DE ABRIL

Ler máis...

GRAZAS


Ler máis...

Díxomo XAN

Xa pasaron 11 días dende que se celebrou a X Asemblea Nacional de Galiza Nova. Malia que non asistín (aínda non milito), máis ou menos sei por onde foron os tiros





Para quen aínda non o saiba, desta volta presentáronse dúas listas. Unha delas formada por Isca! e por Esquerda Nacionalista Mocidade e outra pola Unión da Mocidade Galega (UMG). O resultado foi até certo punto esperado: contundente victoria da U cun 60% dos votos. Pero quizais foron máis esperados os enfrontamentos e divisións que tan ben caracterizan ao nacionalismo galego, dos cales xa empezo a estar farto. Semella que non nos damos conta de que con estas actitudes, tan só perde o nacionalismo e a esquerda. Se nos deixasemos de parvadas e traballáramos a prol do que creemos deixando de lado as nosas diferenzas, o BNG e o nacionalismo non estaría como está. Con todo, supoño que os meus amigos de Isca! e de EN, dirán que son os upegallos, que non deixan traballar a todo aquilo que non sexa da súa corda. Pero eu sempre digo, que unha organización, un movemento, formámolo todos e que cada militante, cada simpatizante, ten a súa parte de responsabilidade.

En fin, cousas de XAN
Ler máis...

Sindicalistas e traidores


Hoxe tiña varias cousas sobre as que escribir: a proposta de ERC para o referendum da autodeterminación, as eleccións no Quebec ou a patada que lle diron ao impresentábel do Foro de Ermua. Pero resulta, que indo aos arquivos de principios de mes de Vieiros, vin unha noticia que me horrorizou de tal xeito, que non fun quen de evitar escribir unhas liñas para expresa-la miña indignación. O titular di o seguinte: BRASIL QUERE PROHIBI-LA FOLGA EN SECTORES PÚBLICOS

Para unha persoa de esquerdas coma min, ver a Lula da Silva facer este tipo de cousas non fai senón decepcionarme e aumenta-lo meu escepticismo fronte a esa caste que dirixe os movementos esquerdistas. É triste ver a unha persoa que ven da loita sindical, que no seu momento foi a esperanza para América Latina, traizoar deste xeito todo aquilo polo que loitou, chegando ao extremo de propó-la prohibición dun dereito tan básico dos traballadores como é a folga... É sabido que o poder corrompe, pero non por iso debemos de perde-la esperanza de que algún día, esto cambie. Ler máis...

No fío da navalla

Nunha das súas xeniais entrevistas, Jesús Quintero preguntoulle a Jiménez Losantos se cría que había algún risco dun regreso do ultraconservadurismo. Segundo este opinion maker, mentres a dereita mantivese a idea de “España” non había nada que temer. Pero vendo como se está a desenvolve-la vida política nos últimos tempos, eu diría que non é que haxa un perigo de retorno da extrema dereita, é máis grave, xa está aquí.

Os feitos falan por si solos. ¿Foi propia dunha democracia a reacción que houbo ante a concesión da prisión atenuada a De Juana?¿E o que fixeron algúns despois de que o fiscal lle retirase a acusación a Otegi? ¿Un partido democrático proporía un boicot a unha empresa de comunicación coma o Grupo Prisa? Eu penso que non.

No Estado Español, hai un partido que fachendea de defende-lo estado de dereito, pero que á súa vez non ten problema en saír á rúa cando algunha decisión xudicial non lle gusta. Tamén é un partido que defende a liberdade de expresión por riba todo, pero iso si, cando algún medio os critica non dubidan en iniciar un boicot, ou si é un medio vasco, mesmo pechalo. Á súa vez, ese partido ten unha serie de organizacións satélites que en teoría son de vítimas do terrorismo, pero que na práctica fan de censoras de todo aquilo que non responde aos seus intereses (lembremos o caso do grupo vasco Soziedad Alkohólika).

Penso que todos sabemos de quen estou a falar. E penso que todos sabemos que hai xa bastante tempo que se balancean perigosamente o fío da navalla, alí onde a dereita e a extrema dereita se separan

Ler máis...

Vascos, nacionalistas e neofatxes

Penso que ningún cidadán do Estado Español é alleo ao proceso de paz que se está a vivir en Euskal Herria. Estamos a ver como os dous principais partidos políticos españois se enfrontan un contra outro baixo a mirada expectante dos nacionalistas galegos, cataláns e mesmo vascos. Por un lado, Catalunya e Galiza tomaron unha actitude moi distante a respecto do proceso. CiU e ERC non definiron moi claramente as súas posturas e o BNG adicouse a defender ao goberno de España en troques de avogar por un proceso de diálgo diferente da loita policial ou da "negociaón" unilateral. Por outra banda, na propia Euskal Herria, o PNV está a tomar unha posición máis ambigua que os sitúan coma ponte de enlace entre o goberno español e o Movemento de Liberación Nacional Vasco. Dentro da esquerda abertzale, Batasuna está a xogar un papel que considero moi interesante neste proceso. Foi a única organización que se deu conta de que nun proceso de paz, todos debemos de ceder algo, e que se non hai vontade de diálogo non se conseguirá nada. De feito, aí están as declaracións de Otegi solicitándolle a ETA que mantivese os compromisos acadados na tregua, a proposta de crear unha comunidade autónoma que unifique Euskadi e Nafarroa, ou a entrevista en La Vanguardia na que di que o Estado Español non lle ten que pagar ningún prezo político a ETA. Ben é certo que as municipais están a un paso e que Batasuna ten moito interese en presentarse, e que estas declaracións poden ir motivadas para acadar a súa legalización. Independentemente disto, penso que tódolos partidos deben de seguir o exemplo desta organización, que si todos aprenderamos a ceder, a paz sería unha realidade e non unha ilusión.

Por outra banda, alégrome da solución do problema De Juana. Aínda que a solución ideal sería que o Supremo anulase completamente a condena da Audiencia Nacional, a reducción da condena a 3 anos e a posibilidade de que Iñaki volte á súa casa non só é un acto de xustiza, senón que debería permitir avanzar no proceso de paz. Lamentabelmente, aínda quedan organizacións tan rastreiras que tan só respectan as decisións dos xuíces cando lles beneficia e que ven o estado de dereito unicamente coma unha ferramenta para acadar os seus intereses políticos. Falo da Asociación de Víctimas do Terrorismo, do Foro de Ermua e sobre todo da organización matriz: o Partido Popular. Pero o que me parece máis triste, é que determinados medios de comunicación se encargan de facer de voceiros e de contaminar á sociedade coa súa propaganda neofatxe*.

En fin, mentres a sociedade non lle plante cara a esta nova extrema dereita reconvertida en demócrata, nada cambiará.



* Atentos á canción de Lluís Llach que porei na radio nos vindeiros días: Neofatxes Globales




Ler máis...

Unhas notas sobre Boloña

Desta volta, non serie eu quen escriba esta entrada, senón que o fará o meu colega de clase, compañeiro nos CAF e amigo de festas e xantares, Santi (na foto). É un artigo que fixo para a Asemblea de Estudantes de Ciencias da Comunicación sobre o proxecto de Boloña. Pareceume interesante, así que, có seu permiso, decidín colgalo aquí. Espero que vos guste.


1-Introdución

O Plano de Boloña. Que é? En que consiste? Que trae consigo? Estas son algunhas das moitas preguntas que os estudantes podemos formularnos sobre este tema, do que tanto se fala pero sobre o que parece haber moi pouco coñecemento. Somos os estudantes os máis afectados por Boloña, pero somos os que menos sabemos dela. Semella que ás Universidades non lles interesa que o estudantado coñeza o que supón esta reforma.

O Proceso de Boloña inscríbese dentro do proxecto de converxencia neoliberal europea. Nun principio consistiría na homologación do sistema de créditos dunha gran maioría dos países do continente. Porén, en realidade é un duro ataque contra o ensino público e un intento de acoutar o acceso á universidade restrinxíndoo ás elites sociais e económicas. O capitalismo europeo quere aplicar as medidas neoliberais máis duras para poder entrar de cheo na educación superior e convertela nun novo mercado onde lucrarse. Detrás deste Plano está, como non podía ser doutro xeito, a Organización Mundial do Comercio (OMC), disposta a facer negocio con calquera cousa.

2- Historia

O Plano comezou a se xestar coa declaración da Sorbona (París) en 1998 e continuou a súa andaina coas de Boloña (1999), Praga (2001) e Berlín (2003). A pesar das boas intencións e palabras bonitas destes catro documentos están case baleiras de contido real. En ningunha delas aparece reflectida a nova organización das universidades nin a permanencia da universidade pública.

O resultado do Proceso de Boloña será a creación do Espazo Europeo de Educación Superior (EEES), deseñado por políticos profesionais e empresarios da educación. No Estado Español xa vivimos a primeira parte do proceso de adaptación ó novo marco: foi a Lei Orgánica de Universidades, a LOU (a nova lei do PSOE é un calco), a oposición a cal foi amosada no seu día polas multitudinarias mobilización contra ela, sobre todo en Compostela

Agora toca continuar co proceso, mais nin sequera no propio Ministerio de Educación saben como seguir adiante. A súa confusión chega até o punto de redactar borradores de borradores. A día de hoxe aínda non sabemos a que titulacións poderán acceder os estudantes que entren cando se aplique Boloña.

3- Os cambios de Boloña

Entre os cambios máis visíbeis que vai traer o Proceso de Boloña está reforma da estrutura das carreiras. A Unión Europea, no canto de preferir o sistema de carreiras de cinco anos cunha forte especialización que é o sistema maioritario no continente, optou polo sistema inglés de graos e posgraos. O grao consistiría nunha formación básica e xeral (coa que xa se podería acceder ó mercado laboral) e o posgrao na especialización.

Mais as cousas non son como nolas queren presentar! Para poder optar a un traballo minimamente decente (se o atopas) necesitarás ter o posgrao, e non todo mundo poderá pagalos. Incluso os das universidades pública terán prezos demasiado altos para moita xente. Os posgrao son os equivalentes ós “masters” actuais, pero con Boloña serán (na práctica) obrigatorios.

Se estabas pensando nunha beca, esquécete dela. As bolsas de axuda de toda a vida serán substituídas por créditos que terás que devolver cando atopes traballo. Deste xeito o papel dos bancos (o BSCH en Compostela, por exemplo) aumenta converténdonos ós estudantes en escravos dos bancos só con 18 anos (e non nos soltarán así como así).

Co Plano de Boloña, o número de carreiras diminúe, pero non desaparecen realmente as titulacións, estas pasarán a ser posgraos de pago. Terá especialización a quen o peto llo permita (e non serán tantos).

As formas de dar as clases tamén van cambiar. En primeiro lugar os grupos de alumnos terán que ser reducidos, polo tanto haberá que facer reformas en moitas facultades para crear aulas novas ou dividir hai que xa hai. Esta cantidade de obras... poderá pagalas unha Universidade endebedada até os topes? O Ministerio de Educación xa advertiu que non destinará orzamentos para a aplicación de Boloña, polo que a solución será reducir os números clausus, elitizando aínda máis o ensino superior. Por outra banda, o sistema de créditos tamén varía. Actualmente un crédito equivale a dez horas, mais co Plano de Boloña un crédito pasará a equivaler vinte e cinco horas! Estas abranguen as horas de clases teóricas, as prácticas, o traballo persoal do alumno, as horas de titorías do profesor e as horas de exame.

As prácticas son un dos pratos fortes de Boloña, xa que a metade dos créditos de prácticas terán que facerse en empresas privadas. É dicir, converterémonos en man de obras barata en precario e , por suposto, sen cobrar nada. Este horario é incompatíbel co dun traballador, polo que T

todos aqueles que teñen que traballar para poder pagar os estudos será incapaces de facelo con esta reforma por falla de tempo.

Entre os cambios que máis directamente afectan a Galiza está o da mobilidade. Co Plano de Boloña preténdese fomentar que os estudantes realicen parte da súa formación noutro país, para o que se precisará reducir o número de idiomas no que se imparten aulas para facilitar a comunicación. Isto suporá unha (maior) marxinación de moitas linguas, entre elas o galego. A pesar de ser a lingua maioritaria na Galiza, verá retroceder a súa andaina cara a normalización no ensino superior. Asemade, ó ter que estudar en toda Europa (supostamente) o mesmo, non haberá sitio para contido relacionados co noso país e as súas necesidades,

4- Conclusión

O Plano de Boloña é todo isto e moito máis: privatización, elitización, desespecialización, precarización e a perda de identidade nacional. Para loitar contra Boloña e poder informar ós estudantes sobre o que se nos vén enriba, naceron as Asembleas de Estudantes, que nos coordinamos a través da Coordinadora de Asembleas de Compostela. Porque aínda que Boloña afecte a aqueles que virán despois nosa, paralo depende de nós.



Ler máis...

Gotthard

A entrada de hoxe, adícolla a un grupo de hard rock. Chámanse Gotthard e veñen de Suíza.


HISTORIA
Gotthard comezaron a súa andaina musical a principios dos noventa grazas ao traballo de Steve Lee (vogalista) e Leo Leoni (guitarra). Poderiamos dicir que esta banda está moi influenciada polos grandes do rock dos anos 70 e 80: AC/DC, Deep Purple, Whitesnake, Led Zeppelin, Aerosmith...Concretamente, Steve Lee pretendeu imitar a David Coverdale, o lendario vogalista de Whitesnake.

O seu debut discográfico data de 1992, coa publicación de Gotthard, o seu album homónimo. Dende entón, os suízos gravaron 6 discos máis de estudo, dous directos e dous recopilatorios (un deles só de baladas, coma as Gold Balads dos Scorpions). Os seus éxitos convértenos na banda de rock suíza de referencia a nivel nacional e internacional. De feito, dos dous millóns de discos que Gotthard levan vendidos, un millón fixérono en Suíza (lembrar que este pequeno páis tan só ten 7 millóns de habitantes, é dicir que un de cada sete suízos mercaron algún album de Gotthard)

DISCOGRAFÍA

Albumes de estudo
  • Gotthard (1992)
  • Dial Hard (1994)
  • G. (1996)
  • Open (1999(
  • Homerum (2001)
  • Human Zoo (2003)
  • Lipservice (2005)

Directos

  • The Hamburg Tapes (1996)
  • D Frosted (1997)
  • Made in Switzerland (2006)
Recopilatorios

  • One Life One Soul (Best Of Ballads) (2002)
  • One Team One Spirit (Best of Album) (2004)

FORMACIÓN

Actualmente Gotthard presenta a seguinte formación:
  • Steve Lee, cantante
  • Leo Leoni , guitarra
  • Freddy Scherer, guitarra
  • Marc Lynn, baixo
  • Hena Habegger , batería

OPINIÓN PERSOAL

Para min Gotthard son unha das mellores bandas de Hard Rock do momento. Contan cuns grandes músicos, entre os que destaco a potentísima voz de Steve Lee, que aínda en directo é quen de arrincar uns tonos agudos xeniais. Recoméndovos a todos vos que escoitedes o último album en vivo, o Made in Switzerland, xa que é unha recompilación dos grandes éxitos da banda e que reflicte á perfección como ten que ser unha banda de directo.

Para ir abrindo boca déixovos One Life one Soul e a versión da canción de Deep Purple, Hush. Desgraciadamente, aquí en Santiago non teño o disco enteiro, así que teredes que agardar a que chegue a casa para que colgue máis cancións.
Ler máis...

Business is Busines

Aínda que por mor dos exames estou un pouco desconectado do resto da sociedade, intento botarlle tódolos días unha ollada rápida á prensa dixital. A noticia que hoxe máis me chamou a atención atopeina en ElPais.com:

Una auditoría revela un fraude de 10.000 millones de dólares de fondos estadounidenses destinados a Irak

Halliburton, empresa anteriormente dirigida por el vicepresidente, Dick Cheney, es responsable de algo más del 25% de los mismos



Non entendo como a xente elixe montar zapatarías, panadarías ou bares para facer cartos. Se tan só con ler o xornal vemos que o gran negocio está nas guerras. Mirade para os propietarios das fábricas de armas, ou para os que se encargan de reconstruír Irak, ou mirade para a ex-empresa de Dick Cheney. O diñeiro está nas guerras. Pode que sexa moralmente reprochábel, pero amigos...

Business is Business

Ler máis...

Icewind

Dende que Revolta Rockeira sufriu un proceso de reestruturación, tódalas dentradas estiveron adicadas a asuntos políticos. Pero non creades que esquencín que a idea deste blogue é tratar tamén temas musicais, así que hoxe falareivos dun grupo de metal compostelá: Icewind

Icewind naceron aló polo ano 2003 como grupo de versións. Tras ter estabilizado a súa formación lánzanse a editar o seu primeiro e único disco: Tiempos de Gracia, totalmente autoproducido. Na súa corta carreira, Icewind percorreron de punta a punta a nación galega, obtendo un gran éxito entre a crítica e o público. Á súa vez, tiveron a honra de tocar con grupos como Sphinx, El Último ke Zierre ou os lendarios Rata Blanca. Malia todo, en novembro do 2006 comunicaron a través da súa web a mala nova da súa separación. Os motivos podédelos ler na nota de despedida publicada na súa páxina oficial.

Afortunadamente, Icewind darán un concerto de despedida o vindeiro 1 de marzo na residencia universitaria Monte da Condesa (Compostela). Comezará ás 22:00 horas e a entrada será de balde. Recoméndovos que vaiades, xa que será a derradeira oportunidade de ver a unha gran banda de metal.




Para todos aqueles que nunca os escoitastedes, póñovos no podcast a miña canción favorita: Tiempos de Gracia Ler máis...

Nacionalistas si...pero pouquiño

Para unha persoa que, coma min, case non ve a televisión, YouTube estase a converter nun medio indispensábel para enterarse de todas estas cousiñas curiosas que pasan pola caixa tonta. Deste xeito, cando me din aquilo de: ¿viches os outro día na tele tal anuncio, ou tal entrevista?, rapidamente tecleo www.youtube.com e procuro o anaco do programa que me interese. O outro día pasou algo semellante, alguén me comentou que en CQC saira Anxo Quintana facendo unhas declaracións un tanto curiosas e que estaba dispoñíbel en YouTube. A verdade, e que era consciente da pouca formación política deste individuo, pero isto superou tódalas miñas expectativas. Para compartir con vosco as súas declaracións, póñovos a continuación o vídeo. A súa gloriosa intervención comeza aos 3 minutos e 48 segundos de reportaxe e o momento de éxtase chega 10 segundos despois, para que vexades o pouco que tarda este home en cagala.





"Aquí en España". Pode parecer un simple lápsus, pero eu véxoo como algo máis grave. Debemos ter en conta que o nacionalismo galego sempre levou o capirote de ir detrás dos movementos de liberación nacional vascos ou cataláns, non de ser algo propio, diferenciado e serio. De feito, no debate do Estatuto non houbo ningún intento de facer algo novo, adaptado ás circunstancias político-sociais da nosa terra, senón que se pretendeu emular o Estatut de Catalunya. E se o máximo dirixente da principal formación nacionalista di cousas como "Aquí en España"...que imaxe esta a dar do movemento que representa? Pois a dunha xentiña que xoga a ser nacionalista, pero que non é nada serio, que non pasa nada por dicir Aqui en España e que non teñen nada que ver con individuos como Carod Rovira ou Juan José Ibarretxe (que non cometen ese tipo de erros). Por outra banda, chamoume moito a atención que o arxentino ao que entrevista Gonzo intenta falar en galego, pero tódolos políticos cós que se topa rapidamente cambian ao castelán. Isto podía ser de esperar por parte dos partidos españois, pero que os nacionalistas tamén o fagan, indica o nivel que aquí temos.


Nacionalistas si...pero pouquiño



Ler máis...

Malos tempos para a liberdade de expresión

Nos anos 80, un dos principais dirixentes da banda armada Euskadi ta Aksatasuna (ETA) era Iñaki de Juana Chaos. Pola súa implicación no atentado do Hipercor de Barcelona de 1987, foi apresado e condeado a 18 anos de cárcere. É habitual que os reos do Estado Español poidan beneficiarse de reduccións de condea por bo comportamento, ou por realizar labores dentro do cárcere, pero os implicados en delitos de terrorismo perden este dereito. Polo tanto, Iñaki de Juana cumpliu integramente a súa condena. Parece lóxico, que despois disto saíse ceibe. Pero só o parece. A Audiencia Nacional acusou a de Juana de ameazas terroristas a raíz de dous artigos publicados no diario vasco Gara: "Gallizo" e "El Escudo". O resultado: outra condea, esta vez de doce anos. Dende entón, Iñaki leva xa dúas folgas de fame en protesta por esta imputación, alegando que tan só exerceu o dereito democrático a expresarse libremente.

O caso de De Juana é un máis de como se emprega o estado de dereito en beneficio do poder. A igualdade ante a lei é un dereito interesado, non real. Nesta sociedade, existen unha serie de pensamentos tabúes contra os que se pode loitar con tódolos medios posíbeis. O nacionalismo é un deles, especialmente se é de esquerdas. Neste senso, gustaríame destacar o linchamento que sufriu o futbolista do FC Barcelona, Oleguer Presas. Hai tan só uns días, publicou un artigo falando do mesmo que eu hoxe no "Setmanari de Comunicació Directa" e no periódico vasco, Berria. Ao pouco, Kelme retiroulle o patrocinio, o propio Barça sinalou a súa disconformidade con que os seus xogadores falasen de política, e os medios españois máis consevadores abalanzáronse sobre el coma voitres sobre un anaco de carne morta

Malos tempos para a liberdade de expresión


Xan Guindán


Traducción ao galego do artigo de Oleguer Presas

«A BOA FE


De Juana Chaos leva 20 anos no cárcere. Debido ás vantaxes legais vixentes impúxoselle unha pena de 18 anos polos crimes cometidos. Aínda así, hoxe en día segue no cárcere en prisión preventiva á espera de resolución por dous artigos de opinión escritos no xornal Gara. En opinión da Audiencia Nacional Española De Juana Chaos cometeu un delito de ameaza terrorista e impúxolle unha condena de 12 anos e medio. Como protesta a esta decisión De Juana Chaos decidiu iniciar unha folga de fame até o final. Nun estado de dereito- dínnolo unha e outra vez, como se fose unha campaña de publicidade- non hai pena de morte nin cadea perpetua. E a eutanasia tamén esta prohibida. Vou actuar de boa fe e vou pensar que o estado de dereito cre nas súas leis; é dicir que non aplica a cadea perpetua nin a pena de morte. De boa fe, outra vez, vou pensar que o contido dos artigos de De Juana Chaos son totalmente explícitos, tanto como para ter a unha persoa no cárcere.



Querería crer que no estado de dereito hai liberdade de expresión, e neste xuízo, no de Egunkaria ou no xuízo do actor Pepe Rubianes -por comentar algúns- hai suficientes indicios para procesar aos responsábeis. Se non é así, todos clamarían ao ceo, porque é iso o que fan cando se incumpre a liberdade de expresión fóra de aquí, en Marrocos, Cuba e Turquía, entre outros. A boa fe faime pensar que o estado de dereito é o mesmo para todos; que as presións políticas non teñen ningunha repercusión, e que o poder xudicial é realmente independente; que as declaracións do ministro de Xustiza López Aguilar non repercutiron na decisión xudicial -quen dixo que o Goberno faría outras tantas imputacións para que De Juana non quedase en liberdade-.



“As palabras non, as accións”, dixo alguén. David Fernández fálanos destes feitos no libro”Croniques del 6 i altres do claveguera policial”: A Enrique Rodríguez Galindo, xeneral da Garda Civil e responsábel das barbaridades cometidas no cuartel de Intxaurrondo, condenaron a 75 anos de cárcere polo asasinato de Lasa e Zabala, dos cales cumpriu a cuarta parte argumentando problemas de saúde. Tamén foi excarcerado Julen Elgorriaga por razóns de saúde; foi condenado a 80 anos por aqueles feitos e só cumpriu o 3%. Logo de enganar a toda España, De la Rosa está en casa xa que lle impuxeron o terceiro grado co argumento de que sofre depresión. Rafael Vera, en cambio, só cumpriu 8 meses no cárcere polo secuestro de Segundo Marey -asumido polo GAL- aínda que lle impuxeron unha pena de 10 anos. David fala sobre todo da tortura e dos torturadores; tamén fala do xeito en que se utiliza a información para criminalizar moitas disidencias; xunto con isto di que a mesma Policía pon as probas que necesita para criminalizar aos que lle interesa politicamente, e que ao Goberno non quere oír nin unha palabra do observador especial da NBE contra a tortura ou dos informes das organizacións -entre outros o realizado por Amnesty International-. E isto fano porque todos estes din que se tortura no estado de dereito.



Por se non abonda, agora o mesmo Fiscal de Audiencia Nacional pediu arquivar o caso Egunkaria; segundo din, non hai probas. No 2004 en cambio o Tribunal de Estrasburgo castigou a España “por non investigar” as torturas denunciadas por 17 independentistas cataláns 12 anos antes: nas Olimpíadas tíñanse que acalar as voces que non estaban de acordo. En cambio en novembro do 2005 Zapatero absolveu aos 4 policías locais de Vigo inhabilitados e castigados por darlle unha malleira, insultar e aldraxar ao senegalés Mamado Kane –a condena era de 2 e 4 anos de cárcere-. Aznar fixo o mesmo no ano 2000: absolveu a 14 policías castigados por torturar; a un deles xa o castigaron anteriormente. E...



En fin, que teño unha lea enorme na cabeza. Este estado de dereito ten moitas zonas escuras, e fanme dubidar. Todo isto cheira a hipocresía. E con toda esta hipocresía remata a boa fe.



Oleguer Presas

Futbolista do FC Barcelona»
Ler máis...