Coido que na historia desta bitácora, que é longa no tempo aínda que non na produción, falouse de moi poucos filmes. Desta volta vou facer unha expceción, xa que Celda 211 impresionoume moi gratamente. A última película de Daniel Monzón cóntanos a historia dun motín nunha cárcere española no que un funcionario de prisións (Alberto Amman) que non é coñecido polos presos queda encerrado nun dos módulos sublevados. Para sobrevivir nese ambiente ten que facerse pasar por un preso máis chegando a estabelecer unha particular relación de camaradería con Malamadre (Luís Tosar), xefe dos amotinados.

Cando vin por primeira vez o trailer xa tiven a impresión de que ía ser un filme entretido, pero non esperaba máis. Contaba con que se quedase na típica película de acción que nin cuestiona nada, nin convida a pensar. Afortunadamente, trabuqueime. Celda 211 racha completamente coas barreiras tan estendidas hoxe en día de "bos moi bos" e "malos moi malos". É un ataque directo á moralidade e á ética do espectador, amosando situacións extremas nas que as personaxes sen moven no limbo do considerado correcto e da barbarie. O filme aborda temas tan periagudos como o abuso de poder, a brutalidade policial, a tortura nas cadeas, o mundo da droga, a lealdade entre os presos ou mesmo a violencia en Euskal Herria. Precisamente, un dos grandes acertos que ten Celda 211 e ser quen de enfrontersa a todos estes aspectos dun xeito nada maniqueo e provocando que o espectador abandone a sala pensando nos conflitos que acaba de ver. Ou polo menos esa é a sensación que me deixou a min.

Outro dos puntos fortes desta película é o ritmo trepidante que ten. Son feitos moi concentrados que transcorren a unha velocidade enorme pero sen limitar a profundidade coa que trata os temas antes citados. Asemade, cómpre destacar a brillante actuación de Luís Tosar, que sorpende encarnando un papel tan complicado como o de Malamadre. Ollo ao uso da voz.

En resumo, un filme moi recomendábel que non deixa indeferente. Está chamado a ser un éxito en taquilla, o que demostra que se pode facer cine que convide á reflexión e á vez ter éxito entre o público.

Ler máis...

Neste momento teño a firme vontade de actualizar con frecuencia esta bitácora. Coido que despois de catro anos estudando xornalismo e indo pola vía da comunicación dixital, non estaría de máis que lle dese máis uso a esta marabillosa ferramenta que nos achega internet. Por este motivo preséntovos un novo deseño máis moderno, bonito, integrado e funcional. Ou polo menos iso é o que pretendín facer. Durante os vindeiros días aínda haberá algunha mudanza e intentarei corrixir algún erro que xa detectei, de todos os xeitos admito todo tipo de suxestións e críticas ao actual deseño. Por outra banda, non quero deixar de aproveitar esta entrada para recomendarvos un videoclip que atopei no Youtube. É duns tales Tsunoider e hei de recoñecer que é bastante rancio, pero musicalmente sona ben. Ademais, tal día coma hoxe ten especial relevancia, xa que os dirixentes do mundo capitalista andan a conmemorar a desintegración do socialismo real e a lembrarnos o malos que somos todos os marxistas. Escoitar este tipo de cancións, aínda que sexan un pouco resesas, tamén nos serven para lembrar que non todo foron erros e que algo bo se faría.


Ler máis...

Estes días houbo moita lea política e mediática co vixémino aniversario da caída do muro de Berlín. O grande símbolo da desintegración do socialismo real segue a empregarse polos líderes occidentais para reafirmar o modelo político e económico que venceu na Guerra Fría. Pouco importa a crise social que se vive no leste, ou que un 40% da poboación xermano-oriental olle con nostalxia a vella RDA. Moita razón tiña Franciso Frutos cando afirmaba nunha entrevista recente que sobre o muro de Berlín "demagoxias as xustas", que el non estaba a prol da construción de ningunha muralla pero que non lle vale a dobre moral de atacar ao alemán e ollar cara outro lado cando se fala do que edificado polo estado de Israel.

Hoxe, 7 de novembro, tamén estamos de aniversario e ten que ver cos países do leste. Cúmprense 92 anos da Revolución Rusa, a primeira experiencia que constituíu un estado de carácter socialista. Non podemos negar a influencia que tivo a creación da URSS nos movementos de esquerda en todo o mundo. Por fin había un referente, un lugar onde se estaba a aplicar todo aquilo que se predicaba e un modelo para o que mirar. Por este motivo tampouco podemos negar que a caída do bloque soviético supuxo unha enorme conmoción para a esquerda. A desaparición do exemplo a seguir fixo provocou unha desorientación que aínda estamos a vivir a día de hoxe. Se temos dúbida disto, non hai máis que preguntarse por onde están as alternativas de carácter anticapitalista no contexto da crise económica.

Eduardo Galeano dicía sobre a caída da URSS que fomos convidados a un funeral no que o morto non era o noso porque o socialismo que desapareceu non era o das nosas utopías. É importante non esquencer de onde vimos e recoller o positivo de todas estas experiencias que quixeron avanzar na construción dun mundo mellor. Pero tan perigoso é o olvido como a mitificación. A construción dunha alternativa ao sistema capitalista non debe percorrer os vieiros que xa se amosaron equivocados, senón que ten que ser repensada de xeito que se adapte ás novas realidades. Quédome co que dixo Francisco Frutos na entrevista citada un pouco máis arriba.

A veces hemos pensado que teníamos en nuestros textos las verdades históricas para siempre. Y hemos olvidado algo fundamental: el marxismo es el conocimiento de la realidad concreta en el momento concreto. El triunfalismo, pensar que tus ideas son las mejores y que con explicarlas ya se ponen en marcha... No. Hay que conocer la realidad y hacer propuestas.

Ler máis...