Coido que o groso dos leitores desta bitácora coñecedes, en maior ou menor medida, a figura de Moncho Reboiras. Malia todo, penso que non está de máis facer unha breve reseñ
a a xeito de introdución que nos lembre a vida e a acción política deste militante nacionalista convertido en mártir.
Unha vida dedicada á loitaXosé Ramón Reboiras Noia naceu o 19 de xaneiro de 1950, na parroquia de Imo (Dodro), no seo dunha familia labrega que, como moitas outras, viuse forzada a unha emigración cara a cidade na procura dun futuro mellor.
Grazas ao seu propio esforzo persoal e ao da súa familia, Moncho puido cursar estudos superiores na Escola de Inxeñería Industrial de Vigo. Xa na súa época universitaria, demostra unha gran sensibilidade cós movementos culturais e coa cuestión nacional. Deste xeito participa na creación de varias publicacións que, con tódalas limitacións da época, facían unha clara defensa da cultura e do pobo galego. En 1969 ingresa na
UPG, partido nacionalista de carácter marxista.
Após de remata-la carreira, Moncho é becado pola universidade para facer un traballo de investigación sobre os métodos de explotación empresarial nos asteleiros galegos. Isto, xunto co seu traballo en diversas empresas do sector naval, lévano a estar en contacto cós obreiros e coas súas miserias. Participa moi activamente nas mobilizacións obreiras de 1972 e na folga de setembro dese ano, na que morrerían asasinados pola policía franquista dous traballadores da Bazán.
Neste tempo, a dirección da UPG encárgalle a creación de organizacións propias nacionalistas, que defendesen os intereses de Galiza e do seu pobo. Deste xeito, é moi importante o seu traballo na chamada Fronte Cultural, que permitiu unha coordinación de tódalas organizacións e asociacións que traballaban e defendían a cultura galega. Ou na
Fronte Obreira, preludio do
Sindicato Obreiro Galego (SOG) e da
Intersindical Nacional Galega (ING). Inicíabase un proceso de autoorganización do pobo galego que continuaría até os nosos días. Froito do traballo de xente como Moncho Reboiras xurdiron organizacións tan importantes coma
ERGA, a
CIG,
ADEGA, a
AN-PG, os
CAF/CAE ou o propio
BNG.O derradeiro traballo que a UPG lle encargou a Moncho Reboiras, foi a organización da pouco coñecida Fronte Armada. Pretendían crear unha organización militar que contribuíse na caída do franquismo e que servise de forza de choque da chamada "Revolución Nacional-Popular" que propugnaba a UPG da época. Malia todo, o día 11 de agosto de 1975, a BPS franquista prepara unha operación para desmantela-la Fronte. Moncho Reboiras xunto con dous camaradas, atópase clandestinamente en Ferrol, onde son descubertos de madrugada e perseguidos polas rúas da cidade. Moncho era o único que ía armado, polo que distrae á policía permitindo a fuga dos seus compañeiros. Durante varias horas é quen de esquiva-la policía, pero finalmente, abáteno a tiros no portal do número 27 da rúa da Terra. Tiña 25 anos.
Moncho Reboiras, mártir galegoNon sei se Moncho Reboiras foi o militante exemplar que din. Nin sequera se a cita
"Que importa que nos maten se deixamos semente de vencer" é del. Probábelmente nunca o saberei. Pero é o que ocorre sempre cós mártires. Moncho Reboiras foi unha vítima máis da salvaxe represión franquista, pero nun contexto de decadencia da ditadura e de emerxencia do nacionalismo, o seu asasinato acadou un carácter simbólico que o converteu en mito. Como ocorre sempre que se mitifica algún personaxe histórico ou político, téndese a esaxera-la súa figura. Malia todo, creo que esa mitificación pode ser positiva e mesmo necesaria. Se cadra Moncho Reboiras non foi a metade de bó militante do que nos fixeron crer. Seguramente que no anonimato hai unha morea de xente que fixo e traballou tanto coma el. Porén, a súa figura serviu de exemplo para todos os que viñemos detras del. Moncho representa a idea de militante formado, comprometido, coherente e traballador que moitos aspiraron a ser. Estea ou non esaxerada a súa figura, non só foi un modelo a seguir por centos de militantes nacionalistas senón que serviu para concienciar a moita xente sobre a loita de liberación nacional. Lembremo-la cita que Castelao puxo a un dos seus gravados: "
Non enterramos cadáveres, enterramos semente"
A homenaxeDende a súa morte, tódolos anos a UPG ríndelle homenaxe ao seu militante máis coñecido. Tódolos 12 de agosto faiselle unha ofrenda florarl no 27 da rúa da Terra e as principais autoridades do partido dan o seu particular discurso. Este ano, cumpríndose o 32 aniversario do asasinato, a
programación foi algo máis ampla. Combinouse un "xantar popular" en San Sadurniño, cunha visita guiada ao castelo de Naraío, ou cun concerto do fenés Xabier Díaz.
No tocante ás intervencións, desta volta estaba planeado que serían Ana Vérez, Rubén Cela e Paco Rodríguez os que falarían diante dos alí congregados.
Á iso das 19.30, Roberto Vilameá, secretario de organización da UPG, subía ao escenario para comunicárnola ausencia de Ana Vérez por motivos de saúde, e para presentarnos aos relatores. Tras facer unha breve mención á figura de Moncho Reboiras e á importancia do acto, cédelle o palco ao Director Xeral de Xuventude e membro do Comité Central da UPG, Rubén Cela. Durante a súa intervención sinalará a importancia que tivo a actividade de xente como Moncho Reboiras na configuración do actual Movemento Nacionalista Galego, así como no tecido dunha rede de apoios ao dito movemento. Tamén aproveitou a ocasión para louva-la situación actu
al do BNG, referíndose ás cotas de poder que está a acadar e ao seu peso social. Para rematar, e antes de cederlle paso a Paco Rodríguez, sinalou que a autodeterminación nacional é un proceso que se acada paseniño, remarcando a importancia da reforma estatutaria pola que tanto pulou ultimamente o BNG.
O Secreterio Xeral da UPG, Francisco Rodríguez foi o relator que máis aplausos lles arrincou ás aproximadamente 300 persoas que alí estabamos congregados. Na súa intervención, máis desligada a Moncho Reboiras, referiuse a reivindicacións históricas do nacionalismo galego e da UPG, tales coma a defensa do agro, do sector naval ou da propia lingua. Ademais, afondou na idea do nacionalismo como movemento solidario e non egoísta (como moitos queren facer crer) cun carácter profundamente internacionalista. Á súa vez, deixou clara cal é a posición da UPG a respecto do modelo territorial, falando da relación en pé de igualdade das nacións que conforman o Estado Esp
añol. Non deixou de lembrar figuras tan importantes na historia de Galiza que estaban representadas en Ferrol: Díaz Valiño, Carvalho Calero, o dúo teatral Charlón e Hermida, Benito Viceto e mesmo Pablo Iglesias. Rematada a súa intervención, entoámo-lo hino e deu comezo a actuación de Xabier Díaz.
A xeito de curiosidade, gustaríame nomear algúns dirixentes nacionalistas que puiden recoñecer entre o público: Iria Aboi, Secretaria Xeral de Galiza Nova, Bieito Lobeira, parlamentario do BNG, Néstor Rego, candidato do BNG á alcaldía de Compostela e Fran Rei, membro do Comité Central da UMG.
ncerto cando xa estaba a rematar a actuación de Retobato. Unha mágoa porque polo que poidemos escoitar tería pagado a pena. Unha vez rematados os naroneses, saltan a escena La Sentina. Ao principio sonaban ben, pero remataban por facerse pesados. A iso das 23.30 ou 00.00, chega o momento que todos estabamos agardando: Banda Bassotti saltan ao escenario. O que máis me chamou a atención nun primeiro momento foi a cantidade de instrumentos que tocaban: dúas guitarras, un baixo, unha batería, dúas trompetas, un saxo, un trombón, unha voz solista, unha secundaria e case todos facían coros. Na primeira parte do concerto, interpretaron principalmente cancións do seu último disco, Vecchi Cani Bastardi, tales coma Coccodé, B.B. Boy, Revolution Rock ou Tartamundo Ska. Porén, ían intercalando grandes clásicos coma Avanzo de Cantiere, Beat Ska Oi!, Carabina 30-30, Stalingrado, Que Linda es Cuba, L´altra Faccia del Impero ou Mockda 993.
e todos, polo que a bandeira da República desatou a furia dalgúns sectores do público (os de Nós-UP, que viñan da homenaxe a Moncho Reboiras), chegando a cuspirlle e finalmente rachala. Pero non vos vaides crer, houbo un ambiente moi bo, sen ningún tipo de problema, nin entre os que asistiamos ao concerto, nin coa AVT. Malia todo, segundo informan na web de Primeira Linha, houbo un intento de montar unha mesa "informativa" na entrada, pero que finalmente foi repudiada polos asistentes.
a a xeito de introdución que nos lembre a vida e a acción política deste militante nacionalista convertido en mártir.
al do BNG, referíndose ás cotas de poder que está a acadar e ao seu peso social. Para rematar, e antes de cederlle paso a Paco Rodríguez, sinalou que a autodeterminación nacional é un proceso que se acada paseniño, remarcando a importancia da reforma estatutaria pola que tanto pulou ultimamente o BNG.
añol. Non deixou de lembrar figuras tan importantes na historia de Galiza que estaban representadas en Ferrol: Díaz Valiño, Carvalho Calero, o dúo teatral Charlón e Hermida, Benito Viceto e mesmo Pablo Iglesias. Rematada a súa intervención, entoámo-lo hino e deu comezo a actuación de Xabier Díaz.
certo no que se combinaron á perfección cancións do novo disco como Harto, A donde va el finado, Date por disimulao ou Quien le mece la hamaca, con temas xa consagrados da talla de Flojos de Pantalón, Navegando, Loco por Incordiar, La Fauna ou Masculino Singular. Mesmo houbo tempo para facerlle un guiño á cidade e tocar Listos para la Reconversión. Tras case dúas horas de concerto, Rosendo e os seus retíranse do escenario por primeira vez, pero terán que volver a saír porque os que estabamos no público queriamos máis. Era o momento de tocar dúas das súas cancións máis significativas, Maneras de Vivir (da época Leño) e Pan de Higo. Finalmente, volve a saír e toca o tema que abre o seu último disco: La Triste Cagalera.
